به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ آخرین جلسه درس اخلاق «آیت الله العظمی جوادی آملی» در تابستان امسال با حضور دانشجویان، اساتید دانشگاهی و علاقه‌مندان به معارف اهل‌بیت(ع) در حسینیه احمدآباد شهرستان دماوند برگزار شد.
«آیت الله جوادی آملی» با گرامیداشت ایام پایانی دهه ذیحجّه و روز مباهله به توضیحی درباره این روز پرداخته و بیان داشتند: در آستانه روز مباهله یعنی 24 ذیحجّه هستیم که از مفاخر ما شیعه‌هاست.
معظم له ادامه دادند: در این آیه نورانی مباهله ذات اقدس الهی وجود مبارک حضرت امیر را به منزله جانِ پیغمبر حساب کرده است. (وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَکُمْ)، آن بیان نورانی که در روایات هست که «کلّهم من نور واحد» روشن می‌کند که اینها یک حقیقت‌اند به چهارده لباس در آمدند آن وقت هم این بیان نورانی رسول خدا(ص) که فرمود: «علیّ منّی و أنا من علی» معنایش روشن می‌شود هم «حسین منی و أنا من حسین» چرا وجود مبارک رسول خدا این حرف را درباره پسرش ابراهیم نگفت، درباره نوه‌اش می‌گوید، ابراهیم پسر او بود، هر پدری یک پسری دارد اما نبی بخواهد بگوید من از فلان کس هستم یعنی مسئله امامت، ولایت، نبوّت یک نوری است این نور گاهی به صورت پیامبر در می‌آید گاهی به صورت صدیقه کبرا در می‌آید، گاهی به صورت دوازده امام در می‌آید البته در هر جایی درجه خاصّ خودش را دارد و مرتبه مخصوص خودش را دارد لذا آنچه در روایات ما هست که «علی منی و أنا من علی» که این را قبلاً فرمود و بعد از مباهله به صورت رسمی‌تر بیان فرمود.
مفسر برجسته قرآن کریم با بیان اینکه روز مباهله جزء اعیاد رسمی ما شیعه هاست، اظهار داشتند: از مفاخر ما شیعه‌ها همین 24 ذیحجه است آیه "فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِن بَعْدِمَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ" همین آیه مباهله است که باید این روز را گرامی داشت، اینها جزء اعیاد رسمی ماست اینها جزء مفاخر و مدارک ماست اینها جزء دین ماست، این روزها را باید به رسمیّت شناخت.
ایشان در ادامه به سؤالاتی در زمینه علم دینی که از طرف دانشجویان و اساتید حاضر در جلسه مطرح شده بود پاسخ دادند و اظهار داشتند: اما عزیزان دانشگاهی که در خدمتشان هستیم اینها سؤالاتی دارند که محور اصلی این سؤال این است که این مهندسی فرهنگی و فکری که ما دانشجویان را طرزی تربیت کنیم که اینها با ایرانِ امروز و ایرانِ فردا و ایران پس‌فردا هماهنگ باشند این راهش چیست؟ و چگونه مسائل تربیتی را مطرح کنیم که بار حقوقی و اخلاقی را به آسانی بکشد؟ یعنی آن استاد باید طرزی تعلیم بدهد که رخشی بسازد که بار رستم را بکِشد چون سنگینیِ رستم را فقط همان رخش می‌کِشد، سنگینی مطالب را یک بیان مستدلّ عقلیِ علمی با لفظی شیوا که یک رخشی باشد آن معنا را به دوش بکِشد.
مرجع عالیقدر اذعان داشتند: آیا ما دینِ علمی داریم؟ این اضافه صحیح است یا نه؟ مستحضرید که قسمت مهمّ همه اینها به انسان‌شناسی مربوط است تا ما انسان را چطور بشناسیم، اگر ما خودمان را درست شناختیم این معارف را هم درست می‌شناسیم و به دنبالش می‌رویم و اگر خود را درست نشناختیم اینها برای ما یک بار زایدی است. آیه سوره مبارکه مائده می‌فرماید سر جایتان باشید "یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیْکُمْ أَنْفُسَکُمْ" یعنی سر جایتان باشید و تکان نخورید این سر جایتان باشید جای ما در این عالَم کجاست؟ ما آیا مثل یک میوه هستیم مثل یک درختیم که بعد از یک مدت می‌پوسیم و از بین می‌رویم؟ یا مثل آن طائریم که از قفس بیرون می‌آییم از پوست بیرون می‌آییم؟ تنها کسی که زیر آسمان به این سؤال جواب دادند انبیا بودند مخصوصاً قرآن کریم، قرآن آمده به ما بفهماند انسان مرگ را می‌میراند و ابدی می‌شود.
«آیت الله العظمی جوادی آملی» در ادامه سخنانشان به ضرورت تهیه یک علم ابدی و کالای همیشگی اشاره کرده و اظهار داشتند: پس یک کاری باید بکنیم که نپوسد، یک درسی بخوانیم که نپوسد، یک علمی یاد بگیریم که نپوسد آن وقت نه بیراهه می‌رویم نه راه کسی را می‌بندیم آن وقت در قیامت امام و همه شهدا از ما حق‌شناسی می‌کنند که راه و دستور آنها را رفتیم. چقدر این بیان نورانی علی بن ابیطالب شیرین است که سالهای قبل چندین بار این حرف گفته شد. حضرت فرمود من تعجّب می‌کنم مردم این تسبیح دستشان، این ساعت دستشان را گم می‌کنند بعد اعلام می‌کنند که ما ساعت گم کردیم، ولی خودشان را گم کردند نرفتند پیدا کنند، این تعجب علی بن ابیطالب است فرمود اینها برای خودشان به اندازه تسبیح دستشان، به اندازه انگشتر دستشان ارزش قائل نیستند، ما علمی یاد بگیریم که ابدی باشیم این علوم درست است که ابدی نیستند ولی بازده ابدی می‌تواند داشته باشد یعنی همین طبیب بعد از مرگ مطب ندارد اما آن کاری که کرده در کنار ابدیّت او هست، آن خدماتی که به جامعه کرده است محصولش برای ابد می ماند.
...............
پایان پیام/ 313