به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت (ع) ـ ابنا ـ همزمان با حلول عید سعید قربان، مسلمانان مقیم هامبورگ با ملیت‌های مختلف در مسجد جامع امام علی(ع) مرکز اسلامی هامبورگ، نماز عید قربان را به امامت حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر رمضانی به جای آوردند.
این مراسم معنوی صبح امروز امروز ـ یکشنبه ۱۳ مهرماه ۱۳۹۳/ ۵ اکتبر ۲۰۱۴ ــ با تلاوت کلام الله مجید آغاز شد و پس از آن حاضران با تکبیر و تهلیل الهی که از مستحبات این روز بزرگ می‌باشد، به استقبال نماز عید قربان رفتند.
پس از اقامه نماز عید قربان، مدیر مرکز اسلامی هامبورگ خطبه‌های نماز عید را به شرح ذیل ایراد نمود:
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله ربّ العالمین و الحمد لله الذی لا مُضادّ له فی مُلکه و لا مُنازِعَ لَهُ فی أمره. الحمدالله الذی لا شریک لَهُ فی خلقه ولا شبیه لَهُ فی عَظَمَتِه (جزء من دعاء الإفتتاح) وصلّی الله علی سیدّنا ونبیّنا محمّد صلّی الله علیه وعلی آله الطاهرین واصحابه المنتجبین.
عبادالله! أُوصیکم و نفسی بتقوی الله و اتّباع امره و نهیه.
هرگاه از عید قربان سخن به میان می‌آید، آموزه‌های حضرت ابراهیم(ع) در ذهن خطور می‌کند. این پیامبر بزرگ از یک سو با ابتلائات سخت و سنگین مواجه بود و از سوئی دیگر پیروزی‌های در این ابتلائات به دست آورد که همه آن‌ها می‌تواند برای موحدان و خداپرستان عالم درس و پیام باشد؛ درس همت و تلاش، اخلاص و بندگی، امامت و سرپرستی امت، مبارزه با شرک و بتپرستی. در نتیجه آن معمار توحید و اخلاص الگوئی بزرگ برای همه انسانهاست.
حاجیانی که در این ایام در سرزمین منی حضور می‌یابند، برای رسیدن به باطن و اسرار و اعمال آن باید داستان آن پیامبر بزرگ خدا را مرور کنند و خود نیز در زندگیشان در آن مسیر را سلوک و صعود نمایند تا پس از بازگشت از این زیارت بزرگ، در وطن خود آموزگار توحید و بندگی شوند و زهد و اخلاص را در عمر باقیمانده بیشتر تجربه کنند؛ زیرا حاجی با مشاهده صحرای عرفات، مشعر و منی با محشری مواجه می‌شود و به صورت طبیعی به فطرت توحید بازگشت می‌نماید و نمونه‌ای از صحرای محشر را خصوصا در مشعر با درنگ چند ساعته تجربه می‌کند و به یاد مرگ و سوال و حضور در محکمه الهی می‌افتد. کمی به خود می‌آید و شاید کمی هم حسرت بخورد که چرا عمر را صرف دنیای بدون خدا نموده است و سالهایی از عمر را بدون تهذیب و تزکیه گذرانده است. در این صحنه‌ها با رجوع به فطرت هر کسی به قدر ظرفیت خود ظهوری از تجلیات حقتعالی را مشاهده می‌نماید و با حال خوبی که به او داده می‌شود با ساحت قدسی خلوتی می‌کند و آن لحظات را بهترین زمان عمر خود می‌داند. از خدای بزرگ می‌خواهد که همیشه بر آن حال بماند. زمزمه دعای عرفه به او معرفتی نو از خود در جهان و خدا می‌دهد، آنجا که به این زمزمه می‌رسد: «أیَکُونُ لِغَیْرِکَ مِنَ الظُّهُورِ مَا لَیْسَ لَکَ حَتَّى یَکُونَ هُوَ الْمُظْهِرَ لَکَ مَتَى غِبْتَ حَتَّى تَحْتَاجَ إِلَى دَلِیلٍ یَدُلُّ عَلَیْکَ وَ مَتَى بَعُدْتَ حَتَّى تَکُونَ الْآثَارُ هِیَ الَّتِی تُوصِلُ إِلَیْکَ عَمِیَتْ عَیْنٌ لَا تَزَالُ [تَرَاکَ] عَلَیْهَا رَقِیبا وَ خَسَرَتْ صَفْقَةُ عَبْدٍ لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبِّکَ نَصِیبا؛ چه موجودی روشن‌تر از تو هست تا در پرتو روشنایی او تو را بیابم؟ تو کی پنهان بوده‌ای تا در دنیا دلیل و راهنمایی در طلبت برآیم؟ کی تو دور بوده‌ای تا با نشان و علامت رو به سوی تو آییم؟ کور باد آن چشمی که تو را ناظر و مراقب خود نبیند. زیانکار و بی‌بهره باد آن بنده‌ای که حظی از محبتت نگیرد».
در این فراز احساس بسیار عجیبی برای انسان بوجود می‌آید و خود را در محضر حق تعالی نزدیک می‌بیند. این لحظه‌ها است که انسان متوجه این حقیقت می‌شود که چرا عمر خود را به بطالت گذرانده است. اهمیت این توجه را خدای متعال یادآور می‌شود آنجا که می‌فرماید: «فَإِذا أَفَضْتُمْ مِنْ عَرَفاتٍ فَاذْکُرُوا اللَّهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرامِ... از عرفات که کوچ کردید در مشعرالحرام به یاد خدا باشید».
وقتی به مشعر الحرام که فضای تاریک است حضور می‌یابید، صدایی جز صدای خداجویی از اطراف و جوانب آن وادی به گوش نمی‌رسد. بی‌شک آنجا دیگر جای خواب نیست، بلکه باید به تهجد و شب زنده‌داری خود را مشغول سازند تا از شهر خدائی بوئی خدایی ببرد و آنرا به عنوان سوغات به وطن خود همراه داشته باشد و به هر که به حضورش به عنوان زائر بیت الله می‌آید، با حقیقت جانش منتقل و منتشر نماید.
یاد و خاطره همه آن صحنه‌ها آدمی را در مسیر سلوک بندگی و توجه به حق قرار می‌دهد و صفا و نورانیتی را به انسان می‌دهد و همه مناطق اسلام با حضور حاجیان رنگ خدائی می‌گیرد. مدتی از سیل عظیم حضور موحدان از همه ملیت‌ها سخن می‌گویند، از عظمت طواف، عرفات، مشعر و منی رمی جمرات و حضور میلیونی حاجیان که همه در تقویت روابط میان همه ملت‌ها با تنوع فرهنگ‌ها تاثیر می‌گذارد.
اما در روز قربان به این درس بزرگ توجه می‌کند که هر کسی اگر بخواهد به بارگاه توحید راه یابد باید از هر نوع تعلق و وابستگی جدا شود؛ زیرا آدمی به اندازه انقطاع از تعلق به دنیا در نزد خدای متعال قرب و منزلت پیدا می‌کند و اگر به کمال الانقطاع برسد به عنوان بنده مخلص خدای بزرگ به منطقه و حوزه توحید راه می‌یابد و عاشقانه و مومنانه معشوق و محبوب حقیقی را بندگی می‌کند؛ همانطور که جناب ابراهیم چنین کرده است. او با رویای صادقه آموخت که باید از تعلق و وابستگی به اسماعیل که امانت الهی است بگذرد تا معلم توحید برای همگان گردد. آنگاه که در این ابتلاء و دیگر ابتلائات موفق شد، سمت امامت و رهبری و مقام خلّت و دوستی به او اعطاء گردید. جناب ابراهیم پس از این از بیشترین تجلیات جمالی و جلالی بهره گشت و خود را برای همگان الگو ساخت. به همین جهت همه کسانی که به کتب آسمانی و پیامبران الهی معتقدند، خود را از پیروان ابراهیم حنیف می‌دانند و از این رو ادیان ابراهیمی عنوانیست برای ادیان بزرگ آسمانی و این بزرگ‌ترین پاداشی است که خدای متعال در این دنیا به آن پیامبر بزرگ داده است. عید قربان در حقیقت مبارزه و ستیز میان تمایلات نفسانی و شیطانی و اراده تشریعی خدای متعال است. بنده حقیقی با انتخاب اطاعت و بندگی خدا با هر نوع تمایل ستیز می‌کند و خود را در مسیر بندگی قرار می‌دهد. عید قربان روز حضور در دانشگاه بزرگ توحید و وصول به قرب و منزلت الهی است. عید قربان روز اقتدار معنوی انسانهای سالک برای مبارزه با وسوسه‌های شیطانی است. عید قربان روز تجربه بهشت دنیائی با کنار گذاردن همه تعلقات و وابستگی‌ها است.
نمازگزاران قربان، پس از مراسم با شیرینی و نوشیدنی مورد پذیرایی قرار گرفتند.
................
پایان پیام/ ۲۱۸