بهترین بندگان خدا چه کسانی هستند؟ (4)

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ همانطور که در توصیف پل صراط در روز قیامت چنین آمده که از مو باریک‌تر است و از لبه‌ی شمشیر بُرّنده‌تر، پیروان اهل‌بیت(ع) نیز در دنیا، بین مرزهای باریک و نامحسوسی که بین فضائل و رذائل اخلاقی وجود دارد، قدم برمی‌دارند و با لحظه‌ای غفلت، تمنّای بهشت برین را با حسرت بی‌پایان آتش غضب الهی معاوضه می‌کنند.

غضب یکی از حالات درونی انسان است که می‌تواند همانند چاقویی دولبه، پرده‌ی عقل انسان را بدرد یا جان آدمی را به هنگام ضرورت نجات دهد اما کنترل این حالت نفسانی به این سادگی نیست و هر کسی نیز توانایی لجام زدن به این قوّه‌ی مهارنشدنی را ندارد.

همانطور که سرکه، عسل پاک و شفا‌بخش را فاسد می‌کند، غضب نیز ایمان انسان مومن را زائل می‌گرداند که در روایات معصومین علیهم‌السلام نیز چنین نقل شده که غضب، راه ورود شیطان به کالبد آدمی را هموار می‌کند و نعمت عقل انسان را زائل می‌کند لذا کنترل این عادت مخرّب، درجه انسان را مرتفع می‌سازد و سعادت دنیوی و اُخروی را به او هدیه می‌دهد.

امام خمینی(ره) در تفصیلی، غضب را به دو نوع ناپسند و پسندیده تقسیم کرده‌اند؛ غضب ناپسند، تجاوز قوه غضبیّه از حد عقل و اعتدال است و غضب پسندیده نیز به کار‌بستن قوه غضبیّه در راه حق و تسلیم شدن در برابر عقل سلیم و اوامر دینی می‌باشد.

امام باقر(ع) از رسول خدا(ص) نقل می‌کنند که ایشان در جواب شخصی که از بهترین بندگان خدا سوال کرد؟ فرمود: کسانی که وقتی کار نیک می‌کنند، خرسند می‌شوند و چنانچه کار بدی کردند، استغفار و عذرخواهی می‌کنند و وقتی چیزی به او می‌دهند یا اعطایی به او می‌شود، سپاسگزاری می‌کنند و وقتی که مشکل و گرفتاری برایشان پیش آمد، صبر می‌کنند و وقتی خشمگین می‌شوند، درمی‌گذرند.

حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای در ابتدای درس خارج خود در سال 1393 در تشریح بخش پایانی این حدیث مبارک چنین فرمودند:

«وَ اِذا غَضِبوا غَفَروا»؛ وقتی از کسی خشمگین شدند، از او بگذرند و او را بیامرزند. البتّه طبیعی است این غضب لِله‌ نیست، این غضب لِشخص است؛ واِلاّ غضب لله‌ را ما حق نداریم به‌خاطر اهواء خودمان یا به‌خاطر چیزی [ببخشیم و بگذریم]؛ وقتی یک جایی لله‌ غضب کردیم، اینجا آن غضب را باید ادامه بدهیم، باید حفظ کنیم. [در اینجا منظور]غضب‌های شخصی است؛ یک جمله‌ای بنده به شما عرض می‌کنم، شما عصبانی می‌شوید؛ یک چیزی شما به بنده می‌فرمایید، بنده عصبانی می‌شوم؛ یک کاری که ناخوشایند ما است، از کسی برایمان پیش می‌آید، عصبانی می‌شویم؛ وقتی این غضبی را که در مسائل شخصی عارضِ انسان می‌شود، پیدا شد، «غَفَروا».

.................................

پایان پیام | 348