به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ قهرمانی تیم ووشوی ایران در شانگ‌های یک بار دیگر قدرت سانداکاران کشورمان را به رخ چینی‌های پرمدعی کشید. هشت سانداکار اعزامی به رقابت‌های جهانی ووشوی چین هشت مدال طلا را از چنگ میزبان درآوردند و مریم هاشمی یکی از همین قهرمانان است.
«مریم هاشمی» بانوی محجبه ملی‌پوش پس از دو سال دوری از دنیای قهرمانی پنجمین طلای جهان را از آن خود و پس از رسیدن به این افتخار، مدالش را به مقام معظم رهبری تقدیم کرد. این بانوی قهرمان همچنان به کسب مدال‌های بیشتر می‌اندیشد.
ـ بازگشت دوباره "مریم هاشمی" به دنیای قهرمانی برای خیلی‌ها عجیب بود. اما شما با قهرمانی در شانگ‌های شایستگی‌هایتان را ثابت کردید. چطور به این هدف بزرگ دست یافتید؟
از دوم مردادماه استارت اردو‌های تیم ملی زده شد و برای پوشیدن پیراهن تیم ملی باید در مسابقات انتخابی شرکت می‌کردیم. به خاطر آسیب‌دیدگی‌هایم تا اواسط شهریورماه مسابقات انتخابی‌ام طول کشید. عضله ساق پایم پاره شد و مجبور به ترک اردو‌های تیم ملی شدم. از طرفی سال ۲۰۱۷ از دنیای قهرمانی خداحافظی کردم، اما امسال دوباره به عرصه قهرمانی بازگشتم. به خاطر دو سال دوری از ووشو برایم سخت بود. به همین خاطر در دور اول رقابت‌های انتخابی شکست خوردم و مصدوم شدم. کار گره خورد و مجبور شدم همزمان هم با آسیبم مدارا کنم و هم تمریناتم را ادامه دهم. در دور بعدی انتخابی مقابل خانم راضیه دریایی به پیروزی رسیدم. قانون فدراسیون ووشو این است که بعد از فیکس شدن هفت وزن، تنها سه وزن به مسابقات جهانی اعزام می‌شود. مجبور شدم برای اعزام تغییر وزن بدهم و به وزن منفی ۷۵ کیلوگرم برسم. سهیلا منصوریان رقیب اصلی‌ام در این وزن بود که او را هم شکست دادم.
ـ کسب پنجمین طلای جهان در مسابقات جهانی ۲۰۱۹ سخت بود؟
حریفانی از مصر، الجزایر، روسیه و هند را شکست دادم تا به طلا برسم. با توجه به اینکه دو سال از مسابقات دور بودم، اما بهترین نتیجه را کسب کردم و برای من تأییدیه دکتر علی نژاد (رئیس فدراسیون) در مورد عملکردم ارزش زیادی داشت. انگیزه‌های زیادی برای موفقیت داشتم؛ از جمله شاد کردن دل پدر و مادرم و همه مردم ایران. دومین انگیزه‌ام این بود که به خودم ثابت کنم اگر بخواهم دوباره می‌توانم طلا بگیرم چراکه من خیلی زود به فکر خداحافظی افتادم.
ـ اگر اینطور بود چرا با خداحافظی زودهنگام همه را شوکه کردید؟ آیا از مدال گرفتن اشباع شده بودید؟
نه اشباع نشده بودم. ۲۵ سال داشتم که تصمیم به خداحافظی گرفتم و در واقع در اوج رفتم. منتها از ناحیه آشیل پا دچار مصدومیت شده بودم. همه ورزشکاران حرفه‌ای می‌دانند که مصدومیت آشیل بدترین و دردناک‌ترین آسیب‌دیدگی است. در مدتی که دور بودم درمانم را پیگیری کردم و دردم کمتر شد. مجدداً به فکر قهرمانی افتادم و دلم هم واقعاً برای خانواده ووشو تنگ شده بود.
ـ رقبای چینی این دوره حرفی برای گفتن نداشتند؟
دیگر چینی‌ها هستند که از رقبای ایرانی حرف می‌زنند چراکه الان دو دوره متوالی است که ایران در بخش ساندا قهرمان جهان می‌شود. وقتی تیم ایران در رقابت‌های کازان روسیه (۲۰۱۷) قهرمان دنیا شد خیلی‌ها گفتن شاید ارنج حریف خوب نبوده یا ایران شانسی به این افتخار رسیده ولی وقتی در مهد ووشو از عنوان قهرمانی‌مان دفاع کردیم به همه ثابت شد که برای قدرت‌نمایی در دنیا برنامه داریم. مدیریت فدراسیون نقش بسیار پررنگی در این موفقیت داشت. رئیس فدراسیون در بدترین اوضاع از نظر بودجه و امکانات، شرایط را برای موفقیت تیم ملی مهیا ساخت. بسیاری از کم و کسری‌ها را حس می‌کردیم و متوجه می‌شدیم، اما وقتی تلاش دکتر علی‌نژاد را می‌دیدیم دیگر جایی برای گله‌گذاری نبود. او با تمام وجود برای مریم هاشمی و امثال مریم هاشمی تلاش می‌کند تا کمبودی نداشته باشند. ووشو تنها فدراسیونی است که در بدترین شرایط اقتصادی حقوق ورزشکارانش را به موقع پرداخت می‌کند. شاید حقوقمان کم باشد ولی از نظر روحی روانی تأثیر زیادی در ملی‌پوشان دارد. ووشوی ایران زبانزد جهان است. در حال حاضر سه ووشوکار ایرانی با پنج مدال جهانی رکورددار هستند و فدراسیون جهانی بابت این افتخار به فدراسیون کشورمان تبریک گفت. اکثر مدال‌های ورزش ایران در بازی‌های المپیک در دو رشته کشتی و وزنه‌برداری به دست می‌آیند ولی امسال حتی این دو رشته نیز نتوانستند در عرصه جهانی نصف مدال‌های ووشو را به دست بیاورند. حال فکرش را کنید ووشو المپیکی شود و با این مدیریت قطعاً در این بازی‌ها نیز خواهیم درخشید. شاید به سن قهرمانی من قد ندهد ولی حضور در المپیک یکی از حسرت‌های زندگی ورزشی‌ام است.
ـ کسب طلای ششم برنامه بعدی‌تان است؟
تجربه یک بار خداحافظی را دارم. تا زمانی که خدا کمک کند و از نظر روحی و جسمی شرایط لازم را داشته باشم در دنیای قهرمانی حضور دارم. البته به شرط اینکه مدیریت دکتر علی‌نژاد باشد.
ـ اهدای مدال به مقام معظم رهبری اقدامی ارزشی از سوی شما بود. هدفتان از این اقدام ارزشمند چه بود؟
نه تنها مدال من بلکه تمام مدال‌ها و افتخارات ورزش کشور را مدیون رهبر انقلاب هستیم و همه ما با جان و دل مدال‌هایمان را تقدیم ایشان می‌کنیم. از آنجا که من قبلاً این راه را رفته بودم به نمایندگی از خانواده ووشو این کار را انجام دادم.
ـ پس از قبل برای این کار برنامه‌ریزی داشتید؟
اولین باری که مدالم را به حضرت آقا تقدیم کردم با خودم عهد بستم تا روزی که در ورزش قهرمانی هستم هر مدال ارزشمندی را که کسب کنم به ایشان تقدیم خواهم کرد چراکه می‌خواهم به حضرت آقا ثابت کنم ما جوانان در اوج قله افتخار هم موفقیتمان را مدیون درایت و رهبری ایشان هستیم. تاکنون هفت بار موفق به دیدارشان شده‌ام و اگر باز هم این شرایط فراهم شود با سر می‌روم. دیدار ایشان آرزوی هر ورزشکاری است.
ـ به گفته شما فدراسیون سهمش را در مدیریت و رسیدگی به ملی‌پوشانش انجام داده است و انتظارتان از وزارت ورزش و سایر مسئولان چیست؟
به لطف خدا از نظر مالی مشکلی ندارم ولی جای تأسف است در کشوری که تورم وجود دارد، هیچ تغییری در پاداش‌ها ایجاد نمی‌شود! یک مدال جوهره یک قهرمان است. از عرق و خون یک ورزشکار یک مدال به دست می‌آید. کلی تلاش می‌کند و سختی‌هایی از جمله دوری از خانواده، استرس زیاد و مصدومیت را به جان می‌خرد و منتظر پاداش است ولی وقتی پاداش‌ها روز به روز کم می‌شود در واقع ورزشکار و زحمت‌هایش را تخریب کرده‌اند. من به کنار، این مسئله روحیه بسیاری از قهرمانان را پایین می‌آورد و همچنین از نظر مالی و معیشتی هم دچار مشکل می‌شوند. خیلی از قهرمانان ورزش را کلاً کنار می‌گذارند و به سمت و سوی دیگری می‌روند. جدا از پرداخت به موقع پاداش‌ها، مدیریت زمانی موفق و قشنگ است که ورزشکاران از پاداششان رضایت داشته باشند.
ـ بعد از قهرمانی در چین خبری از اهدای پاداش یا حتی وعده آن شده است؟
قبلاً به مدال‌آوران سکه داده می‌شد و یک سال هم به ما ۵۰ سکه اهدا شد. اما حالا می‌گویند قیمت سکه افزایش پیدا کرده و پاداش‌ها نقدی است. خبری که نشده ولی تا جایی که می‌دانیم پاداش مالی خواهد بود. مریم هاشمی یک دختر ورزشکار است و وظیفه تأمین مخارج زندگی را بر عهده ندارد. شاید سایر بانوان ورزشکار از دست من ناراحت شوند، اما واقعاً حق واقعی ورزشکاران مرد این نیست. چراکه شغلی جز ورزش ندارند و با تمام قهرمانی‌ها پول ناچیزی دریافت می‌کند. به همین خاطر باید همه آرزو‌ها و مدال‌هایشان را در صندوقچه بگذارند و سراغ کاری بروند که درآمد داشته باشد. ورزش نه تنها درآمد اندکی دارد بلکه هزینه‌های زیادی هم روی دست ورزشکاران می‌گذارد. هزینه‌های تغذیه، ایاب و ذهاب، مربی، فیزیوتراپی و... مصدومیت هم که جای خودش را دارد. چه کسی باید این هزینه‌ها را بپردازد.
ـ شما غیر از ورزش شغل دیگری هم دارید؟
با افتخار پاسدار هستم و از سال ۹۱ در سپاه نبی‌اکرم (ص) کرمانشاه، معاونت تربیت بدنی بانوان فعالیتم را شروع کردم و در این سال‌ها حمایت‌های خوبی از من شده است. جا دارد تشکر ویژه‌ای از مسئولان این مجموعه داشته باشم. انصافاً در این مدت همه امکانات را در اختیارم گذاشتند و حمایت خوبی از من داشتند. تنها خواسته‌شان نیز این بود که به عنوان یک بانوی ورزشکار محجبه برای کشورم در سنگر ورزش، به عنوان یک پاسدار مدال کسب کنم.
ـ خب باید بپذیریم این شرایط برای همه ورزشکاران مهیا نیست.
همینطور است. در بسیاری از استان‌ها و شهر‌ها مسئولان اصلا توجهی به مدال‌آوران و قهرمانانشان ندارند.
خوشبختانه در استان کرمانشاه، مهندس بازوند استاندار همیشه پای ورزش بوده. یادم است که پس از بازی‌های آسیایی جاکارتا، یک روز بعد از ورود مدال‌آوران به کشور بهترین مراسم تجلیل را برایشان برگزار کرد.
....................
پایان پیام/ 167