به گزارش خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ کسی که در زندگی نگاهش به سوی خداوند است و دوست دارد با خداوند مأنوس باشد، از بسیاری از راحتی‌ها به خاطر او و به آسانی می‌گذرد؛ چنین شخصی زندگی خود را به صورتی مدیریت می‌نماید که دنیایی خدایی، و آخرتی خدایی‌تر داشته باشد.
در نگاه این انسان، توجه به آخرت یک اصل است و آخرت را به عنوان ابدیت زندگی به خود یادآور می‌گردد.
روزه ابزاری مهم و بسیار لازم برای ایجاد حس خداجویی و آخرت‌گرایی است، علاوه بر این‌که حس همدردی را در انسان تقویت می‌سازد.
امام رضا علیه‌السلام می‌فرمایند: روزه، راه درک بیشتر سختی‌ها و گرسنگی‌ها و تشنگی‌های قیامت و آماده شدن برای آن است.
حالت عجز و نداری در برابر خداوند با روزه ایجاد می‌گردد و درک شرایط فقیران و مستمندان آسان می‌گردد. کسی‌که به دنبال ربط بیشتر روح خویش به خداوند است، شیفته روزه است.
غیر از ماه رمضان روزه‌های مستحبی، جزئی از برنامه زندگی اوست که با علاقه بسیار و با شوق اظهار فقر در برابر خداوند انجام می‌گیرد.
شوق انسان خداجو به روزه‌های مستحبی به حدی است که در هرماه حداقل سه روز را روزه می‌گیرد.
اگر این سه روز پنجشنبه اول و آخر هر ماه و چهارشنبه اول دهه دوم باشد بهتر است. این شوق به حدی است که اگر توفیق روزه این سه روز چهارشنبه و پنجشنبه ها را پیدا نکند از قضای آن غافل نیست و چنانچه اصلا نتواند روزه بگیرد به مقدار مشخص صدقه می‌دهد.
سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم هر ماه و تمام ماه رجب و شعبان از دیگر روزهایی است که انسانهای خدایی فضیلت بیشتر روزه را در آن می‌جویند.
امام رضا(ع)، هر ماه سه روز روزه می‌گرفتند و می‌فرمودند: این روزه‌ها معادل همه روزهای زندگی است.
...........................
پایان بخش دوم
