به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ آخر ظلم هم حدی دارد ولی گویی ظلم بر او که خدایش «علی» نامبردارش کرده نهایت ندارد او که تنها زاده خانه خدا، کعبه مقدس است و لحظه ای از عمر مبارکش به کفر و شرک آلوده نیست و اولین است در اقتدا به حبیب خدا محمد مصطفی(ص) او که اولین نمازگزار و اقتداکننده به پیامبر خدا در کنار خدیجه کبری است او که به اذعان محبان و حتی غیرمحبانش، اعلم، اتقی، ازهد، اعدل، اورع و اشجع مردمان است.
او که مظلومیتش به اندازه ای است که وقتی در مسجد کوفه پیشانی مبارکش که پیشانی عدالت و علم و تقوی و عبودیت محض و پیشانی قرآن است به شمشیر شقی ترین موجودات شکافته می شود و خون پاکش بر محراب عبادت و در هنگامه سجده عبودیت بر محراب می ریزد عده ای در شام می گویند علی در مسجد چه می کرده است؟! مگر علی نماز می خوانده است؟!
مظلومیت تا چه حد! تبلیغات منفی و جوسازی علیه علی(ع) آن یدا... و آن عبد صالح خدا تا بدانجا توسط ائمه شرک و کفر و صاحبان زر و زور و تزویر و معاویه و معاویه صفتان کاخ سبز نشین سامان دهی شده بود که به علی(ع) آن نماد زهد و تقوا و پرهیزکاری و عبودیت - همو که تیر دشمن را فقط به گاه نماز به خاطر مستغرق بودنش در عبودیت خداوند توانستند از پای مبارکش بیرون کشند - تهمت بی نمازی و خروج از اسلام زدند تا آن جا که برخی این دروغ بزرگ باورشان شده بود!
مظلومیت تا چه حد! که متحجران کوردل و جاهلان پشت به امام زمان خود کرده و به انحراف قدم گذاشته در فتنه جنگ صفین، نوشته های قرآن را که به نیرنگ عمروعاص بر نیزه شده بود به علی(ع) آن قرآن ناطق، رجحان دادند و با سر دادن شعار «لا حکم الا لله» بر اول مظلوم عالم، علی مرتضی آن کردند که تا همه تاریخ ننگ این عملشان به بدترین شکل خودنمایی می کند.
مظلومیت تا چه حد! آن علی(ع) که جان خود و حسن و حسین عزیزش را برای رهاندن جان خلیفه سوم به خطر می اندازد و آن فداکاری ها را می کند که وصفش را همه تاریخ های معتبر نوشته اند اما معاویه و خود فروختگان به این تفکر اموی از قتل خلیفه سوم پیراهن عثمان می سازند و بیرق برمی دارند و به کین خواهی از علی(ع) و اولاد علی(ع) فتنه ها می کنند.
مظلومیت تا چه حد! که علی(ع) در دامن پیامبر خدا بزرگ شده باشد و بارها و بارها بر وصایت و جانشینی پیامبر توسط وجود مبارک حبیب خدا تأکید شده باشد چه در حدیث «دار» آن هنگام که در اوایل بعثت، پیامبر اکرم(ص) خویشان را جمع کرد و آنان را به اسلام فراخواند و فرمود: اول کسی که به من ایمان بیاورد جانشین من خواهد بود و علی(ع) اولین نفر بود که به پیامبر و خدایش ایمان آورد و پس آن گاه پیامبر به علی(ع) اشاره کرد و فرمود: این علی برادر و وصی من و خلیفه من بین شماست سخنش را بشنوید و از او اطاعت کنید.
و چه در حدیث «منزلت» که پیامبر به علی(ع) فرمود: «انت منی بمنزلة هارون من موسی الا اِنّه لانبّی بعدی» یا علی تو برای من به منزله هارون برای موسی هستی الا این که بعد از من پیامبری نخواهد آمد. و چه در جریان واقعه بزرگ غدیرخم که پیامبر در بازگشت از حجة الوداع در حضور هزاران مسلمان پس از نزول آیاتی بر قلب مبارکش رسالتش را کامل کرد و آن چه را به امر پروردگار باید ابلاغ می کرد ابلاغ کرد و فرمود: «من کنت مولا فهذا علی مولا»، هر آن کس که من مولای او هستم این علی مولای اوست.
اما علی(ع) با تمام تأکیدهای آشکار پیامبر به خاطر پابرجایی کیان اسلام، خار را در چشم و استخوان را در گلو نه چند ماه و یک سال بلکه 25 سال تحمل کرد. آخر ظلم تا چه حد! که پس از 25 سال آن گاه هم که با اصرار فراوان مردم مهار خلافت و امامت به دست صاحبش رسید باز در همان چهار سال و اندی حکومت مولا که نمونه اعلای اجرای عدالت و حاکمیت حق بود باز عده ای «قاسطین» شدند و گروهی «ناکثین» و گروهی «مارقین» و سه جنگ سنگین جمل و صفین و نهروان را در بین مسلمانان و بر وجود مولا و یاران متقی و وفادار و مومنش که بسیاری از ایشان نوادر زمانه بودند - از جمله عمار آن صحابی بزرگ و برجسته پیامبر خدا - تحمیل کردند و چنین رفتار ناروایی را با امام و مولایی انجام دادند که وقتی مردم به اصرار از او تقاضای بر عهده گرفتن امور را می کردند فرمود: اگر خداوند از عالمان پیمان نگرفته بود که در برابر شکمبارگی ستمکاران و گرسنگی ستمکشان خاموشی نگزینند افسار خلافت را بر گردنش می افکندم و رهایش می کردم همان مولایی که قاطعانه و باورمندانه می فرمود که ارزش حکومت برای من از عطسه یک بز کمتر است مگر آن که به واسطه آن بتوانم حق مظلومی را از ظالمی بگیرم. و علی(ع) همان عالم اعلمی بود که پیامبر می فرمود: انا مدینة العلم و علیٌ بابها - من شهر علمم و علی باب و در این شهر علم است.
مظلومیت تا چه حد! علی(ع) امیر مومنان باشد، وصی و جانشین پیامبر و امام عارفان و نمونه اتم و اکمل یک انسان آزاد و آزاده اعلم واقعی و ازهد و مسلمان باشد و مرید پیامبر و عبد صالح و پرهیزگار و متقی و مومن آفریدگار عالم باشد و در عین حال کار را برایش به جایی رسانده باشند که سر در چاه کند و رازهایش را در دل چاه نجوا کند.
علی باشد و تجسم واقعی و بی کم و کاست و اتمّ عدالت باشد مسلمان نمونه و الگوی جهان باشد اما پیشانی عدالت و تقوا و پرهیزکاری و خدا ترسی اش در محراب عبادت به شمشیر جهالت و تحجر و نفاق و نفسانیت مسلمان نماهایی شکافته و غرقه به خون شود که هم نماز می خواندند هم روزه می گرفتند و هم قرآن می خواندند و بلکه حافظ کل قرآن بودند.
ولی چه سود که به جای فرمانبرداری از کلام خالق و پیروی از فطرت پاک و عقل سلیم و اطاعت از پیامبر و تمسک جستن به وصی پیامبر آن چنان در مسیر جهالت و اطاعت از نفس پیش رفتند که شمشیر بر قرآن ناطق و حجت و ولی خدا کشیدند و هم عدالت را تا ابد داغدار کردند و هم «امام کشی» را و شکستن حرمت اهل بیت پیامبر را باب کردند، که خداوند از تقصیر این حرمت شکنان اهل بیت و پایه گذاران امام کشی نگذرد که چنین بدعتی شوم که خدا را به خشم می آورد گذاشتند و هم از آن تخم نفاقی که کاشتند هنوز دشمنان اسلام بهره می برند و در گوشه گوشه جهان مسلمانان و خصوصاً افراطی ها، تکفیری ها و وهابی ها را به جان برادران مسلمان اهل سنت و شیعه می اندازند. نگاهی اجمالی به وضعیت امروز برخی کشورهای اسلامی این واقعیت تلخ را آشکارتر می کند.
مظلومیت تا چه حد! علی تنها زاده کعبه باشد و در آن شب حادثه که «لیلة المبیت» گویند در هنگامه خطر که مشرکان آهنگ جان پیامبر کردند به جای پیامبر در بستر بخوابد و خود را آماده فدا کردن برای جان آسمانی پیامبر کند و همیشه و همه جا هم فدایی باشد و هم بی چون و چرا گوش به فرمان پیامبر و خدای پیامبر باشد، علی باشد و همسر فاطمه زهرا آن کوثر عطا شده از سوی خدا به محمد مصطفی(ص) باشد اباالحسن باشد، ساقی کوثر باشد «ابوتراب» و «یدا...» و «اسدا...» و ولی ا... و حجت ا... باشد و باز برخی با او چنین رفتار کنند. پسر عم و برادر پیامبر، هم نفس و بزرگ شده دامن او و امین و جانشین و جان پیامبر باشد و با او چنین کنند.
مظلومیت تا چه حد! علی(ع) امیرمومنان باشد و ازهد خلق عالم و امیر خانه و خانواده ای باشد که به نص صریح قرآن یک شب افطارشان را به اسیر و دیگر شب به مسکین و شب دیگر به یتیم می بخشند و با آب افطار می کنند. علی(ع) باشد و به نص صریح قرآن مومن بخشنده ای باشد که در رکوع نماز اجازه بیرون آوردن انگشتری به فقیر سائل می دهد و برخی با او چنین کنند؟ مظلومیت تا چه حد! علی(ع) همو که مراجعه عقیل را کار شخصی می داند و شمع بیت المال را خاموش می کند و شمع دیگری از مال خود برمی افروزد و در قبال خواسته برادر نابینای خود آهن داغ به دست او نزدیک می کند و باز برخی با تو ای امیر مومنان ای تجسم عدالت ناب با تو چنان می کنند.
مظلومیت تا چه حد! ای جانمان به فدایت علی جان که شجاع ترین مردمان بودی و جوانمردترین انسان ها و به سبب زیادت شجاعتت به هنگامه جنگ و مقابله با دشمن زره بی پشت می پوشیدی چرا که مشهور بود که علی هیچ گاه پشت به دشمن نمی کند و علی جان، برکننده در قلعه خیبر باشی و شجاع ترین پهلوان عرب باشی و کسی تاب ایستادن در مقابل هیبت مردانه و ذوالفقارت را نداشته باشد اما بر در خانه ات آتش برافروزند و به این گستاخی بسنده نکنند و بی حیایی و جسارت را بدان حد برسانند که به صورت همسرت آن کوثر و بضعه رسول ا... سیلی بزنند.
و باز علی آن حجت حق مظلومانه به خاطر مانایی و ماندگاری اسلام خون دل بخورد و به عنوان اولین منادی و پرچمدار و اسوه «وحدت» امت اسلام صبر پیشه کند تا دین و آیین و قرآن پیامبر خاتم تا ابد جاودانه بماند و چه بهای سنگینی دادند علی و فرزندانش و حسین در کربلایش تا اسلام و قرآن بماند و اما چه گوهر گرانبهایی و چه مکتب انسان ساز و چه کتاب کیمیایی از پس آن ایثارها و خون دل خوردن ها برای آدمیان تا آخرالزمان به یادگار ماند که هر روز حقانیت ندای آسمانی و الهی این مکتب بر مردمان آشکارتر می شود و حق جویان بیشتری به آموزه های اسلام ناب و آیین پاک محمدی رو می آورند. و گویی آن مظلومیت ها، صبرها، فداکاری ها و شجاعت ها و ایثارها گر چه بهای سنگینی بود اما سبب مانایی و ماندگاری و هر روز جهان شمول شدن اسلام ناب محمدی(ص) شد.
................پایان پیام/ 218