به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ "در ابتدای ورود به گوانتانامو چند ثانیه طول می‌کشد تا به نور کم، سرمای سیستم‌های تهویه و بوی بد گندزداها عادت کنیم. دو سرباز آمریکایی در این قسمت تاریک زندان نگهبانی می‌دهند. نقاب‌های شفافی به صورت دارند که از صورت آنها در مقابل پرتاب مدفوع از سوی زندانیان محافظت می‌کند. آنها از سوراخ‌های تعبیه شده به داخل سلول‌های انفرادی کوچک 2.5 در 3.5 متری که در هر کدام یک زندانی هست نگاه می‌کنند. بسیاری از زندانی‌ها در اثر اعتصاب غذای پنج ماهه از پا افتاده‌اند."
اولیور هاروی، خبرنگار نشریه "سان" انگلیس در گزارشی درباره بازدید خود از زندان گوانتانامو و توصیف این زندان می‌نویسد:
«ما اکنون در کمپ شماره پنج زندان بدنام گوانتانامو هستیم که در آن تروریست‌های جنگ آمریکا با تروریسم نگهداری می‌شوند. این زندان یک برزخ محصور در سیم خاردار است که در آن ده‌ها تن سال‌هاست بدون اتهام در قفسی محبوس شده‌اند. برخی از آنها مثل "شاکر عامر"، زندانی انگلیسی در حالی که سالها پیش مجوز آزادی برایشان صادر شده به حال خود رها شده‌اند تا بپوسند.
در ماه آوریل زندانی‌ها با سلاح‌های دست‌ساز خود به نگهبان‌هایشان حمله کردند. این اتفاق پس از عملی نشدن وعده باراک اوباما مبنی بر بستن زندان گوانتانامو رخ داد. در پاسخ نگهبانان آمریکایی چهار گلوله نه چندان مرگبار شلیک کردند.
از پشت درهای فولادی سلول‌هایشان، زندانی‌ها صدای کلیک دوربین لی تامپسون، عکاس نشریه سان را می‌شنوند. یکی از آنها به عربی می‌گوید: آنها ما را شکنجه داده و نمی‌گذارند ما به جماعت نماز بخوانیم.
زندانی دیگری می‌گوید: ما در ماه رمضان هستیم اما از نماز جماعت خواندن محرومیم.
نگهبانان همراه ما، ما را در زیر آفتاب کشور کوبا از زندان خارج می‌کنند و از کنار علامتی می‌گذریم که روی آن نوشته شده: "به مقصد افتخار در راه دفاع از آزادی". آنها علت این کار را حفظ نظم می‌دانند. از طرف دیگر خطر یک کودتای تبلیغاتی نیز وجود دارد.
گوانتانامو
سرهنگ ساموئل هاوس، سخنگوی گوانتانامو کمی بعد گفت: ما درباره اتهامات مطرح شده از سوی زندانیان اظهار نظر نمی‌کنیم.
وی افزود: وقتی زندانی‌ها از حضور رسانه‌ها اطلاع یابند از این فرصت استفاده می‌کنند تا صحبت‌ها و اتهامات غلط درباره شکنجه، سوء استفاده و شرایط زندگی غیرانسانی بیان کنند.
در قدم بعد پا به کمپ ششم می‌گذاریم، جایی که زندانی‌هایی که مطیع‌تر هستند، نگهداری می‌شوند و می‌توانند نماز جماعت بخوانند. با نگاه از درون شیشه ما حدود دوازده مرد ریشو را با لباس سفید که کنار یکدیگر نماز می‌خوانند می‌بینیم. اما نگهبانان همراهمان ، ما را وادار کردند سکوت را نشکنیم و به این ترتیب آنها نه ما را می‌بینند و نه می‌شنوند.
کمی قبل‌تر من شرایط داخل سلول‌های تاریک با دیوارهای بتونی و صندلی‌ها و دستشویی‌های فولادیشان را تجربه کردم. من یک روپوش نارنجی که 11 سال پیش با ورود نخستین گروه زندانیان به گوانتانامو تبدیل به نماد بد نام این زندان شد پیدا کردم.
در کمپ اشعه ایکس این زندان در سال 2002 ، 23 زندانی اولیه گوانتاناموکه در افغانستان دستگیر شدند، نگهداری می‌شدند. تنها چهار ماه بعد این کمپ بسته شد اما لباس‌های نارنجی آن همچنان به تن زندانیانی که بدرفتاری داشته‌اند، دیده می‌شود.
گوانتانامو
به نشریه "سان" اجازه داده شد تا در اتفاقی نادر مدت پنج روز به زندان خلیج گوانتانامو که بخشی از پایگاه نیروی دریایی آمریکا در این خلیج است دسترسی پیدا کند.
این زندان علاوه بر خالد شیخ محمد، مغز متفکر حملات 11 سپتامبر، میزبان عبدالرحیم النشیری، مغز متفکر حمله انتحاری سال 2000 به ناو "یو.اس.اس کول" آمریکا در یمن نیز هست. علاوه بر آن محمد القحطانی که متهم به تلاش برای ورود به آمریکا به عنوان بیستمین رباینده هواپیما در حملات 11 سپتامبر بوده، پشت میله‌های این زندان است.
تا به امروز سه زندانی گوانتانامو محاکمه شده و محکوم شده‌اند شامل دیوید هیکس استرالیایی با اتهام تامین تجهیزات و مواد برای حمایت از تروریسم، علی البهلول متهم به ساخت ویدئویی برای شادی و جشن گرفتن حادثه حمله به ناو یو.اس.اس کول و سلیم حمدان، هم‌وطن وی به اتهام ایفای نقش به عنوان راننده اسامه بن لادن.
یک تپه کاکتوس کاری شده به زندان گوانتانامو اشراف دارد.
در یک سمت دیوار زندان برج‌های نگهبانی و سیم‌خاردارهای الکتریکی هستند و در داخل زندان قفس و غل و زنجیر و غذا خوراندن اجباری وجود دارد. در طرف دیگر اما پایگاه نیروی دریایی آمریکا است که در آن سربازان ارتش این کشور از همه نوع رفاهی که شهروندان آمریکایی دارند، برخوردارند.
در آنجا یک درایوین مک‌دونالد، یک باشگاه بولینگ، یک زمین گلف و یک مشروب فروشی و یک باشگاه شبانه وجود دارد. یک سینما در فضای باز نیز هست که "فیلم جنگ جهانی Z" را نمایش می‌دهد.
در سمتی دیگر یک فروشگاه هست که تی‌شرت‌های بچگانه گوانتانامو با تصویر جمجمه و استخوان انسان، لیوان‌های تزئینی، اسباب بازی و دیگر اقلام را می‌فروشد. بسیاری از 700 پرسنل نظامی و 300 پرسنل غیرنظامی نیروی ضربت مشترک پایگاه گوانتانامو از شهرهای کوچک آمریکا آمده‌اند.
گروهبان شاون اسلیتر 31 ساله، یکی از این سربازان است که در میشیگان آمریکا مدیر فروش است و دو فرزند دارد. وی از بابت کمک به خوراندن غذای اجباری به زندانیان گوانتانامو مشکل اخلاقی احساس نمی‌کند.
این در حالی است که کارشناسان پزشکی این کار را غیراخلاقی و خطرناک خوانده‌اند.
اما مسئولان گوانتانامو می‌گویند که این کار مطابق با شعار آنها یعنی "رفتار شفاف، قانونی، انسانی و ایمن" است.
شاون اسلیتر گفت: من اینجا هستم تا همه چیز تحت کنترل باشد. همه اقداماتی که من در اینجا دیده‌ام مطابق با آنچه که من اخلاقی می‌دانم بوده است.
در این میان زندانی‌های گوانتانامو یاد می‌گیرند تا اوقات خود در روز را با فعالیت‌های مختلفی به منظور سلامت روان خود پر کنند.
گوانتانامو
آنها کتابخانه‌ای دارند که در آن یک مجموعه کتاب‌های هری پاتر وجود دارد و این کتاب‌ها ظاهرا به دلیل خوانده شدن مکرر مستعمل شده‌اند. مجله‌های فوتبال نیز در میان زندانیان محبوب هستند.
امروزه 166 زندانی در گوانتانامو هستند. پس از محکوم شدن سه نفر، 30 نفر دیگر نیز با محاکمه روبرو هستند و 46 نفر نیز با وجود اینکه شواهد کافی علیه آنها وجود ندارد، اما به عنوان زندانیانی که آزاد کردن آنها خطرناک خواهد بود همچنان نگهداری می‌شوند.
86 نفر نیز مجوز آزادی دارند اما در برزخی حقوقی پشت میله‌های زندان گرفتار شده‌اند.»
..............پایان پیام/ 218