به گزارش خبرگزاری اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ از میان چالشهایی که آمریکا با کنار کشیدن از جنگ افغانستان با آن مواجه شده، سختترین آنها ممکن است تعطیلی زندانی باشد که "گوانتاناموی دوم" لقب گرفته است.
آمریکا 67 زندانی غیرافغان را در آنجا نگاه داشته است. بعضی از این زندانیان عوامل بیرحم القاعده توصیف شدهاند که در ماههای پس از حملات 11 سپتامبر 2001 در سراسر دنیا دستگیر شدهاند. آنها بیش از یک دهه بعد هنوز در زندانی مخوف در پایگاه هوایی بگرام در بیرون کابل نگهداری میشوند.
تعطیلی این زندان باعث به وجود آمدن بسیاری از مشکلاتی میشود که دولت اوباما در تعطیلی مرکز بازداشت گوانتانامو در کوبا با آن مواجه است.
بعضی مقامات آمریکایی اینگونه استدلال میکنند که تصمیم در مورد پایگاه بگرام حتی پیچیدهتر و ضروریتر است.
دولت آمریکا سال جاری میلادی زندانیان افغان این زندان را به مقامات محلی تحویل داد اما حتی فهمیدن اینکه باید با زندانیان خارجی چگونه رفتار کرد یک مانع بزرگتر برای بستن زندان آمریکایی است.
در حالی که جنگ حدود 12 ساله آمریکا در افغانستان سال آینده میلادی پایان خواهد یافت، وزارت خارجه آمریکا و پنتاگون قادر نبودهاند راهبردی برای محاکمه یا بازگرداندن مردانی که از بیش از چند سال است در بگرام نگهداری میشوند، ارائه دهند.
در همین حال، جمعیت زندان به خاطر بازداشت مبارزان خارجی در عملیاتهای مشترک نیروهای ویژه آمریکا و افغانستان در حال رشد است. تازهترین بازداشت شده ماه گذشته میلادی به بگرام فرستاده شد. هیچ کدام از زندانیان به طور رسمی محاکمه نشدهاند. بسیاری تبرئه شدهاند تا توسط هیاتهای تجدید نظر نظامی غیررسمی آزاد شوند اما بیشتر آنها هیچگاه آزاد نشدند.
بعضی مقامات آمریکایی میگویند بهترین راه حل باز نگه داشتن زندان زیر نظر آمریکا است و این ممکن است چند دهه ادامه پیدا کند اگر چه به هیچ وجه مشخص نیست که آیا افغانها اجازه چنین کاری را میدهند یا خیر.
همانند گوانتانامو مقامات آمریکایی چنین میپندارند که بخشی از زندانیان بگرام آنقدر تهدید بزرگی هستند که نمیتوان آنها را به وطنشان بازگرداند زیرا کشورهاشان نمیتوانند آنها را در حبس نگاه دارند یا نگاه نخواهند داشت.
باز نگه داشتن یک زندان آمریکایی در افغانستان پس از سال 2014 مستلزم اجازه حامد کرزای، رئیسجمهور افغانستان خواهد بود اما وی مصممانه در برابر مراکز بازداشت آمریکایی مقاومت کرده است.
................پایان پیام/ 218