به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ وبلاگ سرباز صفر نوشت: هیچ‌گاه با خود اندیشیده‌ایم که آیا ما قدر نعمت امام هشتم شیعیان و قرار گرفتن حرم مبارک این امام همام را در این کشور می‌دانیم؟ براستی اگر ما قدر امام رضا علیه السلام را بدانیم همچنانکه زائری که قدردان او باشد حقیقتاً اهل بهشت است، جامعه‌ای که قدردان این چشمه جوشان هدایت، کرامت و معنویت باشد حقیقتاً لبریز از سعادت خواهد بود و در فضای اینچنین جامعه‌ای بوی بهشت وزیدن خواهد گرفت.
چه کسی قدر امام رضا(ع) را می‌داند؟
بسیاری از ایرانیان مومن در سرتاسر این کشور پاک و حتی دلباختگان اهل بیت علیهم السلام در کشورهای دیگر آرزوی زیارت حرم ملکوتی این امام عزیز را دارند اما باز باید از خود بپرسیم که براستی قرب به او و بهره بردن از فیوضات وجودی امام تنها با نزدیک شدن به حرم او و در آغوش کشیدن ضریح و مقبره او میسر است؟
و نیز با خود بیندیشیم که آیا این همه اثر معنوی که برای زیارت امام هشتم (ع) در احادیث شمرده شده به صرف در آغوش کشیدن ضریح این امام بزرگوار در وجود ما و زندگی ما سرازیر می‌شود و اگر نه چه عنصری در این ابراز ارادت‌ها و زیارت‌ها مفقود است که آنچنان که باید فیوضات معنوی و سعادت اخروی این منبع فیض در زندگی ما جاری و ساری نمی‌شود؟
جواب این پرسش‌ها را از این نکته می‌توان آغاز کرد که بسیاری از ما تا یادمان از این حرم شریف و حضرت رضا سلام الله علیه می‌افتد به یاد حاجاتی می‌افتیم که از ایشان خواسته‌ایم یا حاجاتی که باید بخواهیم اما نکته مهم آن است که برای براورده ساختن این حاجات آیا امام رضا علیه السلام نیز از ما و برای ما حاجت و درخواست و دستوری ندارند؟
چرا با یاد کردن امام رضا (ع) و در حضور ایشان قرار گرفتن بجای ابراز طلبکاری و احیاناً اعتراض در مورد حاجاتمان از اعمالمان شرمنده نمی‌شویم؟ همان درخواست‌های امام رضا (ع) از ما برای رسیدن به مقام یک شیعه واقعی و یک زائر عارف، که بسیاری از اوقات ما در مورد آنها سهل انگاری کرده و می‌کنیم!
علت غربت امام هشتم(ع) چیست؟
خیلی از خودشان یا از دیگران گاهی این پرسش را می‌پرسند که چرا امام رضا علیه السلام را امام غریب می‌گویند؟ با آنکه شیعیان و محبین ایشان چنان بارگاه و زیارتگاه باشکوهی را برای ایشان ساخته‌اند و همان‌ها صبح و شام پیوسته گرد حرمش گرم خدمت و زیارت و طوافند.
اما جواب این پرسش جدا از دوری این پاره تن رسول خدا (ص) از زادگاهشان یک غربت بالاتری است که سبب آن کسی جز خود ما به اصطلاح شیعیان حضرت نیستیم آنجا که اهل دلی مولای غریب ما شیعیان را در خواب می‌بیند در حالی که تن مبارک او مملو از تیرها و غرق خون است که از دیدن این صحنه آشفته می‌شود و از علت این حالت سوال می‌کند که جواب می‌آید؛ نگاه‌های آلوده و نظرهای شیطانی زائران ما این حالت را در ما بوجود می‌آورد.
غربت امام رضا علیه السلام در جایی است که ما که ادعای دوستی و محبت او را داریم با اعمالمان او را آزار دهیم درحالی که خود را زائر او می‌دانیم و حاجت‌های فراوانی را در پیشگاه او عرضه می‌داریم.
آن زمان اندکی از غربت این امام با عظمت ما شیعیان آشکار می‌شود که کمی از منظر امام (ع) که وصایا و احادیث گرانبار ایشان است به شیعیان و محبین‌شان بنگریم و ببینیم کدامیک ادعای عشقشان را با اطاعت از این کلمات ثابت کرده‌اند و کدامیک براستی زائر با معرفتند!
دوستداران واقعی امام رئوف کم نیستند، همان‌هایی که دلشان همواره زائر اوست و وجودشان همواره گرد ضریح رضایت او طواف می‌کند و همان‌هایند همنشین حجت هشتم در بهشت رضوان الهی که اینگونه شخصی چون زائر مشهد الرضا می‌شود مزد خویش را با لبخند زیبای محبوب و حاجات روای خویش از درگاه سلطان کرم باز می‌ستاند.
.................پایان پیام/ 218