به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ در میان جنگ هایی که اسرائیل در پرونده سیاه تاریخ و حیات سراسر تجاوزگری خود دارد، جنگ دوم لبنان معروف به جنگ 33 روزه، از نادر جنگ هایی بوده که از یک سو همچنان محل و مورد اختلاف نظر اسرائیلی ها قرار دارد و از سوی دیگر بیشترین احساس سرخوردگی و آسیب پذیری را در جامعه اسرائیلی برجای گذاشته است، البته در میان جنگ های اعراب /اسرائیل، جنگ اکتبر یا رمضان سال 1972 نیز ضربه و زخم ترمیم نشده ای در تاریخ و جامعه اسرائیل تلقی می شود اما تأثیرات جنگ 33 روزه بر جامعه صهیونیستی و مشاعر شهروندان آن عمیق تر و برای آن تکان دهنده تربوده است، خصوصا که اسرائیلی ها احساس می می کردند که در جنگ رمضان در آن واحد با چندین ارتش کشورهای عربی جنگیده اند اما در جنگ 33 روزه تنها در مقابل یک گروه مقاوم از یک کشور کوچک عربی قرار داشته اما جنگ را باخته اند.
از سوی دیگر برخلاف جنگ های پیشین اسرائیل، جنگ دوم لبنان که از سوی رهبر حزب الله جنگ وعده صادق نام گرفت، قواعد بازی و قوانین جنگ و استراتژی های مربوط به آن در منطقه را متحول کرد و به همین علت به رغم تفاوت های زیاد میان دو طرف در نوع تسلیحات و حجم آتش و برتری کامل و غیر قابل قیاس اسرائیل ، اما رژیم صهیونیستی از یک سره کردن سرنوشت جنگ به نفع خود و پایان دادن معرکه طبق نظر و اراده خود عاجز ماند و بدون دستیابی به هیچکدام از اهداف اعلام شده اش، عرصه را به حریف، یعنی حزب الله و مقاومت اسلامی باخت.
این جنگ و عواقب آن، نظریه و تئوری بنیادیِ امنیتیِ اسرائیل، مبتنی بر اصل بازدارندگی ، بازمانده از دوران دیوید بن گوریون مؤسس رژیم صهیونیستی و نخستین نخست وزیر این کیان را، با چالش و شکست بزرگی مواجه کرده و این رژیم را در این عرصه به نقطه اول و پله های نخستین دوران تأسیس برگرداند.در همین چارچوب، برخلاف تئوری امنیتی اسرائیل که مبتنی بر انتقال جنگ به داخل کشور دشمن بود و برخلاف تجربیات جنگ های سابق آن که یک سره در خاک طرف مقابل یعنی در کشورهای عربی روی می داد، این جنگ تا آخرین لحظه در قلمرو رژیم صهیونیستی جریان داشت.
و به این ترتیب اسرائیل که عمق استراتژیک و جبهه داخلی حمایت کننده از ارتش در حال جنگ صهیونیستی را تشکیل می داد، و در همه ی جنگ های پیشین از عوارض جنگ و آسیب های آن، دور نگه داشته شده بود، برای اولین بار در جنگ 33 روزه به میدان اصلی جنگ و عرصه اصابت موشک هایی تبدیل شد که حزب الله با هوشمندی و دقت بالا به سوی مناطق حساس و اساسی اسرائیل شلیک می کرد به نحوی که پیش و بیش از تخریب مادی ساختمان و مؤسسات سیاسی و امنیتی و نظامی صهیونیستی، موجب فروریختن بنیادهای روانی جامعه صهیونیستی می شد.
چنان که برای اولین بار در تاریخ جنگ های صهیونیستی، ارتش رژیم صهیونیستی از ترس خسارت های تجهیزاتی و تلفات انسانی بطور عموم از ورود در جنگ و درگیری های زمینی خودداری کرد و عملا سعی کرد از طریق هوایی یا شلیک موشک از دور هدف های خود را دنبال کند، لذا در عرصه زمینی و در جنگ رویاروی یا اصولا وارد نشد یا در صورت اجبار پس از اعمال تاکتیک زمین سوخته و نابودی همه اماکن وجود رزمندگان مقاومت، اقدام به ورود به عرصه زمینی کرد، که البته مقاومت قدرتمند جوانان مقاومت، حتی واحد های ویژه ارتش صهیونیستی معروف به گولانی را هم وادار به عقب نشینی و فرار کرد.
جنگ وعده صادق، قربانیان زیادی از ارتش و سیاستمداران اسرائیلی گرفت چرا که موجب برکناری رئیس ستاد، فرمانده جبهه شمالی و تعداد زیادی از فرماندهان نظامی و نیروهای ذخیره و احتیاط ارتش اسرائیل را از مناصب خود، و سقوط نخست وزیر و وزیر دفاع از پست خود شد.بسیاری از شهروندان اسرائیلی خدا را شکر کردند که جنگ آن ها فقط در یک جبهه و به عبارت دیگر یک جنگ محدود و با دشمن واحدی یعنی حزب الله لبنان بود. اگر اسرائیل در مقابل حجم تسلیحات گسترده جهان عرب با انواع تجهیزات موشکی و هوایی و زمینی آن ها مواجه یا با کشورهای بزرگتری همانند سوریه و ایران وارد جنگ می شد، چه عواقبی داشت؟
چنان که جنگ 33 روزه به جهان عرب فهماند که قدرت اسرائیل لا یتناهی و شکست ناپذیر نیست و با استفاده از امکانات محدود اما با مدیریت هوشمندانه و اراده بالا می توان بر عناصر قدرت و برتری اسرائیل ، فائق آمد، همانگونه که به اسرائیل فهماند که با تکیه بر توان نظامی و حتی حمایت نظامی و سیاسی و امنیتی امریکا و اروپا قادر به شکست مقاومت و تحمیل شروط خود بر آن نبوده و برتری استراتژیک آن بر منطقه تا ابد ادامه نخواهد داشت.
سید مرتضی نعمت زاده
.................پایان پیام/ 218