به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ چهاردهمین همایش «ستارگان محراب» با هدف تجلیل از مقام شامخ مرحوم آیت الله سید محمدرضا علوی تهرانی و با سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین شیخ حسین انصاریان، برگزار شد.
این مراسم شب گذشته همزمان با نماز مغرب و عشاء و با سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین شیخ حسین انصاریان، در مسجد حضرت امیر(ع) تهران برگزار گردید.
در این مراسم باشکوه حاج مرتضی طاهری از مداحان اهل‌بیت عصمت و طهارت به مدیحه سرایی پرداخت.
در پایان نیز با حضور آیت الله شبیری زنجانی و حجت الاسلام والمسلمین علی اکبری از لوح یادبود مرحوم آیت الله علوی تهرانی رونمایی شد.
گذری بر زندگی نامه مرحوم آیت الله سید محمدرضا علوی تهرانی
آیت الله سید محمدرضا علوی تهرانی در اسفند ماه سال ١٠٣٥ شمسی در خاندانی از اهل فضیلت وتقوا دیده به جهان گشود و پدرش نام محمدرضا و لقب «شمس الدین» را برایش برگزید.
اجدادش تا پنج قرن پیش، همگی از علما و روحانیون نامدار عصر خویش بودند. پدر بزرگوارش «آیت الله سیدمحمدباقر علوی تهرانی» از علمای تهران و مادرش نیز زنی فاضل بود که در دانش سرا تحصیل کرده بود و معلم قرآن بود.
ایشان نیز از پنج سالگی تحصیلات رایج آن روزگار را شروع نمود وسپس با تغییر شیوه تحصیلی، موفق به اخذ مدرک کارشناسی در رشته حقوق از دانشگاه تهران شد.
همزمان با تحصیلات دانشگاهی، به دروس حوزوی نیز اهتمام داشت و دروس سطح را نزد علمای بزرگ تهران طی نمود و در ادبیات، منطق، اصول، هیأت، فلسفه و عرفان از محضر اساتید نامداری همچون آیات اعظام «شاه آبادی»، «شعرانی»، «محمدتقی آملی»، «احمد آشتیانی»، «مهدی آشتیانی»، «سید کاظم عصار» و «فاضل تونی» بهره ها برد.
سپس برای تکمیل تحصیلات حوزوی، به شهر مقدس قم مشرف شد ودر آنجا نیز از درس اساتید و مراجع عالی قدر زمان، همچون آیات اعظام «بروجردی»، «حجت»، «امام خمینی(ره)»، «محقق داماد»، «گلپایگانی» و «علامه طباطبایی» استفاده نمود. ایشان با سختکوشی فراوان به درجه اجتهاد نائل آمد و ازآیات اعظام «امام خمینی(ره)»، «خویی»، «حکیم»، «کاشف الغطا» و «اصطهباناتی» اجازاتی در اجتهاد اخذ نمود.
در سال ١٣٤٥ شمسی با ارتحال پدر بزرگوارش به تهران عزیمت نمود و به ترویج معارف الهی وتدریس دروس سطح و خارج و اقامه جماعت در مسجد سپهسالار قدیم واقع در بازارچه مروی پرداخت.
در سال ١٣٥١، به مسجد حضرت امیر علیه السلام در خیابان کارگرشمالی آمد وبه تبلیغ، تدریس و اقامه نماز جماعت پرداخت. در همان سال نیز در مجاورت مسجد مکتب حضرت امیر را بنا نهاد.
آنچه در سیر ایشان بسیار جلوه می کرد، ارادت خاصش به ساحت مقدس اهل بیت(ع) بود. همواره در مجالس عزاداری اهل بیت(ع) چه در مسجد و چه در بیت خویش، تمامی سعی و همت خود را به کار می گرفت و می فرمود: مجلس، هم باید مجلس قال باشد و هم حال یعنی هم از معارف اهل بیت(ع) گفته شود و هم عزاداری وذکر مصیبت انجام شود. در جلسات هفتگی صبح های جمعه که از یادگاری های ایشان است و هر هفته برقرار است، زودتر ازهمه حاضر می شد و درتجهیز وآماده سازی آن کمک می کرد.
عصر عاشورا و بعد از اتمام مجلس عزاداری در حسینیه، پیشاپیش دسته عزاداران حسینی با پای برهنه به سمت مسجد حرکت می کرد و در مصیبت حضرت سیدالشهداء(ع) اشک می ریخت وعزاداری می کرد.
ایشان همچنین تاکید بسیاری بر برگزاری هرچه با شکوه تر اعیاد و مخصوصاً عید غدیر و نیمه شعبان داشت و آن دو را هویت و اعتقاد شیعه می دانست.
او که در حدود ٢٤ سال به فعالیت در مسجد و حسینیه حضرت امیر(ع) پرداخته بود، سرانجام در ٢٣ آبان ماه ١٣٧٥ شمسی در اولین روز ماه رجب، دعوت حق را لبیک گفت و به سرای باقی شتافت.
پیکرش پس از تشییع از حسینیه تا مسجد به حرم حضرت عبدالعظیم حسنی منتقل شد و در آن مکان مقدس و در جوارضریح آن بزرگوار به خاک سپرده شد.
نقل شده است که ایشان در حدود بیست روز قبل از ارتحال، وقتی از بیمارستان به منزل منتقل می شدند فرموده بود: دوست خوبی از من دعوت کرده است تا من بروم.
به ایشان اصرار شد چه کسی که چه کسی از شما دعوت کرده است؟ اما چیزی نفرمودند ولی بعد از چندین مرتبه اصرار، فرمودند: مهمان حضرت امام محمد باقر(ع) هستم.
.................
پایان پیام/ ۲۱۸