به گزارش خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا ـ حجتالاسلام و المسلمین «محمدرضا مظفر» امام جمعه شیعیان در جنوب کابل در خطبههای نماز جمعه گفت: حکومتها از علما نترسند، علما خیرخواه و ناصح هستند و به بخشهای مختلف حکومت تذکر میدهند.
وی در ادامه تصریح نمود: در جلسات رسمیکه مقامهای حکومت فعلی(طالبان) بودند، عرض کردیم که علمای شیعه فعلا برنامهی تقابل ندارند، از اول ورود طالبان تاکنون مردم را به آرامش دعوت کردیم و گفتیم که تقابل معنا ندارد، اما تعامل معنایش این نیست که از حقوق خود حرف نزنیم و حقخواهی نکنیم.
به گفتهی امام جمعه جنوب شهر کابل، حقخواهی و حقطلبی به معنای دشمنی نیست، علما ناصح و خیرخواه هستند و امروز ادعا میشود که در راس حکومت در افغانستان، هستند. در روایات آمده که علما باید به امرا تذکر بدهند، نصیحت کنند و خیرخواهی داشته باشند. علما این حق را دارند و انتظار میرود که حکام در افغانستان، این حق را برای علما، محفوظ بدارند.
مظفر در ادامهی سخنرانی خود تاکید کرد که علما باید در جامعه موثر، واقع شوند و برای مردم برنامه داشته باشند.
وی خطاب به پیروان اهلبیت(ع) در افغانستان تصریح کرد: من از مردم میخواهم به علمای واقعی برنامه ندهند. بلکه اجازه بدهند که علما براساس توانایی علمی خود، مردم را جهت بدهند. عالم نباید عوامزده شود. یک عالم واقعی نباید دنبال مردم حرکت کند، بلکه مردم باید دنبالهرو عالم باشند.
مظفر در این بخشی از سخنانش به چالشهای اقتصادی و اجتماعی کنونی افغانستان نیز اشاره کرد و گفت که در شرایط کنونی، فقر و بیکاری بیداد میکند.
وی ابراز نگرانی کرد که جوانان افغانستان به دلیل فقر و بیکاری یا درحال فرار هستند یا به آن فکر می کنند که این مساله برای این کشور خوب نیست و پیامدهای آن برای افغانستان، ضررهای جبران ناپذیر خواهد بود.
مظفر خاطرنشان کرد: جوانان و نخبه های قوی از افغانستان، فرار کنند، دیگر از چه کسی، استفاده می شود؟ ما قدر نخبگان و استعدادها را نمی دانیم و امروز در کشورهای خارج از افغانستان از این نخبگان و استعدادها، استقبال می شود و زمینه کار و فعالیت را برای آنها، فراهم می کنند.
امام جمعه شیعیان در جنوب کابل در حالی این اظهارات را مطرح کرد که در سه سال گذشته و با روی کار آمدن طالبان در افغانستان، اکثر جوانان این کشور از جمله نخبگان افغانستان اقدام به مهاجرتهای قانونی و غیرقانونی کرده اند.
..............................
پایان پیام/ ۲۶۸