به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ به مناسبت ارتحال محقق عالیقدر، مدافع مکتب قرآن و اهل بیت علیهم السلام و از اساتید عقاید اسلامی، مجلس بزرگداشتی در روز پنج شنبه 16/5/93 در محل این بنیاد بنیاد فرهنگ جعفری منعقد گردید.
در این مراسم که به پاس زحمات ایشان و به جهت تعظیم مقام علم برگزار شد، حضرات آیات «سبحانی»، «علوی بروجردی» و «میلانی»، نمایندگان بیوت مراجع عظام تقلید، رییس اداره شیعیان مجمع جهانی اهل بیت(ع) و جمع کثیردیگری از اساتید و فضلای حوزه علمیه قم، طلاب و شاگردان ایشان حضور داشتند.
«حجت الاسلام و المسلمین معاونیان» سخنران این مراسم بود که به تشریح جایگاه علمی و اخلاقی استاد فریدونی پرداخت و با یادآوری زحمات و مجاهدت های آن استاد محقق، فقدان ایشان را ضایعه ای بزرگ برای دوستداران مکتب اهل بیت و جویندگان راه حقیقت خصوصا طلاب و محققین بنیاد فرهنگ جعفری دانست.
وی با تأکید بر اینکه ما در این محافل به جای تجلیل و تقدیس این بزرگواران، باید به تحلیل شخصیت این بزرگواران بپردازیم، گفت: تمامی ما باید علاوه بر تجلیل از مقام علمی این استاد، به تحلیل شخصیت ایشان هم از لحاظ علمی و هم از لحاظ اخلاقی بپردازیم که رمز و رموز بزرگی ایشان چه بود و چگونه می شوددرس گرفت و به آنها تاسی کرد.
معاونیان با ذکر حدیثی از امیرالمومنین علی علیه السلام که فرمودند: "عند الصباح یحمد القوم السرى" بیان داشت: صبحگاهان قیامت معلوم میشود که هر کاروانی کار خودش را تا کجا پیش برده است، صبحگاهان قیامتمعلوم میشود که استاد فریدونی در پیش صدیقه کبرای چه وجاهتی دارد؟!
ایشان در بخش دیگری از سخنان خود با برشمردن برخی از ویژگی ها و سجایای ممتاز اخلاقی و شخصیتی استاد فریدونی، گفت: استاد فریدونی، استادی بود مشوّق وپدری بود مشفق که در راه تدریس امامت، مناظره، پژوهش، پرورش، یک استاد امامت عادی نبود، بلکه یک مجاهد به تمام معنا بود که گاهی از شدت بسیار شیدایی ایشان، و جدیت، و خستگی ناپذیری ایشان مبهوت میشدم.
حجت الاسلام معاونیان با ذکر خاطره ای از سفر اخیر خود به کربلای معلا در مشایعت استاد فریدونی، بیان داشت: ارادت استاد فریدونی به ائمه اطهار خصوصا به آقا عبدالله الحسین به اندازه ای بود که من را بارها تحت تاثیر فراوان قرار داد، از جمله اینکه ایشان در جوار حرم ملکوتی اباعبدالله الحسین به بنده فرمود که درست است که هرکس که به اینجا میآید به قصد بیان حاجت خود می آید، اما در حقیقت مصیبت اباعبدالله به قدری بزرگ است که جایی برای بیان حاجت نمی ماند و ما تنها باید بر مظلومیت ایشان بگرییم.
ایشان در پایان علوّ درجات آن استاد والامقام را از درگاه ایزد منان مسئلت نمودند و به ذکر مصائب حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام پرداخت.