به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ به مناسبت سالروز تولد شهید «سید مصطفی موسوی» جوانترین شهید ایرانی مدافع حرم، اعضای فرهنگسرای رضوان با خانواده معظم این شهید والامقام دیدار کردند.
شهیدی که در ۲۰ سالگی به درجه‌ای از معرفت رسید که برای همگان، جای تعجب داشت.
برایش آرزوی شهادت کردم
پدر شهید که از بدو تولد مصطفی آرزوی شهادنت او را داشته است، می‌گوید: وقتی مصطفی به دنیا آمد، از خدا برای او شهادت خواستم. می خواستم خودم را جبران کنم. خودم از غافله عشق جا مانده ام، در دوران دفاع مقدس به جبهه رفتم و شهید نشدم و لیاقت شهادت نداشتم. اما پسرم این لیاقت را داشت. من خودم چون در جبهه بودم و همیشه برای مصطفی از جنگ صحبت می کردم. تو از زمانی که خودش را شناخت با این روحیات آشنا بود.
پدر درباره رفتن مصطفی به سوریه می‌گوید: یک سال و نیم آموزش می دید اما به خاطر سن و سالش او را اعزام نمی کردند. او را فرستادند تا از خانواده رضایت بگیرد. مصطفی یک هفته و ده روز خانه نمی آمد. می گفت نمی خواهند من را به سوریه ببرند. من آنقدر در گردان می مانم که جا نمانم.
وی ادامه می‌دهد: از گردان با من تماس گرفتند و گفتند جنگ است و شما همین یک پسر را دارید. من هم اصلا با رفتنش مخالف نبودم. فقط گفتم مصطفی چند سال درس را ادامه بده انشالله سال بعد که سن و سالت بیشتر شد خواهی رفت.گفت بابا؛ اطمینان داری یک سال دیگه من همین آدم باشم که بخوام سوریه بروم...؟ با این حرفش قانع شدم. مصطفی نهایت تلاش خود را کرد و رفت.
خیلی با هم صمیمی بودیم
پدر از شهادت مصطفی خم به ابرو نیاورد اما همه می دانند در دلش چه غوغایی است. او در این باره می‌گوید: من بعد از شهادت مصطفی هم پسرم را از دست دادم و هم رفیقم را . خیلی با هم صمیمی بودیم. مصطفی همیشه شاگرد اول بود. اما سال های آخر که فکر جنگ در سرش بود، کمی از درس غافل شده بود. خیلی ولایت مدار بود واگر حضرت آقا سخنرانی داشتند، از چند شبکه تلویزیونی باز هم نگاه می کرد. به مادرش توصیه کرده بود که صحبت های حضرت آقا را ضبط کن ویا برایم بنویس که من سوریه آمدم گوش کنم.
یک طرح زیر دریایی داشت و من چندین بار به بنیاد نخبگان رفتم که ثبت کنم ولی متاسفانه پییگیری صورت نگرفت. گفتند این طرح، هزبنه بالایی دارد و مدت زمان زیاد می برد. مصطفی خودش طرح را برای کانادا فرستاد و تایید هم شد. اما مصطفی گفت من دوست دارم این طرح را به کشور خودم ارائه بدهم و از دادن طرحش صرف نظر کرد.او برای همه کارهایش برنامه ریزی داشت. مثلا برای رفتن به سوریه دو نسخه رضایت نامه تنظیم کرده بود که اگر یکی را مادرش پاره کرد، یکی دیگه داشته باشد. ولی در عین حال با پاره شدن نسخه اول خیال مادرش را هم راحت کرده باشدولی به خواسته اش از طریق من برسد.
پدر درباره شنیدن خبر شهادت پسرش می‌گوید: سه روز قبل از شهادتش زنگ زد و حال و احوال همه را جویا شد. گفتم شاید دلتنگ شده است. ده دقیقه صحبت کردیم. خیلی خوشحال بودم و هیجان زده بودم. البته هیچوقت سابقه نداشت که او اینقدر با تلفن مکالمه طولانی داشته باشد ولی من از تماسش هم متعجب بودم و هم خوشحال. درب آسانسور را باز کردم حاج خانم گفت خیلی خوشحالی چرا ؟ ...چیزی شده است؟ دوشب بعد خواب شهادتش را دیدم. روز جمعه به من زنگ زدند. گفتند که مصطفی مجروح شده و داریم می آییم منزل شما... من خودم متوجه شده بودم. گفتم که لطفا خانه نیاید ... همان سر کوچه باشید من خودم را به شما می رسانم. آن شب به سختی خودم را تا صبح حفظ کردم. همسرم به مصطفی خیلی وابسته بود. از نظر من معجزه است. من خودم اطمینان داشتم که اگر همسرم بفهمد یک اتفاقی برایش می افتد . فردایش به همسرم گفتم خانه را تمیزکن شاید برایمان مهمان بیاید. فردا صبح گفتم ذهن همسرم را آماده کنم بعد بروم.... اینطور گفتم که من خواب دیدم یه اتفاقی برای مصطفی افتاده است.... همسرم مرا آرام کرد و گفت چیزی نیست ان‌شاءالله صدقه بگزار. دخترم هم خبرنداشت که برادرش مصطفی سوریه است. همه فکر می کردند مصطفی دامغان درس می خواند. خودم به همه گفتم که مصطفی شهید شده است.
مادر شهید: مصطفی به دنبال ندای «هل من ناصر... » رفت
مادر شهید از تولد فرزندشهیدش و آرزوی پدرش برای او می گوید: مصطفی سال ۱۳۷۴ در تهران به دنیا آمد. وقتی او را به خانه آوردیم پدرش او را در آغوش گرفت و گفت من دوست دارم مصطفایم شهید شود. این کلام پدرش خیلی برایم عجیب بود. همیشه با وضو به او شیر می دادم. مصطفی در دوران کودکی هم خیلی خلاق بود. از پدرش می خواست برایش وسایل نجاری بخرد تا با چوب و ابزار کاردستی درست کند. اولین بار یک تراکتور درست کرده بود. خیلی سنش کم بود و کسی هم باور نمی کردکه کار مصطفی باشد... . خیلی چیزهای قشنگی درست می کرد. از بچگی خلاق بود و ذهنش خیلی باز بود. سال ۹۳ وقتی به خانه جدیدمان آمدیم. تمام فیلم ها و عکس ها و وسایلش را دور ریخت. هر چه قدر به مصطفی گفتم "مامان بزار نگه شان داریم نگذاشت.
با چوب یک چراغ شبخواب زیبایی را درست کرده بود و نور پردازی شده بود. آن را هم دور انداخته بود. من برداشتم و گذاشتم در بوفه خانه. فردایشآن را برداشته بود و دور انداخته بود. به پدرش گفته بود، من آن را دور انداختم تا زمانی که رفتم سوریه وشهید شدم مادر با دیدن آن لوازم؛ غصه ام را نخورد.
وی از سکوت خانه گله دارد و در این باره می گوید: صدای خنده های مصطفی هنوز در گوشم هست. مصطفی همیشه باپدر و خواهرش خیلی شوخی می کرد. اما حالا دیگر در خانه ما "سکوت محض" است. مصطفی خیلی صبور بود و همیشه خندان بود. همه همرزمانش می گفتند که به مصطفی یک کشش عجیبی دارند وهمه شان دوستش دارند.
مادر روزی که مصطفی برای رفتن به سوریه از او رضایت گرفت را خوب به یاد دارد و می گوید: یک روز آمد کنار من نشست و گفت مامان، برای هر کسی یک روز، روز عاشورا است، یعنی روزی که آقا امام حسین(ع) ندای هل من ناصر را سر داد و کسانی که رفتند و با امام ماندند، شهید و رستگار شدند، ولی کسانی که نرفتند چه چیزی از آن‌ها مانده است؟ تعجب کردم وگفتم: مصطفی جان مگر تو صدای هل من ناصر شنیدی؟ گفت: دوست داری چه چیزی از من بشنوی؟ گفت: مامان می خواهم یک مژده به تو بدهم، اگر از ته قلب راضی بشوی که به سوریه بروم، آن دنیا را برایت آباد می‌کنم و دنیای زیبایی برایت می‌سازم که در خواب هم نمی‌توانی ببینی، گفتم: از کجا معلوم می‌شود که من قلبا راضی نشدم؟ مصطفی گفت: من هر کاری می‌کنم بروم سوریه ، نمی‌شود. علت اصلی‌اش این است که شما راضی نیستید، اگر راضی شوی خدا هم راضی می‌شود. اگر راضی نشوی فردای قیامت جواب حضرت زهرا(س) و حضرت زینب(س) را چه می‌دهی؟ مادر ادامه داد: من در مقابل این حرف، هیچ چیزی نتوانستم بگویم و از ته قلبم راضی شدم. قبل از رفتن، به من گفت: مادرجان "خیلی برایم دعا کن تا دست و دلم نلرزد و دشمن در نظرم خار و ذلیل بیاید."مصطفی درمورد حضرت آقا خیلی به من تاکید داشت. به من گفت وقتی من رفتم سوریه صحبت هایشان را برایم بنویس. تاکید می کرد که اهل کوفه نباشید و نکند پشت آقا را خالی بزارید.
مادر درباره روزی که مصطفی رضایت نامه سوریه را پاره کرد می گوید: یک شب خیلی با عجله رفت داخل اتاق و به پدرش گفت بابا بیاکارت دارم. گفتم چه خبر است؟ رفتم از لای در دیدم پدرش برگه ای را امضا کرد. خیلی ناراحت شدم دلم لرزید. به پدرش گفتم چه چیزی را امضا، کردی. پدرش گفت نگران نباش؛ مصطفی برای ماموریت اطراف تهران می رود... مصطفی رضایت نامه را سریع ازپدرش گرفت و پیش چشمان من پاره اش کرد. وقتی که من رفتم رضایت نامه دیگری به امضای پدرش را گرفته بود.
مادر با چشمانی اشکبار دستی به قاب عکس فرزند شهیدش می کشد و می گوید: شب آخر که می خواست برود یک عکس انداخته بود. می گفت مامان این عکسم قشنگ است؟ مامان من عکسم را گذاشتم توی کمدم. رفته بود نمایشگاه کتاب و تعداد زیادی کتاب خریده بود. به من گفت مادر این کتاب ها فرق می کند اینها رو می‌گزارم بالای کمد بعد که آمدم می‌خواهم بخوانم ... بعدا فهمیدم وصیت کرده است که کتاب‌هایش را به مدرسه بدهیم. ما هم سه روز بعد از شهادتش تمام کتاب‌هایش را به مدرسه اهدا کردیم.
حتی وقتی معراج الشهداء رفته بودیم، بازهم صبور بودم
مادر از روز رفتن مصطفی و جدای از پسرش می‌گوید: صبح دیدم که مصطفی این پا و اون پا می کندکه برود. تکیه داد و نگاهم کرد. گفت مادر نمازت را نمی خوانی ؟ همیشه عادت داشت مهرش را جای مهر من می گذاشت و نمازش را می خواند. نمازم را شروع کردم. رفتم سجده دیدم مصطفی بلند گفت مامان من رفتم و صدای درب خانه بلند شد، ته دلم خالی شد. درب را باز کردم، دیدم نیست. گفتم وای مصطفی رفت. گفتم خدایا بچه ام را سپردم به تو. بعد ازآن روز دیگر ندیدمش. زمانی که خبر شهادت او را دادند پرسیدم مصطفی چطور شهید شده؟ گفتند عین علی اصغر امام حسین(ع) .... همیشه به من می گفت مادر از مادر وهب یاد بگیر. این ها داستان نیست درس زندگی برای من و تو است... از شهادتش به بعد خداوند صبر عجیبی به من داده است؛حتی وقتی معراج الشهدا رفتیم ، بازهم صبور بودم.
گفتنی است؛ تکریم و بزرگداشت خانواده معظم شهدا به همراه پاسداشت آرمان های اصیل انقلاب اسلامی (ایثار، جهاد، شهادت، پایداری و مقاومت) به همراه ثبت و ضبط زندگینامه و باز نشر خاطرات ارزشمند شهدا به منظور آشنایی شهروندان با سیره اخلاقی شهدا با تاکید برسبک زندگی اسلامی ایرانی از اهداف برنامه "به تماشای سرو" است که از بدو تاسیس فرهنگسرای رضوان در سال ۱۳۸۹ تاکنون، با حضور درمنزل خانواده معظم شهدا برگزار می‌شود.
............
پایان پیام/ ۲۱۸