به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ دیروز افغان ها و آمریکایی ها بار دیگر بدون رفع اختلاف ها از میز مذاکره برخاستند.
جان کری، وزیر خارجه آمریکا در سفری غیرمنتظره به کابل رفته بود تا درباره پیمان امنیتی بین 2 کشور مذاکره کند. این پیمان محور اصلی پیمان استراتژیک مشترک بین کابل و واشنگتن است که کلیات آن یک سال و نیم پیش امضا شد اما درباره یکی از بخش های اصلی آن که همین پیمان امنیتی است، توافقی حاصل نشد
. آمریکایی ها انتظار داشتند که سابقه رفاقت و دوستی جان کری با کرزای بتواند در این باره راهگشا باشد. اما کرزای پس از این که 12 ساعت خبرنگاران را منتظر گذاشت در نشست مطبوعاتی تصریح کرد که اعطای حق کاپیتولاسیون به سربازان آمریکایی را به موافقت لویی جرگه مشروط کرده است.
آمریکایی ها از این استنکاف های کرزای راضی نیستند. جان کری گفته است اگر افغان ها به موضوع مصونیت حقوقی سربازان آمریکایی تن ندهند، توافق امنیتی میان 2 کشور انجام نمی شود. جین مک کنزی، رئیس اندیشکده "صلح و جنگ" آمریکا روز گذشته در روزنامه گلوبال پست این کشور رئیس جمهور افغانستان را به فردی تشبیه کرد که دست کمک دیگران را گاز می گیرد.
به گفته وی تقریبا 90 درصد بودجه اجرایی دولت افغانستان را ناتو و آمریکا تامین می کنند. بنابراین کرزای که حکومتش وامدار کشورهای غربی است، نباید با آن ها چنین کند. او شرایط کنونی مذاکرات بین آمریکا و افغانستان را «پایان بد یک جنگ خوب» توصیف کرده است.با این حال قضاوت ها درباره دلیل دچار شدن واشنگتن به بن بست در کابل متفاوت است. برخی از صاحب نظران در کشورهای منطقه از جمله کشور خودمان، شاخ و شانه کشیدن های حامد کرزای را یک بازی انتخاباتی می دانند.
با توجه به این که انتخابات ریاست جمهوری افغانستان فروردین ماه پیش رو برگزار می شود، آن ها معتقدند که حامد کرزای تلاش می کند در دقیقه 90 آخرین دوره ریاست جمهوری اش یک وجهه ملی و بیگانه ستیز برای خود ایجاد کند.
یعنی او تلاش می کند از موضوع توافق با آمریکا برای رقابت های داخلی بازی بگیرد. کرزای به تازگی در گفت و گو با بی.بی.سی تصریح کرده است که برای امضای این پیمان عجله ای ندارد و اگر آن ها (غرب و آمریکایی ها) ناراضی هستند می توانند خاک افغانستان را ترک کنند. اما به نظر می رسد شرایط کنونی دولت افغانستان که هنوز نتوانسته است یک حاکمیت معنادار ملی را سامان بدهد، متناسب با چنین مواضعی نیست. بنابراین این مواضع در واقع استفاده بهینه از این موضوع برای رقابت های داخلی است. برخی از این کارشناسان حتی معتقدند که کرزای در آخرین لحظات همین پیمان را امضا خواهد کرد.
در طرف مقابل، این فضا کاملا به ضرر آمریکایی ها است. آن ها بسیار نگران هستند که موضع گیری درباره نحوه حضور خارجی ها در سرزمین بیگانه ستیز افغانستان به موضع و محور رقابت های انتخاباتی تبدیل شود. اگر چنین شرایطی ایجاد شود، نامزدهای مختلف مجبور هستند در انتخاب شعارهای تند و تیزتر با یکدیگر رقابت کنند. در این شرایط آن ها حتی اگر هم قصد همراهی با آمریکایی ها را داشته باشند، باید زمان بسیاری را صرف کنند تا بتوانند بر خلاف وعده های انتخاباتی خود عمل کنند. این اتفاق ها یعنی این که آمریکایی ها همچنان بلاتکلیف باید منتظر ناز و کرشمه های دولت بعدی افغانستان باشند. بنابراین دولت آمریکا همه تلاش خود را خواهد کرد تا پیمان امنیتی پیش از انتخابات امضا شود. به ویژه آن که اوباما وعده داده است که تا سال 2014 تکلیف سربازهای آمریکایی در افغانستان را روشن کند.
در این میان 2 نکته جای تامل دارد. اول این که حتی اگر مخالفت های کرزای را یک بازی سیاسی بدانیم، واقعیت این است که آمریکا با همه ادعاهایش در رقابت های انتخاباتی افغانستان به بازی گرفته شده است. یعنی آمریکایی که در 10 سال گذشته صدها هزار سرباز خود را در آن قربانی کرده است، هنوز آن قدر جایگاه ندارد که بتواند خود را از چنین بازی ناخواسته ای برهاند. اما نکته دوم واقعیت نهفته دیگری است که تاریخ درباره آن قضاوت خواهد کرد. همان واقعیتی که ژنرال کارل آیکنبری، فرمانده آمریکایی سابق ناتو و سفیر آمریکا در افغانستان در یادداشتی که در جدیدترین شماره مجله "فارین پالیسی" آمریکا منتشر کرده، به آن اشاره کرده است. او معتقد است ماجرا فراتر از این ها و بازتاب ناهمگونی بین 2 مفهوم اساسی است: "غرور آمریکایی" و آن چه وی آن را "بدکرداری افغان ها" توصیف کرده است. شاید بد نباشد اگر آن چه ژنرال آیکنبری آن را بدکاری می خواند را همان بیگانه ستیزی مردم این سرزمین بدانیم. حامد کرزای حتی اگر زمستان امسال کاخ سفید را با امضای پیمان امنیتی گرم کند، همه این روزها شاهد پایمال شدن غرور آمریکایی ها در خیابان های انتخابات ریاست جمهوری افغانستان هستند.
................پایان پیام/ 218