به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ آیت‌الله العظمی «سید کاظم حائری» از مراجع تقلید شیعیان در پی درگذشت آیت‌الله «سید نورالدین حسینی اشکوری»، پیامی صادر کردند.
در بخشی از این بیانیه با اشاره به سیره آیت الله اشکوری آمده است: او یاری با وفا برای شهید صدر قدس‌سره بود و عمر شریفش را در راه خدا و برای هدایت مردم صرف کرد.
متن کامل ترجمه فارسی این پیام که به زبان عربی صادر شد، به شرح ذیل است:
بسم الله الرحمن الرحیم
«وَلَئِن قُتِلْتُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوْ مُتُّمْ لَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرَحْمَةٌ خَيْرٌ مِّمَّا يَجْمَعُونَ. وَلَئِن مُّتُّمْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَى اللَّهِ تُحْشَرُونَ» آیات 157 و 158 سوره بقره
خبر درگذشت برادر عزیز و همراه دیرینم جناب حجت‌الاسلام و المسلمین سید نورالدین اشکوری قدس الله روحه الشریفة، موجب اندوه فراوان و داغ و دردی بسیار برای اینجانب شد و ای کاش دست اجل پیش از او جان مرا می‌گرفت. او یاوری مخلص و دوستی صادق برای من و یاری باوفا برای استاد شهیدمان قدس‌سره بود. عمر شریفش را در راه خدا و برای هدایت مردم صرف کرد.
آن برادر گرانقدر از عظیم‌ترین افراد در نظر من بود و اولین چیزی که او را در نظر من عظمت می‌بخشید، کوچکی دنیا در نظر او بود؛ چراکه آن مرحوم [چنان‌که امیرالمومنین ع فرمود:] همواره با هوای نفس جنگید و هرگز در پی آرزوها نرفت و صبر را مَرکب نجات و تقوا را توشه وفات خویش ساخت و راه روشن حق و روش درخشنده حقیقت را در پیش گرفت و همواره از سلطه جهل و گمراهی بیرون بود و با آگاهی عمیق و بصیرت نافذ راه هدایت را پیمود و «به راه استوار فراخواند و تقرب یافت و به هدایتگران تمسک جست و نجات پیدا کرد و پیوسته خداوند را در نظر داشت و از گناه بیمناک بود و اعمال خالصانه خویش را از پیش برای آخرت فرستاد و در دنیا صالحانه عمل کرد».
من این مصیبت بزرگ را به خودم و همه حوزه‌های علمیه و به‌ویژه خانواده مکرم و وابستگان و ارادتمندان آن فقید سعید تسلیت می‌گویم.
إنما اشکو بثی و حزنی الی الله… این غم تا آن زمان که خداوند من را نیز به سرایی که برادرم سید نورالدین اشکوری را بدان بُرد، منتقل کند، همواره در قلبم خواهد ماند و تنها چیزی که این مصیبت را برای من قابل تحمل می‌کند سخن خداوند متعال است که فرمود: «وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعونَ». آل‌عمران ١۵۵ـ ١۵۶.
................................
پایان پیام/ 268