به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ قرار است روز پنجشنبه 30 آبانماه جاری مجلس ریش سفیدان افغان که به "لویه جرگه" معروف است در کابل تشکیل شود تا تکلیف بندهای مهم پیمان امنیتی و استراتژیک میان افغانستان و آمریکا را روشن کند.
عنوان "ریش سفیدان"، مربوط به دوران قبل از اشغال افغانستان توسط آمریکاست ولی بعد از اشغال و در دوران ریاست جمهوری حامد کرزی، زنان نیز به "لویه جرگه" راه یافتند و در واقع "گیس سفیدان" نیز به "ریش سفیدان" ضمیمه شدند هر چند بنابه مصالحی که باز هم حامد کرزی تشخیص داد، سن اعضاء "لویه جرگه" نیز کاهش داده شده و اکنون سفیدی موی سر و صورت نیز معیار عضویت در این مجلس نیست با اینکه "لویه جرگه" همچنان به معنای مجلس شیوخ یا پیران است.
فلسفه وجودی "لویه جرگه" اینست که در مهم ترین مسائل کشور افغانستان از قبیل تعیین نوع نظام حکومتی، چگونگی محتوای قانون اساسی و روشن ساختن تکلیف مسائل و امور غامض تصمیم گیری می کند. با این ویژگی ها شاید بتوان "لویه جرگه" را به "مجلس مؤسسان" یا جماعتی که در فقه سیاسی با عنوان "اهل حل و عقد" از آنها یاد می شود، تشبیه کرد.
اکنون مشکلی که در افغانستان پیش آمده و قرار است "لویه جرگه" آن را حل کند و درباره آن تصمیم بگیرد، حساسیت بندهای مهم پیمان امنیتی دراز مدتی است که آمریکا درصدد است با دولت افغانستان امضا کند و رئیس جمهور حامد کرزی برای آنکه خود را از عوارض منفی آن مصون نگهدارد، این تصمیم گیری را به "لویه جرگه" واگذار کرده است. پیمان امنیتی بلند مدت مورد نظر آمریکا درصورتی که امضا شود، به ارتش آمریکا اجازه ماندن در افغانستان را برای مدتی که پایان نامعلوم است و شاید همیشگی باشد می دهد و به همین جهت با مخالفت شدید مردم و احزاب سیاسی افغانستان مواجه شده و همین مخالفت ها حامد کرزی را وادار به کنار کشیدن از تصمیم گیری و احاله آن به "لویه جرگه" کرده است.
بندهای مهم و حساس پیمان امنیتی آمریکا - افغانستان را می توان در این سرفصل ها خلاصه کرد:
- حضور دراز مدت یا دائمی نظامیان آمریکائی در افغانستان- تأسیس پایگاه های نظامی در هر نقطه از افغانستان که آمریکا بخواهد- آزادی عمل نظامیان آمریکائی برای انجام هرگونه عملیات نظامی- مجاز بودن نظامیان آمریکائی در استفاده از هر نوع سلاح دفاعی و تهاجمی در افغانستان- مصونیت قضائی اتباع آمریکا در افغانستان
محتوای این بندها اگر به مستعمره ساختن افغانستان توسط آمریکا تفسیر شود، سخن گزافی نیست. به عبارت دیگر، می توان گفت آمریکا درصدد است با این پیمان، افغانستان را به ایالت پنجاه و سوم خود تبدیل کند و کلیه اختیارات حکومتی را از دولت افغانستان سلب نموده و در اختیار خود در آورد. قبلاً نیز در زمینه مخابرات، چنین محدودیتی برای دولت کابل ایجاد شد بطوری که اکنون مخابرات افغانستان بدون اجازه آمریکا حق استفاده از هیچ فرکانسی را ندارد.
چنین وضعیتی را در عرف روابط بین الملل می توان "کاپیتولاسیون جامع" یا همه جانبه نامید. عنوان "کاپیتولاسیون" معمولاً برای مصونیت قضائی اتباع یک کشور در کشور میزبان به کار می رود ولی آنچه در پیمان امنیتی آمریکا - افغانستان در نظر گرفته شده، بسیار فراتر از کاپیتولاسیون مصطلح است و از شمول بسیار بیشتری برخوردار می باشد بطوری که در جهان امروز نمی توان مشابهی برای آن پیدا کرد. البته در دهه های گذشته مشابه این پیمان را آمریکا در ژاپن و کره جنوبی به اجرا در آورد که موجب اعتراضات شدید مردم به خاطر ناامنی ها و فساد اخلاقی ناشی از تجاوز نظامیان آمریکائی به نوامیس مردم این کشورها گردید. در سال های اخیر نیز دولت آمریکا تلاش کرد چنین پیمانی را با دولت عراق امضا کند ولی موفق نشد و به خارج ساختن نظامیان خود از این کشور و اقامت تعداد محدودی از آنها تحت ضوابط مشخصی تن داد.
عوارض منفی و پیامدهای ناگوار امضای پیمان امنیتی میان آمریکا و افغانستان را همانگونه که مردم، سران احزاب و فعالان سیاسی افغانستان و تعدادی از دولت های همسایه این کشور برشمرده اند، می توان اینگونه فهرست کرد:
- گسترش ناامنی در افغانستان همانگونه که تاکنون نیز ره آورد اشغالگران بوده است.- ایجاد فساد اخلاقی و تجاوز به نوامیس مردم- برباد رفتن استقلال ملی افغانستان- خدشه وارد شدن به روابط افغانستان با کشورهای همسایه
یکی از عوارض بسیار منفی پیمان امنیتی آمریکا - افغانستان، مشکلاتی است که برای همسایگان افغانستان به ویژه ایران، پاکستان و هند پدید خواهد آمد. آزادی عمل نظامیان آمریکائی در خاک افغانستان در زمینه های ایجاد پایگاه، در اختیار گرفتن انواع سلاح های دفاعی و تهاجمی، انجام هر نوع عملیات نظامی که خود لازم بدانند و رفت و آمدها و نقل و انتقالات داخلی و برون مرزی بدون آنکه نیازی به نظارت و اجازه دولت افغانستان داشته باشند، یک تهدید آشکار علیه همسایگان این کشور است. به همین دلیل، دولت های همسایه نیز به این پیمان اعتراض دارند و ازدولت کابل خواسته اند از پذیرش و امضای آن خودداری کند.
ورود به جزئیات پیمان مورد نظر آمریکا به مجال بیشتری نیاز دارد، اما اشاره به این نکته در اینجا مفید است که در این پیمان حتی ورود و خروج اتباع آمریکا، اعم از نظامی و غیرنظامی، هیچ نیازی به اجازه دولت افغانستان ندارد و تنها اقدامی که برای خالی نبودن عریضه می تواند صورت بگیرد اینست که درباره تعداد ورودی ها و خروجی ها به مقامات افغان اطلاع داده شود! حتی پلیس افغانستان حق بازرسی خودروهای مشکوک آمریکائی ها را نیز ندارد. علاوه بر اینها نیروهای آمریکائی درصورت امضاء شدن پیمان امنیتی، حق تردد در فرودگاه های بگرام، کابل، شیندند، قندهار و هرات را نیز بدون هیچ محدودیتی خواهند داشت. بدین ترتیب، دولت افغانستان فقط یک ناظر محترم! است که البته نظارتش نیز فقط استطلاعی است نه استصوابی.
در برابر چنین ظلم بزرگی طبیعی است که مردم افغانستان اقدام به اعتراض کنند و احزاب این کشور نیز مخالفت خود را با پیمان مورد نظر آمریکا اعلام نمایند و خواستار لغو آن شوند.
همسایگان افغانستان نیز این پیمان را علاوه بر اینکه نقض حاکمیت دولت افغانستان تلقی می کنند تهدیدی نیز علیه امنیت خود می دانند و همگی خواستار تصویب نشدن آن توسط "لویه جرگه" هستند.
اکنون این 2500 عضو "لویه جرگه" افغانستان هستند که باید تصمیم بگیرند کشور خود را به ایالت پنجاه و سوم آمریکا تبدیل کنند و در جهان مترقی امروز و بعد از آنهمه مبارزه که مردم افغانستان برای آزادی و استقلال کشور خود کردند زیربار استعمار بروند یا دست رد بر سینه دولتمردان زیاده خواه آمریکا بزنند و کشور خود را برای همیشه از یوغ بردگی شیطان بزرگ نجات دهند. ریش سفیدان افغان اکنون در برابر آزمونی تاریخی قرار دارند و تنها درصورتی که زیر بار ننگ کاپیتولاسیون مورد نظر آمریکا نروند می توانند آبرو و اعتبار نهاد آبرومند "لویه جرگه" را حفظ کنند.
................پایان پیام/ 218