خبرگزاری اهل‌بیت(ع) - ابنا

سه‌شنبه ۶ آذر ۱۴۰۳
۱:۳۸
در حال بارگذاری؛ صبور باشید
شنبه
۱۳ شهریور
۱۳۹۵
۷:۱۸:۱۲
منبع:
ابنا
کد خبر:
708153

از زندگی مشقت‌با‌ر اهالی فوعه و کفریا تا مداحی کودک سوری با زبان فارسی + تصاویر و فیلم

شهرک‌های شیعه نشین فوعه و کفریا در ۲۴ ساعت گذشته با بیش از ۲۰۰ خمپاره هدف قرار گرفته‌اند. از سوی دیگر یک کودک سوری اهل فوعه و کفریا با زبان شیرین فارسی دشمنان تکفیری را تهدید کرد.

آآ

به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ تروریست‌های تکفیری که در حومه جنوبی حلب ضربات کمرشکنی از ارتش سوریه و نیروهای مقاومت اسلامی متحمل می شوند در ۲۴ ساعت گذشته شهرک های شیعه نشین فوعه و کفریا را با بیش از ۲۰۰ خمپاره ، راکت و کپسول‌های گاز منزلی پر از مواد منفجره مورد حمله قرار دادند.

این حملات وحشیانه به شهادت و زخمی شدن شماری از اهالی این دو شهرک و همچنین تخریب تنها منبع آب این منطقه منجر شد.

یکی از زنان اهالی این منطقه گفت بچه‌های ما از نبود غذا در حال تلف شدن هستند، آب نداریم و به سختی تامین می شود. به داد ما برسید و اهالی فوعه و کفریا را نجات دهید.

مردم مظلوم این دو شهرک واقع در حومه شمالی استان ادلب و در نزدیکی مرزهای مشترک با ترکیه حدود یک سال و شش ماه است که توسط تکفیری ها محاصره شده و زندگی مشقت باری را می‌گذرانند.

یکی از دختران فوعه و کفریا درحالی که دبه‌های خالی از آب در دست دارد می‌گوید: آب نداریم دارم می‌گردم ببینم کجا آب پیدا می‌شود.

«لیث» و «محمد» سرگرم بازی در کنار خانه شان بودند که هدف گلوله های تک تیراندازان تکفیری قرار گرفتند.

«علی قرباش» هم کودک دیگری است که از بیماری سرطان پوست رنج می‌برد و ناگزیر برای درمان باید از شهرک فوعه خارج شود. تکفیری‌های سنگدل ساده ترین حقوق کودکان را نیز نادیده می‌گیرند و با همه تلاش های انسان دوستانه مخالف کرده‌اند.

علی می‌گوید نور آفتاب اذیتم می‌کند، می‌خواهم بیرون بروم و با بچه‌ها بازی کنم این حق من است که درمان شوم به من ظلم نکنید.

مردم این مناطق اسطوره‌های مقاومت شده‌اند و از سوی دیگر پیروزی‌های نیروهای ارتش سوریه و مقاومت در حومه‌های حلب سبب افزایش روحیه آنان شده است.

سازمان ملل متحد خواسته های مردم تحت محاصره فوعه و کفریا را که از طریق تحصن های مردمی اعلام می شود نادیده می گیرد و در این خصوص هرگز به مسئولیت های انسانی خود عمل نمی کند.

.............
پایان پیام/ ۲۱۸