زشت، بد، جلف! / نقد فیلم "خوب، بد، جلف"

خبرگزاری اهل بیت(ع) ـ ابنا/ سرویس هنر اسلامی:

فیلم سینمایی "خوب، بد، جلف" از جمله فیلمهایی بود که در بخش "سودای سیمرغ (سینمای ایران)" سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر نمایش داده شد.

این فیلم، دیپلم افتخار بهترین فیلم از نگاه تماشاگران را در جشنواره فیلم فجر دریافت کرد و در اکران نوروزی 1396 ، علیرغم محتوای ضعیفش، با فروش زیادی مواجه شد.

آنچه در پی می آید نقدی بر این فیلم است:

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
به قلم: احمد عالم زاده نوری
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* مشخصات فیلم خوب، بد، جلف

کارگردان: پیمان قاسم‌خانی ـ تهیه‌کنندگان: محسن چگینی، عبدالله اسکندری ـ نویسنده: پیمان قاسم‌خانی ـ موسیقی: آریا عظیمی‌نژاد ـ فیلم‌برداری: علی تبریزی ـ تدوین: مصطفی خرقه‌پوش ـ بازیگران: حمید فرخ‌نژاد، پژمان جمشیدی، سام درخشانی، مانی حقیقی، ویشکا آسایش، امیرمهدی ژوله حمید فرخ‌نژاد، بهاره رهنما، نیوشا ضیغمی، آزاده صمدی، مهراب قاسم‌خانی، نسیم ادبی، سپند امیرسلیمانی، مجید مظفری، رضا رویگری و علی اوجی.

* داستان فیلم خوب، بد، جلف

«مانی حقیقی» یک کارگردان هنری سینما، از طرف تهیه کننده‌اش تحت فشار است تا از دو بازیگر تجاری برای بازی در نقش‌های اصلی فیلمش استفاده کند. «پژمان جمشیدی» یکی از این دو بازیگر است که پس از افولش در فوتبال، به سینما آمده است و باید به همراه بازیگری دیگر به نام «سام درخشانی» در نقش پلیس بازی کند. از نظر کارگردان، آن‌ها بدترین انتخاب‌های ممکن هستند، اما اگر می‌خواهد که فیلم را بسازد مجبور است در مدت کوتاهی آن‌ها را به نقش‌هایشان نزدیک کند و این کار آسانی نیست. این‌دو برای هم‌ذات‌پنداری با نقششان، با یک سرگرد پلیس در عملیاتی همراه می‌شوند تا از او رفتار‌های پلیس را بیاموزند. اما...

* نقد فیلم خوب، بد، جلف

فیلم جدید قاسم‌خانی بی‌کم و کاست، بازگشتی است به دوران فیلم‌فارسی! پیمان قاسم‌خانی، که زمانی با فیلمنامه‌های طنزش، چه در تلوزیون و چه در زمینه‌ی سینما، نگاهی نو و بدیع را در قالب طنز ایرانی خلق کرده بود، حالا روز به روز، بیش‌تر طعم افول را می‌چشد. او از "سن‌پطرزبوگ" گرفته، تا "طبقه‌ی هسّاث" و حالا نیز، پس از حجم عظیمی از تبلیغات، در "خوب، بد،‌ جلف" ــ اولین فیلمی که خود او کارگردانی‌اش را هم به عهده دارد ــ نشان می‌دهد که ادبیات اولیه‌ی سینما را به کل از یاد برده است.

در طنز، عنصر "خنداندن"، به عنوان وسیله ای در دست طناز برای رساندن مفاهیم و دغدغه‌های بزرگ و کوچک او قرار می‌گیرد؛ اما متأسفانه چند سالی است که سینمای ایران از این تعریف درست طنز غافل شده‌ و به سوی کمدی‌های سخیفی رفته‌ است که حتی هالیوود نیز از ساختن‌شان شرم دارد.

"خوب، بد،‌ جلف" نه تنها توهینی است به فیلم سینمایی "خوب، بد،‌ زشت" شاهکار «سرجیو لئونه»، بلکه از اساس بی‌احترامی بزرگ به شعور مخاطب ایرانی است. فیلم هیچ جذابیت داستانی و تصویری ندارد و حتی چند باری که به سمت "کمدی‌های موقعیت" می‌رود، پا کج می‌گذارد و موقعیت را کلاً به هم می‌ریزد.

فیلم به جای خلاقیت، همان ایده‌ی اولیه‌ی سریال تلوزیونی "پژمان" را دنبال می‌کند. کارگردان حتی به خود این زحمت را نداده که اگر قرار است افول زندگی ورزشی یا هنری یک شخص را به تصویر بکشد، از افرادی دیگر استفاده کند؛ بلکه درست همان «پژمان جمشیدی» را سوژه کرده تا مردم با خاطراتی که از سریال "پژمان" دارند، بخندند، و نه با این فیلم! این ماجرا زمانی غیر قابل تحمل می‌شود که «سام درخشانیِ» سریال "پژمان" را نیز درست با همان مشخصات در کنار او می‌بینیم! این نشان می‌دهد که فیلم در خلاقیت ایده‌ی اولیه‌ خود گرفتار است و چیزی برای ارائه ندارد.

"خوب، بد،‌ جلف" درست مانند سریال‌های 90 قسمتی‌ای که به نویسندگی قاسم‌خانی ساخته می‌شود، شروع داستانی خوبی دارد؛ اما داستان در حد ایده‌ می‌ماند و در میان لوده بازی‌های بازیگران گم می‌شود و با پایانی سرهم‌بندی شده، که هیچ ربطی به اول داستان ندارد، ته همه چیز را هم‌می‌آورد. شاهد از خود فیلم هم اعتراف سام درخشانی در انتهای آن که بی‌تفاوت می‌گوید: "بی‌خیال آخر داستان! لابد این از همان فیلم‌هایی است که شماره‌ی 2 هم برای آن ساخته می‌شود!".

کارگردانی قاسم‌خانی نیز در همان قد و قواره‌ی قاب تلویزیون است. این‌همه تصاویر، با لوکیشن‌های بی‌ربط که ربطی به ژانر کمدی ندارند، در میان این فیلم سینمایی چه می‌کنند؟

متاسفانه در "خوب، بد،‌ جلف" اثری از جذابیت‌های داستانی و بصری که مخاطب را پای فیلم بنشاند وجود ندارد، چه برسد به آن‌که بخواهد او را بخنداند؛ و هر چه فیلم جلوتر می‌رود این نظریه بیش‌تر تایید می‌شود.

میانه‌‌های فیلم، یاد آن‌ جمله‌ی «رضا عطاران» افتادم که گفته بود: "من برای خنداندن مردم، حاضرم شلوارم را هم پایین بکشم!!" پیمان قاسم‌خانی هم در این فیلم، برای این‌که صدای خنده‌ی بیننده‌اش را بشنود، دست به هرگونه ابتذالی زده است: فیلم‌ را پر کرده از بازیگران معروف که بعضی‌هاشان فقط از جلوی دوربین راه رفته‌اند و حتی به یک تیپ هم تبدیل نشده‌اند؛ آرایش غیرطبیعی بازیگر‌ان زن به جایی رسیده که صدای سرگرد، در خود فیلم هم در می‌آید؛ آن‌ها هر آن‌چه از عشوه‌ها و زیبایی‌های زنانه‌شان بلدند، به کار می‌گیرند و هر از گاهی حتی با شوخی‌های جنسی با مردان فیلم، سعی می‌کنند خنده به لب‌های مخاطب بیاورند!

البته شوخی‌های مبتذل جنسی در این فیلم چیزی نیست که فقط مخصوص زنان باشد! زیرا چندین برابرش را از مردان می‌شنویم. غیر از آن نیز لودگی و لفاظی بازیگرانی است که در تلویزیون، بار‌ها حاصل کارهایشان را دیده‌ایم. چیزی که کار را خنده‌دار می‌کند، نه موقعیت، که اشتباه لفظی و تکیه‌کلام‌های دو شخصیت تکراری است.

موسیقی‌های تند و تیز، در چند جای فیلم شنیده می‌شود و در کنارش تصاویری قرار می‌گیرد، که هرچند دعوا است، اما بی‌تعارف صحنه‌های رقص را یادآوری می‌کند.

دست پیمان قاسم‌خانی دیگر رو شده و انگار طبیعی است که کسی انتظار فیلمی خوب از او را نداشته باشد. این عجیب نیست که "خوب، بد،‌ جلف" کار خوبی نیست و به سادگی لو می‌رود؛ بلکه آنچه عجیب است، واکنش مخاطب ایرانی نسبت به چنین فیلمی است. فیلمی که انگار با تمام نقص‌ها و ابتذالش، می‌داند مخاطب عام را چگونه باید خنداند. تماشاگران، هنگام فیلم می‌خندند، دست می‌زنند، و گیشه ای پُر و پیمان را برای آن تضمین می کنند! انگار نه انگار که در حال تماشای فیلمی بد و چندش‌آور هستند که نه با قواعد سینمای جهانی می‌خواند، نه با سینمای انقلاب اسلامی، و نه با هنر نجیب و ملی ایران!

ظاهراً فیلم‌سازان وطنی فهمیده‌اند که برای فروش فیلم‌شان نیازی به زحمت و خلاقیت نیست... با زنده کردن فیلم‌فارسی هم می‌توان مخاطبان انبوه ایرانی را به سینما کشاند. دیگر چه نیازی است به تلاش اضافه؟

...............................
پایان پیام / 218 ـ 101

عناوین مرتبط :

همه مطالب

اخبار جهان

اخبار ایران

چندرسانه‌ای

اخبار علمی و ترویجی

نگاه دینی به سیمرغ سی و پنجم ـ 45

زشت، بد، جلف! / نقد فیلم "خوب، بد، جلف"

این عجیب نیست که «خوب، بد، جلف» کار خوبی نیست و به سادگی لو می‌رود. چیزی که عجیب است، واکنش مخاطب ایرانی نسبت به چنین فیلمی است.