به گزارش خبرگزاری اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ «آیت الله العظمی جوادی آملی» در پاسخ به این مطلب که چرا ما در نماز حضور قلب نداریم فرمودند: اگرما هر چه بخواهیم چشممان آزاد باشد ببینیم و گوشمان آزاد باشد که بشنویم، هر حرفی را هم بخوانیم و بشنویم و اینها را در انبار ضایعات جمع بکنیم، موقع نماز مزاحم ما هستند.
معظم له در مورد اینکه چگونه در نماز حضور قلب داشته باشیم، بیان داشتند: وقتی از مرحوم استاد الهی قمشهای(رضوان الله علیه) سؤال کردند ما چه کنیم در نماز دارای حضور قلب باشیم فرمود: بیرون نماز را مواظب باشید چرا که اگر کسی در بیرون نماز مواظب چشم و گوشش بود در حال نماز راحت است و اگر در بیرون نماز مواظب چشم و گوشش نبود و هر چه را خواست ببیند، دید و هر چه را خواست بشنود، شنید، همه این گزندهها تعبیه میشوند؛ لذا وقتی انسان شروع به نماز کرد تکبیرة الاحرام گفت دست و بالش بسته شده و همه این گزندهها حمله میکنند تا آنجا که یک وقت انسان متوجه میشود که سرگرم گفتن «السلام علیکم» هست ولی نمیداند چه گفتگو کرد و در این سجود چه گفت، بنابراین عمده در بیرون نماز است و اگر کسی بیرون نماز را مواظب بود در نماز راحتتر است.
مرجع عالیقدر در بیان راهکار دیگری در جبران این مشکل به انجام سجده شکر بعد از نماز توصیه فرموده و اذعان داشتند: شما این سجده شکر را فراموش نکنید هر نعمتی که به شما رسیده است سجده شکر کنید از امام(ع) سؤال کردند ما در نماز حضور قلب نداریم چه کنیم؟ حضرت فرمود: نافلهها، جبران آن قصور نماز را میکند. عرض کرد اگر ما در نافلهها هم حضور قلب نداشتیم چه بکنیم؟ فرمود: سجدههای شکر بعد از نماز جبران میکند، لذا بعد از نماز برنخیزید بلکه از خدا مسئلت کنید و به خاک بیفتید تا در برابر دیگران مجبور به خضوع نشوید.
.......................
پایان پیام/ ۳۱۳