به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ «نواب خیر بخش مری» سردار قبیله "مری" و رهبر معنوی جنبش استقلال طلب بلوچستان پاکستان، شامگاه سه شنبه در بیمارستان ملی لیاقت شهر کراچی به علت خونریزی مغزی در گذشت.
وی هنگام مرگ 86 سال سن داشت و فعالان سیاسی بلوچستان، نواب مری را به عنوان رهبر الهام بخش بلوچ ها به شمار می آورند.
براساس زندگی نامه او، وی پس از کودتای ژنرال ایوب خان در پاکستان در سال 1958 برای اولین بار در سن 30 سالگی به زندان افتاد و پس از سپری کردن محکومیت خود از زندان آزاد شد. او برای دومین بار در دهه 1960 نیز به زندان افتاد. در سال 1973 به دستور ذوالفقار بوتو رئیس جمهور وقت پاکستان به زندان افتاد که تا کودتای 1977 ژنرال ضیاء الحق علیه بوتو در زندان بود.
بعد از آزادی از زندان برای سفری کاری به انگلیس و آمریکا رفت.
پس از بازگشت از غرب به علت شرایط نا مساعد سیاسی بلوچستان در سال 1978 با حدود 30 هزارنفر از اعضای قبیله مری به افغانستان پناهنده شد.
در سال 1996 و به قدرت رسیدن طالبان به بلوچستان برگشت و مدتی در کویته و پس از آن در کراچی اقامت گزید. دولت پاکستان وی را ممنوع الخروج کرد.
رهبر معنوی استقلال طلبان بلوچ پاکستان عملا تا زمان مرگ در شهر کراچی در حصر خانگی دولت پاکستان قرار داشت.
به نوشته روزنامه بلوچ هال، نواب مری پس از بازگشت از افغانستان فکر ادامه بودن بلوچستان با پاکستان را ترک کرد و علنا خواهان استقلال بلوچستان از پاکستان گردید.
به نوشته همین روزنامه، به رغم تلاش‌های مکرر دولت های مختلف پاکستان برای مذاکره با وی که قبول کند بلوچستان جزیی از کشور فدرال پاکستان باشد، زیر بار نرفت و هرگز مذاکره را برای ترک ایده استقلال بلوچستان نپذیرفت و تا لحظه مرگ خواهان استقلال بلوچستان بود.
وی سرداری قبیله مری، بزرگترین قبیله بلوچ را به عهده داشت. نواب خیر بخش به همراه میرغوث بخش بیزنجو و سردار عطاء الله مینگل هسته مثلثی ناسیونالیسم بلوچ را تشکیل می‌دادند.
سلیگ هاریسون کارشناس سابق آسیا در موسسه خیریه دیل کارنگی برای صلح بین المللی در باره نواب مری می‌نویسد: یکی از معدود رهبران آسیایی است که ملاقات کردم که به هیچ عنوان نه می‌شود وی را با رشوه و وعده خرید و نه حاضر است از اصول خود عدول کند.
نواب مری دارای شش پسر بود که یکی از آنها به نام بالاچ مری در سال 2007 در اثر بمباران ارتش پاکستان در مناطق مرزی با فغانستان کشته شد.
...............
پایان پیام/ 218