به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ وبلاگ والعادیات نوشت: هرکس برای زندگی خود یک هدف دارد، که می‌خواهد در انتهای زندگی خود به آنجا رسیده باشد و بعد بمیرد؛ انسان‌هایی که در زندگی خود هدف ندارند یا اهداف خیلی سخیفی دارند، معمولاً به پوچی می‌رسند.
برای رسیدن به هدف باید برنامه‌ای تعریف کرد که در هر لحظه از زندگی انسان را به آن نقطه انتهایی نزدیک‌تر کند؛ برای استفاده انسان از این برنامه، باید «همیشه همراه‌اش باشد» و «بسیار مسلط بر آن باشد» تا بتواند در هر اتفاقی که در زندگی او می‌افتد بتواند از آن بخوبی بهره ببرد.
در زندگی مسلمان‌ها این هدف رسیدن به خدا تعریف شده و برنامه‌ای که تدوین شده، قرآن است؛ لذا برای استفاده از قرآن در لحظه لحظه‌های زندگی از جمله چگونه از خیابان رد شدن، چگونه حرف زدن با مشتری باید آن را حفظ کرده و در آن تدبر کنیم تا همیشه همراهمان باشد و براحتی بتوانیم از هر جای آن استفاده مورد نیازمان بکنیم.
اگر این‌طور شد، آیه سی‌ام سوره فرقان دیگر شامل حال این شخص حافظ عامل نخواهد شد که:
و قال الرسول یا رب إن قومی اتخذوا هذا القران مهجورا و «در روز قیامت رسول اکرم صلی الله علیه و آله به خداوند متعال شکایت می‌کنند: ای پروردگار من قوم من این قرآن را رها و ترک شده قرار دادند.»
اگر نگاهمان به قرآن اینگونه باشد که از آن درس بگیریم و در زندگی پیاده کنیم حدیث معروفی که از حضرات معصومین نقل شده نیز بهتر فهمیده می‌شود.
در حدیث آمده که در روز قیامت به انسان گفته می‌شود بخوان و بالا برو؛ با این نگاه اگر به قرآن نگاه کنیم معنای حدیث را شاید بتوان اینگونه بازنویسی کرد: بر کتاب زندگی‌ات بنگر هر قدر مطابق با قرآن است بخوان و بالا برو!
چرا که اگر قرآن را نه حفظ کرده باشیم و نه عمل که هیچ!
و نیز اگر قرآن را حفظ کرده و عمل نکنیم، خود قرآن ما را لعنت خواهد کرد: «رب تالی القرآن و هو یلعنه! چه بسیار قرآن خوانی که خود قرآن لعنتش می‌کند.»
و اگر فرض کنیم که کسی بدون حفظ و انس بسیار با قرآن به آن عمل کرده است، در جای خود ثابت است که این حالت بسیار نادر و از عقل بدور است.
پس فقط ماند کسی که بسیار قرآن را می‌داند و به آن عمل می‌کند؛ آیا دلایل دیگری هم وجود دارد که قرآن را حفظ کنیم؟
...............پایان پیام/ 218