به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ «سید میرزا حسین» که در بازار شهر بامیان افغانستان تعمیرگاه دوچرخه دارد در سال ۲۰۰۱ در جریان حکومت طالبان زندانی بود.
وی می‌گوید که طالبان او را برای جاسازی مواد منفجره در پیکره‌های بودا به آنجا بردند و او همراه با ۲۵ اسیر دیگر مجبور شدند در تخریب مجسمه بودا به گروه طالبان کمک کنند.
سید حسین در ادامه گفت: طالبان مواد انفجاری با ماشین می‌آوردند، ما هم مواد را به داخل حفره‌های بودا منتقل می‌کردیم. بسته‌های مواد خیلی سنگین بود. مواد منفجره بزرگ را بر روی چوب گذاشته و چند نفری آن را منتقل می‌کردیم. دو روز طول کشید تا مواد انفجاری به اندازه کافی جابجا شود بعد از آن با گفتن الله اکبر گفتن مجسمه‌ها را منفجر کردند.
سید میرزا حسین که اکنون ۴۰ ساله است می‌گوید قبل از اینکه مجبور به تخریب بودا شوند در زندان تحت اداره طالبان شکنجه می‌شدند.
این مرد افغانی اظهار کرد: در زندان ما را لت‌و‌کوب می‌کردند بعد که برای تخریب بودا آوردند تهدید می‌کردند که اگر درست کار نکنیم ما را می‌کشند. در پیش چشم ما یک اسیر را با تیر زدند و اسیر دیگر را از ارتفاع بودا به پایین آویزان کردند؛ ما که این وضعیت را دیدیم مجبور بودیم میان مرگ و زندگی یکی را انتخاب کنیم.
سید میرزا می‌گوید: شرمنده هستم که در تخریب بودا سهم گرفتم اما مجبور بودم و این شرمندگی تا آخر عمر مرا رنج خواهد داد.
از تخریب بزرگ‌ترین پیکره‌های بودای ایستاده جهان در بامیان چهارده سال می‌گذرد. گروه طالبان در یازدهم مارس ۲۰۰۱ دو پیکره را منفجر و نابود کردند. صلصال با ارتفاع ۵۳ متر و شهمامه با ارتفاع ۳۵ متر، میان سال‌های ۳۰۰ تا ۷۰۰ میلادی ساخته شده بودند.
گروه طالبان این مجسمه‌ها را نماد کفر می‌دانستند و باوجود مخالفت‌های جهانی اقدام به تخریب آن کردند.
در نهم مارس سال ۲۰۰۱ میلادی گروه طالبان اقدام به تخریب تندیس‌های صلصال و شهمامه کردند و دو روز مرتب موشک پرتاب کردند و گلوله شلیک کردند؛ تا اینکه در یازدهم مارس قسمت بزرگ از این مجسمه‌ها را فرو ریختند.
سید میرزا حسین با بیان اینکه تخریب کامل بودا ۲۵ روز را به طول انجامید گفت: بعد از اینکه بودا تخریب شد گروه طالبان نه راس گاو را در مقابل مخروبه‌های بودا قربانی کردند و می‌گفتند که ما ابراهیم خلیل هستیم که بت‌ها را شکستیم و همین گوشت را (قربانی) میان افرادشان تقسیم کردند.
کار مرمت پیکره‌های بودا از سال ۲۰۰۴ از سوی اداره یونسکو، آیکموس آلمان و وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان آغاز شده اما مقام‌های محلی می‌گویند کار پیشرفت زیادی نداشته است.
...............
پایان پیام/ ۲۱۸