به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ صدای زنگ کاروان‌های عازم به دیار بیت عتیق خانه محبوب ابدی و ازلی مکه معظمه به گوش جان می‌رسید و همه از راه ستارگان دنباله‌‌دار راه خویش را پیدا می‌نمودند که به بیراهه نروند که در بیراهه رفتن به جایی غیر از خانه دوست خواهند رسید. یازدهم ذیقعده سال 148 هجری‌قمری است در منزل حضرت موسی بن جعفر(ع) غوغایی از آمدوشد فرشتگان بپا شده همه مشتاقانه در انتظار میلاد فرزند گرامی امام هفتم شیعیان جهان به سر می‌برند که به‌ناگاه بانگ تکبیر عالم آل محمد(ص) حضرت علی بن موسی‌الرضا(ع) فضای دنیا و آخرت را پر نمود و ملائک صف در صف به زیارت بانک‌کننده «الله‌اکبر» شتافتند و با تکبیرهای بلند خود در عرش الهی بانگ دهنده را یاری بخشیدند که بگویند اگر در دنیا هنوز هستند که به جای پی بردن به شأن و شخصیت و مقام انسانیت انسان‌های والا نزد خداوند به بیراهه رفتند و در شمار ظالمین قرار گرفتند و پی نبرده‌اند که به جای تمسک جستن از این اختران تابناک آسمان ولایت و امامت به غیرآنان متمسک شدند و راه گمراهی را طی نمودند و راه آنان را برنگزیدند.
اما ما به جای همه گمراهان قدر آنان را بهتر از آنان می‌دانیم و به انسان‌هایی مفتخریم که راه این انسان‌های والای را می‌روند و همواره در یادشان خداوند متعال خالق جهان هستی است و هرگز گمراه نشدند زیرا نور هدایت آنان را به عینه لمس نمودند و برای همجواریشان و همنشینی‌اشان در باغ‌های بهشت هیچ‌گاه راه شیطان را نرفتند و در شمار السابقون و السابقون قرار گرفتند و خوشا بر احوالشان که دانستند و شناختند و بدا بر احوال آنان که خود را بالاتر از آنان دانستند و بر آنان رشک و حسادت بردند و شمار مغضوبان قرار گرفتند و سد راهشان شدند و با این‌که به ظاهر بر آنان احترام قائل می‌شدند تا دوستدارنشان را که بر آنان حکومت می‌راندند به سوی خود قلبا فراخوانند اما در باطن هر دم نقشه قتلشان را می‌کشیدند و با وجودی‌که ابن عمشان به بزرگی می‌خواندند ولی هر دم نقشه شومی بر آنان می‌کشیدند تا به حیات ظاهر دنیایی‌اشان پایان دهند و با وجودی که حضرت جعفربن محمدالصادق(ع) نوه عالم خویش را به ظاهر ندیدند و به زهر جفا مسموم و شهید از دنیا رفتند اما در حیاتشان از عالمی نوه گرامیشان زیاد نزد یاران غمخوار یاد می‌نمودند.
در حالی که همه امامان عالم به امور دنیا و آخرت بودند اما از حضرت علی بن موسی(ع) زیاد یاد شده است که مامون با هزاران هزار نیرنگ یکی از آنان ولایتعهدی قرار دادن حضرت علی بن موسی(ع) بود که در سال 201 هجری قمری آن را انجام داد تا بتواند پایه‌های سست حکومتی خود را با آن محکم سازد اما ندانست و نتوانست از حکومت چشم‌پوشی کند که غصب خلافت نموده بود که خلافت در اسلام از آن وارثان حقیقی حضرت رسول اکرم(ص) آلشان بود که مردم و امت خوب آن را می‌دانستند اما به سبب قتلشان و محبوسشان مجبور به تقیه بودند ولی حرکت‌هایشان نشان می‌داد که قلبشان گواه حکومت آل حضرت رسول اکرم(ص) هست تا غاصبان که خود را جزو اقوام و قبیله‌های قریش می‌دانستند.
اما ایرانیان بزرگ پی به مقام و منزلت و بزرگی حضرت رسول اکرم(ص) و آل مطهرشان برده‌اند و دل‌ها در گروه مهرشان بسته‌اند که قلب‌هایشان را چون دخیل بر قفلک‌های ضریح مطهرشان بسته‌اند و راه آنان را جسته‌اند و به راهشان می‌روند اگر جهانی از کفر بر دشمنی‌اشان بپا خیزند یک گام از محبتشان به عقب برنخواهند داشت و مفتخرند با رهبری آنان در روز رستاخیز در پیشگاه الهی حاضر شوند و در دنیا برای بزرگداشت راه و حکومتشان خون‌ها بریزند و ریخته‌اند و خواهند ریخت و راست‌قامتان همچنان ایستاده‌اند. ولادت نور و عالم آل محمد(ص) حضرت علی بن موسی‌الرضا(ع) بر همه امتشان مبارک باد.
................پایان پیام/ 218