به گزارش خبرگزاری اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ پادگان اشرف در نهایت تخلیه شد. فرحان حق، سخنگوی سازمان ملل پنج شنبه گذشته اعلام کرد معدود افرادی که هنوز در این پادگان بودند به کمپ لیبرتی منتقل شدند.
به گفته یکی از سایتهای وابسته به فرقه تروریستی مجاهدین خلق، مریم رجوی دستور انتقال 42 نفر باقی مانده در این پادگان را به کمپ لیبرتی صادر کرد. اما سوال اینجاست که مریم رجوی چرا تا قبل از این با انتقال به کمپ لیبرتی موافقت نکرده بود؟ وی و دیگر عوامل فرقه مجاهدین خلق چرا به تعهدات و قوانین بینالمللی مبنی بر احترام به حق حاکمیت دولتها بر قلمرو جغرافیشان که در ماده 2 منشور سازمان ملل مورد تصریح قرار گرفته و مفاد توافقنامه دولت عرق و سازمان ملل در خصوص انتقال همه ساکنان پادگان اشرف به کمپ لیبرتی در سال 2012 میلادی پایبند نبوده و به تخلیه پادگان اشرف رضایت نمیدادند؟ آیا آنها احتمال حادثه دهم شهریور و قتل و کشتار در داخل پادگان اشرف را نمیدادند؟
مریم رجوی و دیگر عوامل فرقه تروریستی مجاهدین خلق باید پادگان اشرف را به شکل مسالمتآمیز تخلیه میکردند اما نه تنها حاضر به این کار نشدند که خواهان بازگشت ساکنان لیبرتی به این پادگان بودند. این در حالی بود که ساکنان لیبرتی به منظور زمینهسازی برای دریافت پناهندگی از کشورهای ثالث از پادگان اشرف به آنجا منتقل شده بودند و این بخشی از پروسه خروج از عراق بود.
به نظر میرسد عوامل فرقه مجاهدین خلق با توجه به حوادث پیشین مربوط به پادگان اشرف و دو درگیری قبلی انتظار چنین حادثهای را داشتند. این امر با توجه به سابقه فعالیت خشونتبار مجاهدین خلق در عراق و اتهاماتی که متوجه این فرقه در خصوص جنایت جنگی عوامل آن در جریان قیام کردها و شیعیان عراقی در سال 1991 میلادی وجود دارد و با توجه به ناامنیهای نسبی موجود عراق، بسیار محتمل بود. سخنان رجوی و دیگر عوامل فرقه نیز گویای این واقعیت است که آنها متوجه چنین وضعیتی بحرانی بودهاند.
این نکته از مباحث مهم حوادث دهم شهریور پادگان اشرف است. فرقه تروریستی مجاهدین خلق همواره با بهرهگیری از استراتژی مظلومنمایی سعی کرده توجهات را به خود جلب کند. این فرقه تمام تلاشش را به کار بسته خود را قربانی نقض حقوق بشر جلوه داده و این گونه حمایت دولتمردان غربی را به دست آورد. از نظر رهبران فرقه حمله به پادگان اشرف همواره فرصت مناسبی برای این فرقه فراهم می آورد تا خود را قربانی حقوق بشر نشان دهد. در این میان چیزی که اهمیت ندارد زندگی افرادی است که در اسارت این فرقه در عراق گرفتار شدهاند.
این موضوع وقتی مهمتر جلوه میکند که بر اساس گزارشها، قربانیان حمله دهم شهریور خود از افراد سابقهدار و مجرمان شناخته شده این فرقه بوده و امکان اخذ پناهندگی برای افراد سابقهدار و شناخته شده تروریستی به مراتب بسیار دشوارتر بوده و و وجود آنها میتوانست سبب مشکلات فراوان برای این فرقه شود.
به عبارتی قربانیان حملات دهم شهریور ظاهرا در یک فرایند هدایت شده در وضعیت خیلی دشوار و خطرناک همراه با تهدیدهای جانی قرار گرفتند. عوامل مجاهدین خلق این افراد را ابزار پیگیری خواستههای خود قرار دادند. آنها امیدوار بودند ادامه حضور این افراد در پادگان اشرف زمینهساز بازگشت دیگر اعضاء از کمپ لیبرتی به پادگان اشرف شود. این اولویت اول رهبران فرقه بود به همین دلیل مریم رجوی در مناسبتهای مختلف علنا بر بازگشت به پادگان اشرف اصرار میورزید.
در همین حال عوامل فرقه تروریستی مجاهدین خلق البته احتمال درگیری را میدادند. ولی ظاهرا رفتن تحولات به این سمت نیز تامین کننده بخشی از خواستههای آنها در راستای به دست آوردن فرصت مظلوم نمایی بوده و بنابراین مطلوب بوده است.
در واقع عوامل فرقه مجاهدین خلق با سیاست نگه داشتن بیش از یکصد نفر از اعضای سابقهدار و شناخته شده تروریستی خود در پادگان اشرف به دنبال این بودند دولت عراق را وادار به عقبنشینی کرده و با به راه انداختن تبلیغات مانع اخراج خود از عراق شوند.
از نظر آنها حتی اگر چنین سیاستی به واقعیت نپیوندد در نهایت به درگیری کشیده و میتواند خوراک لازم تبلیغاتی برای رهبران و سایتهای وابسته به فرقه ایجاد کند. به نحوی که مریم رجوی در دیدار خود با دولتمردان اروپایی با مظلومیت حاضر شده و به عنوان فرقهای قربانی تقاضای حمایت و کمک کند.
اما ظاهرا واکنش به ادامه حضور در خاک عراق به شکل حمله دهم شهریور خارج از حد انتظار عوامل فرقه مجاهدین خلق بوده و آنها را در بهت فرو برده و شکست سنگینی برای آنها به دنبال داشته است. این شکست قبل از هر چیز بیانگر ادامه نادرستی و ناکار آمدی رجویها در تحلیل و ارزیابی تحولات پیشرو است. نقطه ضعف بزرگی که مجاهدین خلق را در طول دهههای گذشته به یک فرقه تروریستی تمام عیار تبدیل کرده است.
...............پایان پیام/ 218