خبرگزاری اهل‌بیت(ع) - ابنا

چهارشنبه ۷ آذر ۱۴۰۳
۴:۵۶
در حال بارگذاری؛ صبور باشید
سه‌شنبه
۲۸ بهمن
۱۳۹۳
۶:۲۴:۴۹
منبع:
اختصاصی ابنا
کد خبر:
671539

مصیبتی که داعش بر سر قبطی‌های فقیر آورد + تصاویر

فرزندان روستای فقیرنشین مصر که برای یافتن لقمه زندگی به سفر رفته بودند، به بد‌ترین شکل ممکن به دست داعش کشته شدند. خاک وطنشان هم از میزبانی پیکر‌هایشان محروم مانده است.

آآ

به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ روستای العور زادگاه ۲۱ قبطی مصری که گروه تکفیری داعش آن‌ها را در لیبی سر برید، در ۴۰۰ کیلومتری جنوب قاهره پایتخت مصر قرار دارد.

این روستا فقیرنشین است و از ساده‌ترین نیازمندی‌های زندگی محروم است. حزن و اندوه اکنون بر این روستا سایه افکنده است.

فرزندان این روستا که برای یافتن لقمه زندگی به سفر رفته بودند، به بد‌ترین شکلی کشته شده‌اند. خاک وطنشان هم از میزبانی پیکر‌هایشان محروم مانده است.

در این روستا حدود ۵۰۰ خانواده یا به عبارتی ۲۵۰۰ نفر زندگی می‌کنند. نیمی از آن‌ها مسلمان و نیمی دیگر مسیحی هستند. با این وجود در طول تاریخ سابقه‌ای از تنش میان مسلمانان و مسیحیان روستا ثبت نشده است.

این روستا از مشکلات بسیاری رنج می‌برد؛ مهم‌ترین آن وضعیت اسفبار بهداشتی آن است. شبکه‌ راه‌ها تکمیل نشده و شبکه فاضلاب ندارد. از این رو آب‌های زیر زمینی خانه‌ها را تهدید می‌کند. آب آشامیدنی هم با فاضلاب مخلوط می‌شود و این‌گونه بیماری به خانه‌های مردم می‌رود. هپاتیت و نارسایی کلیه در راس این بیماری‌ها قرار دارد.

پس از اعلام خبر نحس کشته شدن ۲۱ فرزند روستا، کوچه‌های آن به خیمه‌های عزا تبدیل شد. مردم و مسئولان به روستا سرازیر شدند تا به اهالی آن تسلیت گویند. «ابراهیم محلب» نخست وزیر و سرلشکر «محمد ابراهیم» وزیر کشور مصر به علاوه شماری از رهبران دینی اسلامی و مسیحی و شخصیت‌های سیاسی و حزبی، در میان افرادی بودند که از شامگاه یکشنبه برای عرض تسلیت به روستای العور رفتند.

اهالی روستا تاکید کردند دیگر فرزندانشان که قصد سفر به لیبی داشتند، پس از کشته شدن ۲۱ فرزند روستا، از سفر خود صرفنظر کردند. آن‌ها می‌گویند که نبود فرصت‌های شغلی بسیاری را بر آن داشت تا برای تهیه مایحتاج زندگی به لیبی بروند.

خانواده‌های قربانیان که در قاهره حضور دارند، گفتند قصد دارند دست به تجمعی اعتراض آمیز بزنند که تا زمان مشخص شدن سرنوشت فرزندانشان یا دریافت جنازه‌هایشان ادامه خواهد یافت.

«ملاک ناجی» برادر یکی از قربانیان می‌گوید که آن‌ها در انتظار تعیین سرنوشت جنازه‌ها هستند با این امید که بتوانند آن‌ها را در روستا به خاک بسپارند. او می‌افزاید که مردن روستا در وضعیت مصیبت زنده روانی بسیار سختی هستند و بسیاری از آن‌ها دچار فروپاشی غصبی شدند به گونه‌ای که ۸ نفر از مردم روستا پس از دریافت خبر قدرت تکلم را از دست دارند یا از هوش رفتند و به بیمارستان منتقل شدند.

وی می‌افزاید که روستا فرزندان دیگری در لیبی ندارد اما روستاهای همجوار، حدود ۲هزار تن از فرزندان خود را برای کار به لیبی فرستاده‌اند.
سرلشکر «صلاح‌الدین زیاده» استاندار المنیا نیز اعلام کرد که استانداری خیمه‌های عزاداری در کلیسای مارمرقس در شهر سمالوط برپا خواهد کرد. وی افزود خود به استقبال کسانی خواهد ایستاد که برای تسلیت می‌آیند.

مدیر شبکه بهداشت استان هم به اورژانس دستور آماده باش داد تا مراقب حال بستگان قربانیان، مردم روستا و روستاهای همجوار باشند.

یک مقام مسئول در استانداری المنیا گفت بمباران هوایی مواضع داعش در لیبی توسط جنگنده‌های ارتش مصر، به میزان زیادی از احساس غم و خشم اهالی و مردم روستا فروکاست. چرا که به گفته او آن‌ها احساس کردند کشور انتقام خون فرزندانشان را گرفت. او ادامه داد که این حملات بر همبستگی اهالی و اعلام پشتیبانیشان از دولت در جنگ علیه داعش تاثیر داشت. او تاکید کرد که جوانان قربانی بی‌گناه بودند و هیچ ارتباطی با سیاست نداشتند.

«میلاد فایز» یکی از بستگان قربانیان که ۵ تن از اعضای خانواده خود را در این کشتار از دست دارد، خطاب به عبدالفتاح السیسی رئیس جمهوری مصر خواستار مجازات مسئولانی در وزارت امور خارجه این کشور به دلیل دادن وعده‌های بی‌اساس و توهمی شد.

«عیاد عطیه» پدر «ابانوب عیاد» که جزو قربانیان بود نیز گفت تصویر فرزندش را در میان جوانان قربانی شده توسط داعش دید. او افزود که پسرش حدود ۹ ماه پیش برای کار به لیبی رفته بود و برای یافتن «لقمه زندگی» بسیار تلاش می‌کرد. او ادامه داد که فرزندش در یک رنگرزی در شهر سرت کار می‌کرد.

«فایز عزیز» پدر جوان ۲۷ ساله‌ای که مینا نام دارد نیز گفت که شرایط سخت زندگی این جوانان را مجبور به سفر به لیبی با وجود شراط بد آن کشور کرد. او ادامه داد که فرزندش یک سال پیش برای تکمیل ازدواج خود به مصر آمد و هم‌اکنون دختر بچه‌ای ۹ ماهه به نام مریم دارد که او را ندیده است.

...............

پایان پیام/ ۲۱۸