به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ «آیت الله العظمی جوادی آملی» خطاب به دانشجویان و اساتید دانشگاهی بیان داشتند: علمی یاد بگیریم که ابدی باشیم، این علوم درست است که ابدی نیستند ولی بازده ابدی می‌تواند داشته باشد، یعنی همین طبیب بعد از مرگ مطب ندارد اما آن کاری که کرده در کنار ابدیت او هست، آن خدماتی که به جامعه کرده است محصولش برای ابد می ماند.
معظم له در بخشی از جلسه درس اخلاق خود که در حسینیه احمد آباد شهرستان دماوند برگزار شد، به سؤالاتی در زمینه علم دینی که از طرف دانشجویان و اساتید حاضر در جلسه مطرح شده بود پاسخ دادند و اظهار داشتند: اما عزیزان دانشگاهی که در خدمتشان هستیم اینها سؤالاتی دارند که محور اصلی این سؤال این است که این مهندسی فرهنگی و فکری که ما دانشجویان را طرزی تربیت کنیم که اینها با ایرانِ امروز و ایرانِ فردا و ایران پس‌فردا هماهنگ باشند این راهش چیست؟ و چگونه مسائل تربیتی را مطرح کنیم که بار حقوقی و اخلاقی را به آسانی بکشد؟
مفسر برجسته قرآن کریم اذعان داشتند: آیا ما دینِ علمی داریم؟ این اضافه صحیح است یا نه؟ مستحضرید که قسمت مهمّ همه اینها به انسان‌شناسی مربوط است تا ما انسان را چطور بشناسیم، اگر ما خودمان را درست شناختیم این معارف را هم درست می‌شناسیم و به دنبالش می‌رویم و اگر خود را درست نشناختیم اینها برای ما یک بار زایدی است.
ایشان ادامه دادند: آیه سوره مبارکه مائده می‌فرماید "یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلَیکُمْ أَنْفُسَکُمْ" یعنی سر جایتان باشید و تکان نخورید، این سر جایتان باشید، سوال این است که جای ما در این عالَم کجاست؟ ما آیا مثل یک میوه هستیم؟ مثل یک درختیم که بعد از یک مدت می‌پوسیم و از بین می‌رویم؟ یا مثل آن طائریم که از قفس بیرون می‌آییم از پوست بیرون می‌آییم؟ تنها کسی که زیر آسمان به این سؤال جواب دادند انبیا بودند، مخصوصاً قرآن کریم، قرآن آمده به ما بفهماند انسان مرگ را می‌میراند و ابدی می‌شود.
مرجع عالیقدر در ادامه سخنانشان به ضرورت تهیه یک علم ابدی و کالای همیشگی اشاره کرده و اظهار داشتند: پس یک کاری باید بکنیم که نپوسد، یک درسی بخوانیم که نپوسد، یک علمی یاد بگیریم که نپوسد آن وقت نه بیراهه می‌رویم نه راه کسی را می‌بندیم، آن وقت در قیامت امام و همه شهدا از ما حق‌شناسی می‌کنند که راه و دستور آنها را رفتیم. چقدر این بیان نورانی علی بن ابیطالب شیرین است که سالهای قبل چندین بار این حرف گفته شد. حضرت فرمود من تعجّب می‌کنم مردم تسبیح دستشان یا ساعت دستشان را گم می‌کنند، می روند اعلام می‌کنند که ما ساعت گم کردیم، ولی خودشان را گم کردند نرفتند پیدا کنند؛ این تعجب علی بن ابیطالب است. فرمود اینها برای خودشان به اندازه تسبیح دستشان، به اندازه انگشتر دستشان، ارزش قائل نیستند، ما علمی یاد بگیریم که ابدی باشیم این علوم درست است که ابدی نیستند ولی بازده ابدی می‌تواند داشته باشد، یعنی همین طبیب بعد از مرگ مطب ندارد اما آن کاری که کرده در کنار ابدیت او هست، آن خدماتی که به جامعه کرده است محصولش برای ابد می ماند.
...............
پایان پیام/ 313