به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ جمعی از طلاب مدرسه علمیه دارالسلام تهران با حضور در شهرستان دماوند با «آیت الله العظمی جوادی آملی» دیدار کردند.
معظم له در این دیدار، با اشاره به اهمیت تعلیم قرآن کریم، بیان داشتند: مستحضرید که خاندان عصمت و طهارت نیازی به تعلیم بشری نداشتند، ولی وقتی وجود مبارک ابی عبدالله(ع) فرزند جوانش حضرت علی اکبر(ع) را به مدرسه فرستاد و آن استاد، سوره مبارکه فاتحةالکتاب را به حضرت علی اکبر یاد داد، امام حسین(ع) آن استاد را تجلیل کرد و اصطلاحا دهان آن استاد را پر از جواهر کرد، با اینکه خود اینها قرآنِ ناطق‌اند، اینها می‌خواهند به ما بفهمانند باید دهان آن مدیر، آن متولّی، آن استاد، آن مدرّسی که این عزیزان و نور چشمان ما را با قرآن آشنا می کنند را دُرّ گرفت. حسین‌بن‌علی(ع) نیازی نداشتند که فرزندشان را به مکتب بفرستند تا استادی حضرت علی اکبر را عالِم به سوره فاتحةالکتاب کند بلکه می‌خواهند تدریس قرآن و درس قرآن را به عنوان الگو به ما بیاموزانند.
ایشان با اشاره به کلامی از پیامبر گرامی اسلام، اذعان داشتند: وجود مبارک پیامبر(ص) فرمود: «اوتیت جوامع الکلم» یعنی این قرآن تاریخ مصرف ندارد، الی یوم القیامه هست، تا حوض کوثر هست، آن روز هم همین کتاب، داور است. این کتاب، کتاب فرسوده شدنی نیست، مافوق زمان و زمین است، فرمود روزی این آفتاب از بین می‌رود ولی تحصیل کرده‌های قرآن آن فضا را نورانی می‌کنند. در سوره مبارکه انسان می گوید بهشت منطقه وسیعی است، آن منطقه وسیع را چه کسی روشن می‌کند ﴿لا یَرَوْنَ فیها شَمْساً وَ لا زَمْهَریراً﴾ آنجا که آفتاب و ماه نیست فرمود فضای بهشت را «مؤمن» روشن می‌کند، خود مومن نور است، خود انسان مانوس با قرآن، نور است؛ فرمود: ﴿جاءَکُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَ کِتابٌ مُبینٌ﴾، ﴿وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً یَمْشی بِهِ فِی النَّاسِ﴾ آنجا ظهور می‌کند.
مرجع عالیقدر در ادامه با تفسیر آیه سوره مبارکه انسان، به کرامت خاندان عترت(ع) اشاره کردند و بیان داشتند: فرمود: ﴿وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یَتیماً وَ أَسیراً﴾ وجود مبارک حضرت امیر به اتفاق فاطمه زهرا و حسن و حسین(ع) چه کاری کردند که این آیه با جلال و شکوه از آنها یاد می کند؟! مستحضرید اینها آن گندم را قرض کردند و نانی درست کردند، افطار آماده کردند اما شب اول مسکین آمد اینها هر کدام مقداری از سهمیه خودشان را به مسکین دادند، این اطعام مسکین است این را ما می‌فهمیم، شب دوم یک یتیمی آمد این خاندان پاک، سهمیه افطارشان را به این یتیم دادند، این را نیز می‌فهمیم، اما شب سوم را نمی‌فهمیم، چرا که در مدینه که مسلمان اسیر نبود، یک کافری به در خانه آنها می‌آید، علی و اولادشان در شب سوم، افطاریه‌شان را به این کافر می‌دهند که در این سرزمین حتی یک کافر گرسنه نماند، یک بت‌پرست را علی(ع) حاضر نیست گرسنه بماند، یک بت‌پرست را زهرا(س) و اولادش حاضر نیستند که گرسنه بمانند، حسنین(ع) بچه‌های علی(ع) هستند، آنها هم نورند، می‌گویند ما گرسنه می‌مانیم اما حتی بت‌پرست در مملکت ما گرسنه نماند! این آن مطلب مهمی است که فهم و عمل به آن دشوار است و حتی در جهان به اصطلاح متمدن امروزی ما نمونه آن را نمی بینیم. این است که آدم برای این قرآن و عترت جان فدا می‌کند.
...............
پایان پیام/ 313