به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ آیت‌الله حسین الراضی از علمای بزرگ شیعه عربستان سعودی است که در سال 1951 به دنیا آمد و در سن 16 سالگی وارد حوزه نجف شد و نزد اساتیدی چون آیت‌الله خویی و آیت‌الله سیدمحمدباقر صدر درس آموخت و در دهه 80 برای تکمیل دروس حوزوی خود و درس خارج به حوزه قم رفت.
* «لعن» جزئی از اجزا سب است
وی در گفت‌وگو با پایگاه خبری المنار در پی بیان طرح این مسئله که برخی می‌گویند بین «لعن» و «سب و توهین» تفاوت وجود دارد و آن را طرد از رحمت الهی می‌دانند که در قرآن نیز عبارات «لعن» وجود دارد، گفت: «لعن» جزئی از اجزا سب و توهین است و آنانی که عالم به زبان عربی هستند به این امر آگاهی دارند.
الراضی افزود: «لعن» بارها در قرآن آمده است اما ما باید بین آنچه قرآن ما را به آن دعوت می‌کند و بین آنچه در قرآن آمده تفاوت قائل شویم چراکه قرآن از ظلم و گناه و امور حرام بسیاری سخن گفته اما آنچه در قرآن آمده مطلوب و خوب نیست بلکه ممکن است برای ذم و بد دانستن آن امور، در قرآن ذکر شده باشد.
وی با توصیف لعنی که از سوی خدا صادر می‌شود، تاکید کرد: این لعن به معنای غضب و انتقام الهی و دوری از رحمت الهی است اما وقتی لعن از زبان بشر خارج می‌شود معنای دیگری دارد؛ اگر از زبان نبی و ولی‌اش باشد به منای دوری از رحمت و عذاب است اما اگر از زبان عوام باشد سب و توهین محسوب می‌شود و در این صورت لعن بیانی از خشم و عصبانیت است.
این عالم سعودی افزود: «لعن» به معنی دعا برای دوری دیگران از رحمت الهی و یا نزول بلا برای آنها با رحمت الهی سازگار نیست؛ وقتی می‌گوییم پیامبر اکرم(ص) رحمة للعالمین است آیا می‌تواند با صفت لعن‌کننده سازگار باشد؟؛ پیامبر رحمت(ص) توهین‌ها و سختی‌ها از سوی کفار را تحمل می‌کرد اما برای آنها دعا می‌کرد.
علامه الراضی در پاسخ به سوالی درباره منافات فتاوای صادره در حرمت «سب و توهین» به صحابه و همسران پیامبر در کنار برخی احادیث منسوب به اهل‌بیت(ع) که در آنها لعن وجود دارد، گفت: در قرآن کریم نص صریح قرآن بر این است که «وَلاَ تَسُبُّواْ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ فَیَسُبُّواْ اللّهَ عَدْوًا بِغَیْرِ عِلْمٍ» و این آیه درباره بت‌های مشرکان نازل شده است و این یعنی فرهنگ اسلام و قرآن کریم این است که «سب و توهین» غیراخلاقی و ناپسند است.
* در برابر برخی نصوص مربوط به «لعن» علامت سوال می‌گذاریم
وی افزود: شیوه پیامبر اکرم(ص) که می‌فرماید «إنما بعثت رحمة للعالمین»(به عنوان رحمتی برای جهانیان مبعوث شدم) و قرآن او را «وانک لعلى خلق عظیم» می‌خواند موصوف به امور ناپسند نیست و این درباره امام علی(ع) و فرزندانش صادق است حتی در رفتار با دشمنانشان.
الراضی با اشاره به روایتی از جنگ صفین تصریح کرد: امام علی(ع) در اثنای جنگ شنید که «حجر بین عدی» و یارانش، جنگجویان معاویه را لعن و سب می‌کنند لذا امیرالمومنین(ع) فردی را به سوی آنان فرستاد و آنها را از لعن و سب نهی کرد و فرمود «اگر توهین‌کننده باشید از شما متنفرم» لذا امام(ع) تاکید دارند که باید بر اندیشه‌ها متمرکز بود نه اشخاص و یادآوری رفتار نادرست دشمن منفعتی بیشتر از سب و توهین دارد.
وی با بیان اینکه این روایت با قرآن و مکارم اخلاق که اسلام بر آنها تاکید دارد، مطابق است، افزود: ممکن است برخی نصوص متفاوت با این مسئله وجود داشته باشد که ما جلوی آنها علامت سوال می‌گذاریم چراکه اگر احادیثی با محتوای «لعن» وجود دارد در مقابل می‌بینیم که در اخلاقیات و روش عقلانی مکتب اهل بیت(ع) مسائلی متفاوت از این امر رخ داده که از جمله آنها روایت معروف برخورد امام حسن مجتبی(ع) با مرد شامی است.
علامه الراضی با بیان اینکه ده‌ها روایت بر نهی از تعرض به دیگران وجود دارد، ادامه داد: در برخی روایات آمده که «اگر شیعه ما هستید به آنها خوک نگویید» یا آمده است که «زینت ما باشید نه مایه شرمندگی ما» و سوال این است که آیا با لعن و سب زینتی برای آنها خواهیم بود؟ مگر نه اینکه اهل بیت(ع) شیعیان خود را بر اساس ورع و تقوی و ایمان و احترام به دیگران و رفتار نیکو تربیت کرده‌اند و گفته‌اند « تأدبوا بآداب الله».
* اختلافات در درون شیعه و درون اهل‌تسنن بیشتر از اختلافات بین شیعه و سنی است
بنابر این گزارش آیت‌الله حسین الراضی در ادامه این گفت‌وگو درباره حدیث فرقه ناجیه گفت: این حدیث نادرست است و اشکلات زیادی می‌توان بر آن وارد است؛ چه آنکه شیعه و سنی را به 72 فرقه تقسیم می‌کنند و می‌گویند همه در جنهم هستند جز یکی از آنان.
وی با بیان اینکه هر تقسیم‌بندی بر هر اساسی ذاتا صحیح نیست، افزود: اگر منظور از فرقه‌ها در زمان مشخصی است این درست نیست چون هر فرقه در طول زمان به فرقه‌های مختلفی تقسیم شده و هیچ وقت معینی را نمی‌توان درباره این حدیث انطباق داد.
الراضی ادامه داد: البته این حدیث موجب نزاع و کشتار شده و همه خود را نجات‌یافته و دیگران را در جهنم می‌دانند؛ در بین شیعیان اخباری‌ها و اصولی‌ها و دیگران و در بین اهل‌تسنن مذاهب و فرق متفاوت همدیگر را تکفیر می‌کنند.
وی در بخش دیگری از این گفت‌وگو با بیان اینکه اختلافات درونی شیعیان و اختلاف درونی اهل‌تسنن از اختلاف بین این این دو مذهب به صورت کلی بیشتر است، گفت: ما در اهل‌تسنن مذاهب اربعه را داریم که البته اگر بخواهیم دقیق درباره مذاهب اهل سنت سخن بگوییم 137 فرقه تا قرن 4 هجری وجود داشته و در میان شیعیان نیز علمای بسیاری وجود دارد و باب اجتهاد باز است و شاهد اختلافات بسیاری هستیم که این را در هر رساله‌ای می‌توانید ببینید.
الراضی با بیان اینکه تعداد بالایی تعلیق و اختلاف درباره کتاب «عروة الوثقی» وجود دارد، افزود: شیخ طوسی که او را شیخ طائفه شیعه می‌خوانند می‌گوید که اختلاف روایات بین ما شیعیان بیشتر از اختلاف بین ما و مذاهبی چون حنفی، مالکی و شافعی است.
وی ادامه داد: مثلا در میان شیعیان مسائلی مطرح شده که از مسائل مشهور نیز قلمداد می‌شود اما بین اهل تسنن وجود ندارد و این مسئله تنها به دلیل قول یکی از علمای شیعه مطرح شده و این یعنی ممکن است یک مسئله در میان یک گروه ولو کوچک مطرح شده باشد که در میان اهل‌سنت نباشد.
الراضی در ادامه افزود: اما در مقابل به عنوان مثال مسئله ازدواج موقت که نزد شیعیان از مسلمانان است نزد بسیاری از علمای اهل‌سنت بحث شده است برای همین می‌توان گفت که نسبت توافق بین شیعه و سنی به 95 درصد می‌رسد اما اختلاف آنها به 5 درصد می‌رسد لذا آیا واقعا باید برای 5 درصد اختلاف باید به جنگ هم رفت و همدیگر را تکفیر کرد؛ شما را به خواندن کتاب «فقه آل بین غفلت و تهمت و حقه» درباره فقه مقارن شیعه و سنی توصیه می‌کنم.
* علمای بزرگ اهل‌تسنن ایرانی بودند اما عباراتی چون «ایرانی‌های مجوس» می‌شنویم
وی با اشاره به نقش سیاست در این اختلافات، تاکید کرد: معتقدم کاهش بحران سیاسی بین دو کشوری که از لحاظ مذهبی متفاوت هستند موجب می‌شود که بعضی بالاخره این را قبول کنند که همه مسلمانیم؛ در کشورهای جنوبی خلیج فارس همه مسلمانند و در ایران نیز همه مسلمانند.
این عالم شیعی عربستانی با بیان اینکه اکثر علمای بزرگ اهل‌تسنن ایرانی‌اند، افزود: بخاری از بخارا بوده و مسلم از نیشابور و آنها متوجه نیستند و عبارت «ایرانی‌های مجوس» را بکار می‌برند که البته سخنانی چون فارس و مجوس را جز در هنگام اختلافات سیاسی نمی‌شنویم و امروز در حالی از عدم تحمل دیگران زندگی می‌کنید.
بنابر این گزارش، آیت‌الله حسین الراضی در بیان معنای وحدت اسلامی گفت: وحدت به معنای همکاری در آن چیزی است که بر آن توافق داریم و و گذشتن از امور اختلافی است؛ مقصود از وحدت کوتاه آمدن یکی در برابر دیگری یا اینکه شیعه، سنی شود یا بالعکس نیست.
* جمع شدن شیعه و سنی دور هم برای حل مسئله فلسطین موجب تقریب مذاهب می‌شود
وی با بیان اینکه همکاری در امور مشترک سیاسی و اجتماعی در زمانی که 95 درصد نزدیکی فقهی وجود دارد، بهتر است، افزود: همه از نظر سیاسی متفق‌اند که اسرائیل دشمن همه مسلمانان است و باید برای آزادی فلسطین اقدام کرد و جمع دور هم برای حل مسئله فلسطین موجب تقریب بین شیعه و سنی می‌شود.
الراضی با اشاره به فتوای «شیخ محمدحسین کاشف‌الغطاء»، تاکید کرد: وی در فتوایی جهاد علیه اسرائیل در کنار فلسطینی‌ها را جهاد در کنار رسول اکرم(ص) قلمداد کرده که من فتوایی در این حد ندیده‌ام.
وی افزود: کاشف‌الغطاء می‌گوید شرم بر ماست که به عنوان عرب بتوانیم فلسطین را آزاد کنیم و اقدام نکنیم و بعد در سال 1948(سال تاسیس رژیم صهیونیستی) بیان می‌کند که فلسطین جز با زور آزاد نمی‌شود.
الراضی همچنین به جنایات دولت عثمانی علیه شیعیان اشاره کرد و گفت: در عین حال در جنگ جهانی اول وقتی عثمانی در آُتانه سقوط قرار گرفت علمای شیعه به دفاع از دولت عثمانی به عنوان دولتی اسلامی فتوا دادند و شیعیان در این مسیر جنگیدند.
وی افزود: مسئله فلسطین عقیده‌ای راسخ در میان شیعیان است که حتی جمهوری اسلامی به درستی بیان کرده که از این مسئله کوتاه نخواهد آمد حتی اگر فلسطینی‌ها از این امر کوتاه بیایند.
................پایان پیام/ 218