سید مهدی موسوی
کاروان در پی تو با دل و جان می آید
بوی پرپر شدن پیر و جوان می آید
زنی از اهل حرم دل نگران می آید
آهی از سینه ی تو گرم و روان می آید
صبر کن آه تو را باد به سویی ببرد
نکند زینب از این حادثه بویی ببرد
رو به رویت صفی از لشکر دشمن پیداست
آتش فتنه گری های پیاپی برپاست
بین این قوم چرا بر سر کشتن دعواست
یک نفر گفت که این دشت همان کرب و بلاست
خواهر از دیده ی خود در گران می ریزد
دخترت در بغل عمه زبان می ریزد
یاورانت همه در بند تدابیر تواند
همگی در صدف قبضه ی شمشیر تواند
صاحب منبری و گوش به تفسیر تواند
ای که هفتاد و دو محراب زمین گیر تواند
امر کن بر سر پیمان تو جولان بدهند
قول مردانه که سهل است بگو جان بدهند
پسری تازه جوان عازم میدان شده است
شاخ شمشاد خودش آینه گردان شده است
بی قرار است و کمی بی سروسامان شده است
او که پیمانه زنان بر سر پیمان شده است
از غم تشنگی اش پیش پدر می آید
نزد ققنوس عطش، شانه به سر می آید
تا زبان پدرش را بکشد در کامش
تا به پایان برسد قاعده ادغامش
تا که آرام بگیرد دل ناآرامش
شربت رفع عطش سربکشد از جامش
دل به دریا زد و از تاب و تبش کاسته شد
در صف رزم به چندین هنر آراسته شد
ماه افروخته برخیز و مرا یاری کن
مثل شیر از حرم امن نگهداری کن
باز هم در ملاعام علمداری کن
رجز تشنگی از حنجره ات جاری کن
کودکان تشنه لب اند آب بیاور ای ماه
باز می گردی از این معرکه انشالله
همه قافله گفتند که او می آید
با همان خشکی لب ها و گلو می آید
مشک لبریز به دنبال سبو می آید
دختر تشنه لبی گفت عمو می آید
آمد اما نه خودش بلکه شمیم خبرش
دشت مجنون شد از این حادثه و زد به سرش
طفل شش ماهه در آغوش حیای پدر است
شبنم انگار که بر دامن گلبرگ تر است
نازنین برق گلویت چقدر پرده در است
حجم تیری که بیاید ز گلو بیشتر است
وای من چشم طمع سوی گلو می دارد
تیر آغشته به زهر است و چه رویی دارد
می رویی تا که خودت وارد میدان بشوی
می روی یک تنه چون موج خروشان شوی
می روی بیشتر از پیش فروزان بشوی
می روی سید و سالار شهیدان بشوی
که تنت در وسط دشت جنون می غلتد
بدن پاک تو ناگاه به خون می غلتد