خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا/ سرویس هنر اسلامی:
سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر از ابتدای دهه مبارک فجر 1395 در تهران آغاز شده است. فیلم سینمایی "ویلایی ها" از جمله فیلمهایی است که در بخش "سودای سیمرغ (سینمای ایران)" نمایش داده شد و توجه منتقدان را به خود جلب کرد.
آنچه در پی می آید نقدی بر این فیلم است:
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
به قلم: احمد محبوبی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* مشخصات فیلم ویلایی ها
کارگردان: منیر قیدی ـ تهیه‌کننده: سعید ملکان ـ نویسندگان: منیر قیدی و ارسلان امیری ـ موسیقی: ستار اورکی ـ فیلم‌برداری: علی قاضی ـ صدابردار: رشید دانشمند ـ مدیر تولید: محمدرضا منصوری ـ تدوین: بهرام دهقانی و محمد نجاریان ـ بازیگران: ثریا قاسمی، طناز طباطبایی، پریناز ایزدیار، آناهیتا افشار، علی شادمان، صابر ابر، فريما كهنمويى و ...
* داستان فیلم ویلایی ها
"عزیز" مادر یک از فرمانده‌هان جنگ است که همراه نوه‌هایش وارد مجموعه ای از ویلاهای متروک می‌شود. "الیاس" نیز راننده ای بسیجی است که هر وقت وارد این مجموعه می‌شود همه نگران می‌شوند که شاید خبر شهادت یکی از فرمانده‌هان را بدهد. پس از مدتی "سیما" که عروس عزیز است از تهران می‌آید تا بچه‌های خود را به خارج از کشور ببرد و...
* نقد فیلم ویلایی ها
فیلم سینمایی "ویلایی ها" از آثار ژانر دفاع مقدس محسوب می‌شود و داستان خانواده‌ای را روایت میکند که مرد آن با اعتقاد راسخ در خط مقدم جبهه به دفاع از میهن مشغول است اما زن که نگران زندگی است به خاطر خطرات احتمالی جنگ، میخواهد با فرزندانش به خارج از کشور برود. داستان فیلم از جایی آغاز می شود که زن به دنبال فرزندانش به ویلای جنگ زده ها می‌آید. در کنار این داستان اصلی، چند داستان فرعی نیز وجود دارد.
"ویلایی ها" را می توان یکی از موفقترین فیلمهایی معرفی کرد که به روی دیگر دفاع مقدس پرداخته است؛ یعنی رشادت همسران و مادرانِ شیرزن و فداکاری که حمایت آنان در پشت جبهه از رزمندگان اسلام، تأثیری اساسی در پیروزی ها داشت.
غالب فیلمهای دفاع مقدسی "مرد محور" هستند ولی در "ویلایی ها" زنان و حسّ آنان از جنگ در محوریت قرار گرفته و انصافا مصائب و مشکلات آنان را بخوبی به مخاطب منتقل کرده است.
"ویلایی ها" واقعیات جنگ را از زاویه دیگری بازگو میکند و به خط مقدم جبهه نپرداخته است. در این فیلم تلخیها، دلتنگیها، دلهره ها، ترس ها و مشکلات از یک سو، و عشق، محبت، ایثار، فداکاری، امید و زیباییهای دفاع مقدس از سوی دیگر در کنار هم به صورت ماهرانه و هنرمندانهای جمع شده است.
این فیلم واقعگرایانه ساخته شده و قهرمانانش علاوه بر زنان صبور و مقاوم میهن، کودکان و نوجوانانی هستند که برای دیدن پدرانشان لحظه شماری میکنند، آرام و قرار ندارند و بدون حضور پدر، دنیا برایشان زندان شده است. پرداختن به مشکلات کودکان و نمایش بُعد عاطفی آنان در بحبوحه جنگ، نشانه ای دیگر از هوشمندی عوامل فیلم است.
علیرغم تلخی های قصه، برخی صحنههای "ویلایی ها" بن مایههای طنز نیز دارد که بر جذابیت فیلم افزوده است.
با وجود این برجستگی ها، این فیلام نقاط ضعفی نیز دارد؛ از جمله:
ــ مثل همه فیلمهای داستانی و سینمایی کشورمان از داستان تکراری عشق زمینی شروع می شود (علاقه "الیاس" و "نادره" به یکدیگر). گویا موضوعی غیر از این، نمی تواند جاذبه فیلم های ما گردد!
ــ الیاس همیشه خبرهای بد میآورد و همه را نگران میکرد. در "ویلایی ها" شاهد رویداد و خبرهای خوب نیستیم. فیلمنامه میتوانست خبرهایی از پیروزی رزمندگان اسلام در یک عملیات یا شکست و اسارت بعثی‌ها را هم نشان دهد تا فیلم یک جانبه نباشد.
ــ نحوه خبر دادن از شهادت یا مجروحیت شخصیتی در سطح فرمانده‌هان سپاه و ارتش، بدون هیچ مقدمه و تشریفاتی، به وسیله آوردن نامه‌ای از سوی یک راننده معمولی، نامأنوس و نامتعارف است و جایگاه والای شهید و شهادت در جامعه را تداعی نمی‌کند.
ــ شوهرِ "سیما" به تصویر کشیده نشد و در پایان فیلم مشخص نگردید که اختلاف این دو به کجا انجامید؟ اصلاً شوهر وی زنده بود یا نه؟ اسیر شد یا مجروح؟ در حالی که بیننده منتظر است تا نتیجه را بداند، فیلم بدون پاسخ به این پرسش‌ها پایان یافت!
ــ یکی از نقشهای مهم بانوان در دوران دفاع مقدس، پرستاری آنان از مجروحان جنگی بود؛ اما این اثرگذاری مهم، در این فیلم به صورت جزئی نشان داده شد. بجا بود یکی از محورهای اصلی فیلم را پرستاری زنان قرار داده و صحنههای بیشتری از آن را نشان می‌دادند.
ــ صحنههای فیلم در یک منطقه محدود فیلم‌برداری شده و لنز دوربین فراتر از "ویلاها" ــ و مقداری در "بیمارستان" ــ به محل دیگری نمی‌چرخد.
با این همه و در مجموع، فیلم سینمایی "ویلایی ها" اثر موفقی است که تماشای آن، نسل جدیدی که جنگ را ندیدهاند به حال و هوای آن دوران خواهد برد.
......................
پایان پیام/ 167