به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ حضرت آیت الله العظمی «سیدعلی سیستانی» درباره روزه ماه مبارک رمضان در سایه شیوع ویروس کرونا در جهان، پاسخ گفتند.
متن استفتاء و پاسخ معظم له به شرح زیر است:
متن استفتاء:
بسم الله الرحمن الرحیم
دفتر حضرت الله العظمی سیستانی مد ظله العالی
سلام علیکم
ماه مبارک رمضان در حالی نزدیک می‌شود که ویروس کرونا همچنان در حال انتشار در مناطق مختلف جهان است و برخی پزشکان برای کاستن از احتمال ابتلا به این ویروس، نوشیدن آب در دوره‌های زمانی نزدیک به هم را توصیه می‌کنند زیرا کمبود آب در بدن موجب کاهش توان دفاعی بدن می‌شود و در صورت خشک بودن حلق و ورود ویروس به آن، امکان انتقال ویروس مذکور به دستگاه تنفسی نیز وجود دارد، اما نوشیدن آب باعث انتقال ویروس به معده می شود و به از بین بردن آن کمک می کند، بدین ترتیب آیا با توجه به دلیل گفته شده، فریضه روزه در سال جاری بر مسلمانان ساقط می‌گردد؟
پاسخ آیت الله سیستانی:
وجوب روزه ماه مبارک رمضان یک تکلیف فردی است و هرکس که شرایط وجوب آن را داشته باشد باید فارغ از اینکه برای دیگران واجب باشد یا خیر، روزه بگیرد و اگر فرد مسلمان بیم آن داشته باشد که روزه گرفتن و لو با اتخاذ همه تدابیر احتیاطی، باعث ابتلایش به کرونا می شود، وجوب هر روزی که می ترسد در صورت روزه گرفتن به این بیماری مبتلا می شود، از او ساقط می گردد.
اما اگر بتواند درجه احتمال ابتلا به بیماری را کم کند تا آنچا که از نظر عقلا دیگر احتمال ابتلا مورد اعتنا نباشد ـ و لو از طریق ماندن در خانه و عدم اختلاط نزدیک با دیگران، استفاده از ماسک و دستکش های پزشکی و رعایت موارد ضد عفونی مکرر و نظیر آن ـ و موجب مشقت شدید و غیر قابل تحملی نیز نباشد، وجوب روزه از او ساقط نمی شود.
اما درباره آنچه گفته شد که برخی پزشکان نوشیدن مکرر آب را در فاصله زمانی نزدیک به هم جهت جلوگیری از کمبود آب بدن و خشکی حلق توصیه می کنند ـ به این دلیل که احتمال ابتلای به ویروس کرونا را مرتفع می کند ـ این امر ـ اگر صحیح باشد ـ مانع وجوب روزه نمی شود، غیر از اینکه کسی به آن مطلب رسیده باشد و ترس از آن داشته باشد که اگر روزه بگیرد، به بیماری مبتلا می شود و هیچ راهی برای کاهش احتمال آن پیدا نکند به گونه ای که حتی با ماندن در منزل و اتخاذ سایر راههای احتیاطی ارائه شده، همچنان این ترس همراه او باشد، اما افراد دیگر غیر از چنین فردی باید روزه بگیرند.
البته چه بسا بتوان با مصرف سبزیجات و میوه های سرشار از آب پیش از سحر، کمبود آب بدن ناشی از روزه داری را جبران کرد. همچنانکه در طول روز می توان با جویدن آدامس بدون قند، جلوی خشکی حلق را گرفت ـ البته به شرطی که ذرات آن در دهان جدا نگردیده و این ذرات وارد حلق نشود ـ بنابراین جویدن آدامس باعث افزایش ترشح بزاق دهان می شود و مانعی از بلعیدن بزاغ در صورت روزه داری وجود ندارد.
بنابراین روشن می شود کسانی که قادر به ترک کار خود در ماه رمضان و ماندن در خانه هستند به گونه ای که از ابتلا به این بیماری در امان باشند، وجوب روزه از آنها ساقط نمی شود و اما کسانی که به هر دلیلی قادر نیستند کارشان را رها کنند، و با ترک نوشیدن آب در فاصله های زمانی نزدیک به هم در طول روز، ترس ابتلا به ویروس داشته باشند و نتوانند اقدام دیگری انجام دهند که آنها را از ابتلا به بیماری ایمن گرداند، روزه بر آنها واجب نیست هر چند برای آنها جایز نیست که در ملأ عام تجاهر به روزه خواری کنند.
روشن است که روزه ماه رمضان از مهم ترین فریضه‌های شرعی است و تنها در صورت وجود عذر واقعی، ترک روزه جایز است و هر فردی نسبت به وضعیت خود آگاه تر است که آیا عذر واقعی برای ترک روزه دارد یا خیر.
خلاصه سخن اینکه وجوب روزه ماه رمضان تنها از کسانی که دارای عذر شرعی هستند نظیر بیمار و کسی که می ترسد ـ مثلا به دلیل یک توصیه پزشکی ـ- که اگر روزه بگیرد، بیمار می شود، و رعایت اقدامات احتیاطی پیش گیرنده از ابتلا به بیماری نیز برایش میسر نباشد، ساقط می شود و در غیر این صورت، ترک روزه جایز نیست.
.............................
پایان پیام/ 167