به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ مسلمانان با ایمان به آیه «وَمَنْ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ» و ایمان به شفاعت پیامبر رحمت به این مکان مقدس یعنی مسجدالنبی (ص) آمده‌اند، آنها برای اینکه راز و نیازشان زیباتر شود، در جایگاهی نماز می‌خوانند و دعا می‌کنند که جایگاه سجده‌های پیامبر (ص) و یاران باوفایش بود.
اینجا یعنی محراب، منبر و روضه مطهره انسان را به اوج می‌رساند، مگر می‌توان آن را وصف کرد! دو رکعت نماز که در اینجا بخوانی، لذتش را برای همیشه عمر خواهی برد، شاید به خاطر همین حظ معنوی باشد که اینجا نماز ثواب چندین نمازی است که در خانه خود می‌خوانی.
در کنار حجره شریفه ستون‌هایی وجود دارد که هر کدام درس‌های بزرگی از تاریخ اسلام را در خود دارد و برای همین نیز پایدار مانده‌اند، در ستون حرس حضرت علی (ع) از پیامبر حفاظت می‌کرد، کنار ستون سریر مسلمانان شبها در کنار آن می‌نشستند و مشغول ذکر و عبادت می‌شدند، ستون حنانه به خاطر این حنانه شد که پیامبر هنگام سخنرانی به درختی که کنار محراب بود تکیه می‌دادند و از آن به عنوان منبر استفاده می‌کردند، ستون توبه یا ابولبابه، محلی است که توبه ابولبابه که به مسلمانان و پیامبر خیانت کرده بود با استغاثه بخشیده شد و ستون محلقه نزدیک محراب فعلی بوده و برای معطر کردن فضای مسجد عود بر آن می‌سوزاندند.
اما شاید ستون توبه همانی باشد که ما امروز به آن نیاز داریم؛ در مدینه اگر از خطاهای گذشته توبه نکنیم، چگونه می‌توانیم شایسته همراه داشتن نام امت پیامبر باشیم، این ستون حس بندگی را به انسان می‌دهد و بندگان خدا از راه‌های دور و نزدیک در کنار این ستون‌ها می‌نشینند و کارنامه زندگی خود را مرور می‌کنند.
به هر گوشه‌ای از مسجدالنبی (ص) که بنگریم صحنه‌هایی از نماز، دعا، قرائت قرآن میهمانان پیامبر (ص) را می‌بینیم اما در در درون حجره شریفه و روضه مطهره باید گاه چندین دقیقه بایستی تا جایی پیدا کنی و نماز بخوانی، اینجا همیشه جمعیت فراوانی وجود دارد که دوست دارند در این سفر معنوی در جایی نماز بخوانند که پیامبر (ص) و ائمه نماز خوانده‌اند و خود را به 1400 سال قبل ببند و تاریخ صدر اسلام را مرور کنند.
مسجد النبی (ص) با اهل‌بیت (ع) پیامبر گره خورده است، جای جای این مکان مقدس محل نماز شب‌های رسول‌الله (ص) و اهل بیت ایشان است، مگر می‌توان در مسجدالنبی (ص) وارد شد و از کوثر قرآن یاد نکرد!
اینجا مسجد النبی (ص)؛ همان جایی که اگر انسان اهل درد باشد، بهترین محل برای تضرع و گریه‌های عرفانی است.
................پایان پیام/ 218