خبرگزاری اهل‌بیت(ع) - ابنا

شنبه ۳ آذر ۱۴۰۳
۲۳:۳۵
در حال بارگذاری؛ صبور باشید
یکشنبه
۵ مرداد
۱۳۹۹
۹:۰۹:۵۱
منبع:
ابنا
کد خبر:
773142

مسیح مهاجری: جمع کردن میان عزاداری‌های محرم و رعایت پروتکل‌های بهداشتی امکان‌پذیر نیست

هیچ امری بالاتر از حفاظت از سلامت جامعه و جان انسان‌ها نیست و اموری از قبیل مراسم عرفه و نماز عید قربان و عزاداری محرم و صفر که همه ما با جان و دل به آن عشق می‌ورزیم را می‌توان موقتاً تعطیل یا به صورت فردی برگزار کرد.

آآ

به گزارش خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا ـ حجت الاسلام و المسلمین «مسیح مهاجری» مدیرمسئول روزنامه "جمهوری اسلامی" امروز یکشنبه 5 مرداد 1399 در سر مقاله این روزنامه نوشت:

دیروز رئیس‌جمهور روحانی، جمع‌بندی تصمیم ستاد ملی مقابله با کرونا درباره عزاداری محرم را اینگونه اعلام کرد: برگزاری عزاداری‌های محرم حتماً و رعایت پروتکل‌های بهداشتی قطعاً.

اگر جمع کردن میان عزاداری‌های محرم و رعایت پروتکل‌های بهداشتی امکان‌پذیر باشد، این تصمیم را باید ستود، ولی متأسفانه چنین چیزی امکان‌پذیر نیست. این واقعیت را تجربه دو سه ماه گذشته در زمینه برگزاری عروسی‌ها، مجالس ختم، مسافرت‌ها، حضور در مساجد، نمازهای جمعه، رستوران‌ها، تالارها، سفرهای درون‌شهری و برون‌شهری با مترو، اتوبوس و هواپیما، رفع محدودیت از پاساژها، بازارها و... به اثبات رسانده است. اینکه مهار کرونا بعد از موفقیت‌های اولیه از کنترل ستاد ملی مقابله با کرونا خارج شد و مرگ‌ و میرهای روزانه از 34 نفر در پنجم خرداد به بالای 220 نفر در تیرماه رسید به دلیل همین رفع محدودیت‌ها بود.

این روزها از یک طرف مسئولین وزارت بهداشت از مردم می‌خواهند به شهرهای زیارتی سفر نکنند، در تجمعات حاضر نشوند، مراسم عروسی برگزار نکنند، برای افراد فوت‌شده مراسم تشییع و تدفین و عزاداری جمعی برگزار نکنند و از طرف دیگر ستاد ملی مقابله با کرونا تصمیم‌ می‌گیرد مراسم عرفه هرچه باشکوه‌تر برگزار شود و در محرم و صفر هم عزاداری‌های پرشور داشته باشیم البته با رعایت پروتکل‌های بهداشتی!

همین سخن را هنگام برداشتن محدودیت‌های کرونائی در خردادماه از آقای رئیس‌جمهور و سایر مسئولین ستاد ملی مقابله با کرونا بارها شنیدیم ولی نتیجه عملی آن این شد که کنترل و مهار کرونا از اختیار ستاد خارج شد و آمار ابتلاء و مرگ و میر به رقم‌های بی‌سابقه رسید بطوری که مسئولین بیمارستان‌ها و مراکز بهداشتی اکنون از کمبود تخت، فرسوده شدن کادر درمانی و سایر مشکلات مربوط به درمان بیماران کرونائی سخن می‌گویند و اعلام خطر می‌کنند.

همین دیروز که آقای رئیس‌جمهور مجوز برگزاری عزاداری محرم را صادر کردند، وزارت بهداشت 12 استان را در وضعیت قرمز و 13 استان را در وضعیت هشدار اعلام کرد. به عبارت روشن‌تر، از 31 استان کشور 25 استان به صورت جدی درگیر کرونا هستند و اینطور نیست که بقیه استان‌ها کاملاً سفید و بی‌مشکل باشند.

در چنین وضعیتی معلوم نیست چرا آقای رئیس‌جمهور توصیه اکید می‌کند عزاداری‌های محرم با رعایت پروتکل‌های بهداشتی برگزار شود. پروتکل‌ها طبق توصیه وزارت بهداشت عبارتند از زدن ماسک، رعایت فاصله اجتماعی، شستن دست‌ها و عدم حضور در اجتماعات. اگر بخواهیم بدون مجامله سخن بگوئیم باید اعتراف کنیم امکان رعایت هیچیک از این چهار مورد در عزاداری‌ها وجود ندارد. به‌ویژه آنکه در هوای گرم تابستان استفاده از ماسک و تحرکات مربوط به عزاداری، با توصیه‌های اعلام شده سازگاری ندارند.

نتیجه این می‌شود که به خاطر انجام یک امر مستحب، سلامت جامعه به خطر می‌افتد و بسیاری از مردم قربانی کرونا خواهند شد. آنچه موجب تأسف شدید است اینست که ما به نام دین و با انجام کاری که مربوط به دین است، برخلاف خواست دین که حفاظت از جان را در اولویت اول قرار داده است عمل می‌کنیم. در فقه اسلام غیر از مواردی معدود، جان انسان خط قرمز است و حتی آن موارد معدود هم مربوط به حیات شرافتمندانه انسان هستند. بنابراین، هیچ امری بالاتر از حفاظت از سلامت جامعه و جان انسان‌ها نیست و اموری از قبیل مراسم عرفه و نماز عید قربان و عزاداری محرم و صفر که همه ما با جان و دل به آن عشق می‌ورزیم را می‌توان موقتاً تعطیل یا به صورت فردی برگزار کرد و در سال‌های بعد تمام آنها را جبران نمود.

آقای رئیس‌جمهور! شما به عنوان فرمانده کل ستاد مقابله با کرونا مسئول جان مردم هستید. کاملاً روشن است که تصمیمات جدید ستاد، دقیقاً همان بلائی را به جان‌ها خواهد انداخت که لغو محدودیت‌های کرونائی با خود آورده است. به این واقعیت تلخ فکر کنید که با این تصمیمات، پائیز سیاهی در انتظار کشور ما خواهد بود. لطفاً تعارف با این و آن را کنار بگذارید و با ایجاد محدودیت‌های لازم به‌ویژه در زمینه تجمعات، کاری کنید که پائیز آینده مثل تمام پائیزها رنگارنگ و پر از خاطره‌های شیرین برای مردم ایران باشد.

..........................
پایان پیام/ 167