به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ روزنامه «شرق» روز یکشنبه در سرمقاله خود با عنوان « شارون هنوز مرده است » خبر مرگ شارون را سوژه کرده و نوشته است: مرگ دائمی را باید به نام شارون به ثبت رساند.
در این مطلب می خوانید: فرانکو، دیکتاتور پیشین اسپانیا، با آنکه عمری دراز سپری کرده بود، هنگام نزع به آسانی دل از جهان فانی نمی کند.
وقتی زنده ماندنش در آن شرایط نباتی طولانی شد، عبارات «فرانکو «هنوز» زنده است» تیتر روزانه اخبار روزنامه ها درآمد و زمانی که سرانجام مرد، یکی از روزنامه های بزرگ اسپانیا با تغییر زنده به مرده همان تیتر هر روزی را تکرار کرد و نوشت: «فرانکو «هنوز» مرده است!»
وقتی خبر مرگ آریل شارون را شنیدم به یاد آن عنوان افتادم.
با این تفاوت که این انتظار درباره شارون بسیار طولانی تر و هنوز او بسیار غلیظ تر شد.
شارون در 78سالگی که نخست وزیر اسراییل بود دچار سکته مغزی شد و با وجود کهولت سن هشت سال در وضعیت کما دوام آورد.
نمی دانم این هشت سال را می توان به حساب عمر گذاشت و نوشت در 86 سالگی درگذشته. چند روز پیش که ارگان های حیاتی او نشانه های پایانی را بروز داده بود، در اخبار یکی از تلویزیون ها دیدم که گوینده می گفت: «به نظر می رسد که زمان مرگ دایمی او فرا رسیده است!» مرگ دایمی را هم باید به نام او به ثبت رساند.
اگر اسراییلیان از وجود او احساس امنیت می کردند، اما برای فلسطینیان یادآور فجایع و کشتار سه هزارنفری در اردوگاه های صبرا و شتیلاست که عنوان قصاب لبنان را برایش به ارمغان آورد!
خانواده شارون از یهودیان روس، یا بهتر است بگویم بیلوروس بود که پس از جنگ جهانی اول و حکومت بلشویکی در شمار نخستین مهاجران به فلسطین رفتند و از جوانی به فعالیت های تروریستی و حرفه نظامی مشغول شد.
شارون در پایان دادن به اشغال نظامی غزه نقش مهمی داشت.
به نظر می رسد از آن خروج دو نکته مورد نظر بود، یکی اینکه بقای اشغال و افزایش جمعیت غزه می توانست به سهم بیشتر جمعیت عرب در آن کشور و عواقب ناشی از آن منجر شود و از سویی نگاهداری غزه به نوعی برایشان وبال گردن شده بود.
ضمنا در صورت اقدامات مخاطره آمیز با دست بازتری می توانستند آن را از دور سرکوب کنند. آنچه از رفتار فردی او به یاد مانده است، نخوت و غروری است که حتی در شیوه سنگین راه رفتن و سخن گفتنش انعکاس یافته بود؛ شیوه خشم آوری که عملا برای نتانیاهو به ارث گذاشته است!
شارون در برخورد با ایران نیز با سودجویی از برخی شعارها، با پناه گرفتن در پس سیاست «ایران هراسی» کوشید با بهره مندی از مظلومیت نمایی به دیوارکشی و آبادی سازی در سرزمین های اشغالی اقدام کند که جانشینانش به آن ادامه دادند و به همین دلیل چشم انداز عادی شدن روابط ایران و غرب در پی تفاهم ژنو موجب واکنش های بیتابانه نتانیاهو شده است!
*فریدون مجلسی
..................پایان پیام/ 218