به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ «آیت الله العظمی جوادی آملی» امروز در درس خارج تفسیر خود در مسجد اعظم با اشاره به اینكه در قیامت لذت عاطفی وجود ندارد بلکه نشاط عقلانی هست؛ بیان داشتند: کسانی كه بر مبنای باطل با یکدیگر دوست هستند و در جلسه قمار می‌گویند و می‌خندند وقتی در قیامت با هم روبرو می‌شوند، همدیگر را لعن میكنند.
ایشان بیان داشتند: در دنیا لذّت‌ها دو قسم است؛ یک مقدار عاطفی محض است، ولو باطل باشد، یک مقدارش حق است. فرزندان نسبت به پدر و مادر وقتی با ایمان باشند، اینها لذّت عاطفی دارند در مدار حق؛ اگر اهل تباهی و گناه و اینها باشند، لذّت عاطفی دارند؛ ولی یک لذّت عاطفی باطلی است. لذا لذّت عاطفی معیار نیست، بلکه باید عقلانی باشد؛ آنهایی که در دنیا دوست هم هستند، تفكّهی دارند، می‌گویند و می‌خندند، بخشی از اینها در قیامت دشمن یکدیگر خواهند بود. اینها که در محفل بُرد و باخت و قمار می‌گویند و می‌خندند، اینها در حقیقت دشمن یکدیگرند، چون هر کدام دیگری را به آتش دعوت می‌کنند: ﴿عَدُوٌّ إِلاَّ الْمُتَّقینَ﴾، پس نشاط عاطفی ـ هیچ یعنی هیچ ـ هیچ در قیامت نیست، نشاط عقلانی هست. آن وقت اگر پدری دارای فرزند با ایمانی باشد، لذّت عقلی می‌برد. این لذّتش لذّت عاطفی نیست، لذّت عقلی است. این نشاط و لذّت عقلی در معاد هست؛ لذا در بخش‌هایی از قرآن کریم، فرمود به اینکه مؤمنین در قیامت، از عذاب کافران لذّت می‌برند. این از قبیل عقده خالی کردن نیست، از قبیل لذّت عاطفی نیست.
مفسر برجسته قرآن كریم با اشاره به آیاتی از سوره مباركه مطففین در رابطه با وجود لذت عقلی در قیامت خاطرنشان كرد: در سوره مباركه مطففین دارد كه كفار نسبت به مؤمنان در دنیا میخندیدند یا از شكست اینها میرنجیدند یا از فقر اینان لذت میبردند﴿إِنَّ الَّذینَ أَجْرَمُوا كانُوا مِنَ الَّذینَ آمَنُوا یَضْحَكُونَ﴾؛ اما در ادامه میفرماید كه مؤمنان نسبت به كفار خندان هستند﴿فَالْیَوْمَ الَّذینَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ یَضْحَكُونَ ٭ عَلَی الْأَرائِكِ یَنْظُرُونَ﴾، این خنده خنده عاطفی نیست، این نشاط عاطفی نیست، بلكه نشاط عقلی است، این فرح، فرح الهی است و اینها خوشحال هستند که خدا، لشکر مسلمان را بر کفر پیروز کرده است.
معظم له با اشاره به حرکت ناپسند برخی رسانه ها نسبت به یکدیگر و بیان راهکار دینی آن خاطرنشان کردند: این كه میبینید بخشی از رسانهها و بخشی از گویندگان و بخشی از افراد تا شروع به صحبت میكنند، یكدیگر را لعنت میكنند﴿لَعَنَتْ أُخْتَها﴾، این برای این است كه این بیانات نورانی امام رضا(ع) برای آنان حل نشده است، چرا که امام رضا(ع) فرمود: «تَزَاوَرُوا»، به زیارت یکدیگر بروید، ترک نکنید یکدیگر را، خود زیارت شما که یکدیگر را ترک نمی‌کنید یک حسنه‌اید، برای اینکه در همین زیارت، چون شیعیان ما هستید، حرف‌های ما را نقل می‌کنید ، برای اینکه شما چند نفر شیعیان ما که دور هم جمع می‌شوید، به هر حال حدیثی از ما نقل می‌کنید، «فَإِنَّ فِی زِیَارَتِكُمْ إِحْیَاءً لِقُلُوبِكُمْ وَ ذِكْراً لِأَحَادِیثِنَا وَ أَحَادِیثُنَا تُعَطِّفُ بَعْضَكُمْ عَلَی بَعْض»، فرمود سخنان ما شما را به صورت یک امت واحده درمی‌آورد، همه ما شنیدیم یا گفتیم و می‌گوییم؛ «سنگ روی سنگ بند نمی‌شود»، درست هم هست، الآن این برج‌هایی که می‌سازند، طبقه اول سنگ است، طبقه دوم را اگر سنگ بگذارند روی آن، بند نمی‌شود. یک ملات نرمی لازم است که این سنگ‌ها را با هم جمع بکند تا بشود برج. فرمود سخنان ما آن ملات نرم است، وگرنه سنگ روی سنگ بند نمی‌شود.
مرجع عالیقدر در ادامه به تشریح مرگ دنیایی و قرآنی پرداخته و بیان داشتند: ما بین مرگ دنیا و مرگ قرآنی، باید فاصله بیندازیم، چرا که اینها دو تا بحث دارند. این فشار جان دادن مربوط به این کسی که زخم معده دارد یا زخم روده دارد یا غدّه دارد یا رنج می‌کشد، این نیست. گاهی به تعبیر سیدنا الاستاد مرحوم علامه می‌فرمودند، گاهی ممکن است یک شهیدی در میدان جنگ تیر بخورد و مرتّب دارد می‌غلطد و حرف هیچ کسی را هم نمی‌شنود، متوجه نیست، او مثل یک تشنه‌ای است که وارد استخر شده، دارد شنا می‌کند، دست و پا می‌زند، ما که نمی‌دانیم او چه لذّتی می‌برد!؟ می‌فرمودند این به معنی فشار جان دادن نیست، این مثل تشنه‌ای است یا گرمازده‌ای است که وارد استخر خنک شده، دارد دست و پا می‌زند، چون هیچ رنجی برای مؤمن در حال رفتن نیست، هیچ به نحو سالبه کلیه، اگر کسی مؤمن واقعی باشد، به هیچ وجه فشار جان دادن ندارد.
«آیت الله جوادی آملی» بیان کردند: بنابراین مرگ طبّی که طبیب گواهی دفن و اجازه دفن می‌دهد، با مرگ قرآنی که شخص بخواهد از دنیا وارد برزخ شود، خیلی فرق می‌کند. آن آیه دارد که وقتی کسی می‌خواهد بمیرد، کافر یا منافق بود، ملائکه ﴿یَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَ أَدْبَارَهُمْ﴾، فرشته‌های دنیا می‌بینند که این عمری را تلف کرده، کاری را انجام نداده، محکم پشتش را می‌زنند که برو بیرون. فرشته‌های آن نشئه که برزخی هستند، مسئول دریافت هستند، می‌بینند او با دست خالی و روی سیاه دارد می‌آید، محکم به صورتش سیلی می‌زنند که عمری چکار کردی؟ هم فرشتگان این دنیا می‌زنند، هم فرشتگاه آن دنیا، این می‌شود فشار جان دادن.
...............
پایان پیام/ 313