به گزارش خبرگزاری اهل بيت (ع) ـ ابنا ـ این اولین ورود جامعه شیعه به کنیا و شرق آفریقا در قرن نوزدهم است. علاوه بر این، در این گزارش اطلاعات گسترده ای را در مورد فرقه های موجود در کنیا و فعالیت های اجتماعی، آموزشی و توسعه ای آنها در این کشور بررسی می کند. با تمرکز بر برخی از مؤسسات پیشرو شیعی که به فرآیند توسعه در کنیا کمک می کنند، مانند «رسالت مسلم بلال»، «بنیاد برهانی»، آکادمی رسول الاکرم» و «آکادمی جعفری» و غیره به پایان می رسد.
واژه شیعه یا تشیع از کلمه عربی «شیعه» به معنای طرفداران، عاشقان، طرفداران، پیروان یا مدافعان یک فرد معین گرفته شده است. این اصطلاح از عنوان تاریخی «شیعه علی» به معنای «حزب علی» گرفته شده است که به نام هواداران چهارمین خلیفه اسلام، علی ابن ابیطالب (ع) در جنگ با مخالفانش نامگذاری شده است.
پیشینه تاریخی
اسلام سنی برای مدت طولانی بر منطقه شرق آفریقا تسلط داشت، زیرا کسانی که برای تبلیغ اسلام در امتداد خطوط ساحلی آفریقای شرقی آمده بودند، سنی هایی از یمن، عراق، عمان، سومالی و بخش های جنوبی شبه جزیره عربستان بودند.
اهل سنت از پیروان «مکتب فقهی امام شافعی» بودند. که یکی از چهار مکتب اهل سنت در سراسر جهان اسلام است.
اولین حضور ثبت شده شیعیان در کنیا در حدود سال ۱۸۶۷ در زمان مستعمره بریتانیا بود. زمانی که برخی از بازرگانان آسیایی معروف به «خوجه» از «پیروان شیعه اثنا عشری» از هند و زنگبار آمدند و در مومباسا و لامو ساکن شدند. بیشتر ورودی‌ها از شهرهای کوچ یا کاتیواد در هند آمده‌اند، اما برخی نیز از اقامتگاههای قدیمی‌تر خوجا در امتداد سواحل شرق آفریقا مانند باگامویو، زنگبار و کیلوا آمده‌اند. آنها به صورت گروهی سازماندهی شدند و هر گروه شورای اجرایی خود را دارد که قدرت زیادی جز سازماندهی زندگی روزمره گروهی ندارد، در حالی که هر گروه به رهبر معنوی شیعی خود در عراق یا ایران پایبند بود.
با گذشت زمان، آنها دارایی هایی را به دست آوردند و چندین فعالیت تجاری مانند فولاد، کارخانه های آهن و بسیاری از شرکت های کشتیرانی متعلق به آنها در دهه ۱۹۶۰ بود. علاوه بر این، آنها برای خود مدارس و بیمارستان های خصوصی ساختند اما بعداً مؤسسات خدماتی خود را به روی اقوام و مذاهب دیگر گشودند.
مدارس و بیمارستان‌های آنها از جمله بهترین مؤسسات در کنیا استعماری مانند آکادمی جعفری به شمار می‌رفتند. علاوه بر این، آنها مراسم و اعیاد شیعی خود را جشن می‌گرفتند که در آن جماعات مذهبی خود در خیابان‌های نایروبی و مومباسا به مناسبت شهادت امام سوم خود حسین ابن علی(ع) که در سیزدهم اکتبر سال ۶۸۰ میلادی در کربلا (عراق) با یاران باوفایش به شهادت رسیدند، مراسم عزاداری می گیرند.
به موازات «مذهب شیعه خوجه»، گروه دیگری از شیعیان با مستعمره بریتانیا از آسیا وارد کنیا شدند. آنها «اسماعیلیان» هستند که به «پیروان داوودی بوهورا» و آقاخان تقسیم می شوند. داوودی بوهورا در قرن نوزدهم به شرق آفریقا رسیدند، عمدتاً به زنگبار و لامو. آنها ابتدا به عنوان تاجر وارد شدند، اما بعداً به سخت افزار و شیشه و سپس به فعالیت های املاک و مستغلات و ساخت و ساز منشعب شدند.
پیروان شیعه در کنیا
جامعه شیعی کنیا که اساساً از آسیا سرچشمه می گیرد پیروان اصلی شیعه می توان به دو مورد اشاره نمود: اثنی عشری (اثنا عشریان) و اسماعیلیان (آقاخان و بهره)
اثنی عشری
اثنی عشری پیروان اصلی شیعه در جهان اسلام است. این نام را بر اساس اعتقادشان به ۱۲ امام از خاندان حضرت محمد (ص) به آنها داده اند. آنها می گویند که همه آنها پس از رحلت حضرت محمد (ص) تا روز قیامت از سوی خداوند به عنوان امام (رهبر) ملل مسلمان منصوب شده اند.
طرف داران اثنی عشری در اکثر نقاط جهان به عنوان اقلیت زندگی می کنند، اما در آذربایجان، ایران، عراق و بحرین اکثریت را تشکیل می دهند.
در کنیا، تعداد آنها در اصل حدود ۳۰۰۰ تا ۴۰۰۰ است. اکثر آنها در مومباسا، نایروبی، کیسومو و برخی شهرهای بزرگ زندگی می کنند و دستورات مذهبی خود را از رهبران مذهبی خود در عراق یا ایران میگیرند.
آنها در مومباسا یک موسسه خیریه به نام «بلال مسلمان» دارند. این شهر همچنین میزبان شورای عالی فدراسیون خوجه شیعیان جماعت عاشری آفریقا با حدود ۱۷۰۰۰ نفر است.
برخلاف اسماعیلیان، اثنا شرعیه نه تنها در میان غیر مسلمانان، بلکه در میان اهل سنت نیز فعالیت های تبلیغی فعال انجام می دهند.
به دنبال تبدیل آنها به اسلام شیعه، این تغییرات پس از تأسیس جمهوری اسلامی ایران به رهبری حضرت امام خمینی(ره) در سال ۱۹۷۹ به شدت تشدید شد.
در این مسیر فعالیت های تبلیغی از طریق رسانه ها، مطبوعات، مؤسسات آموزشی، کارهای خیریه و حمایت مالی مستقیم دیپلماتیک از سفارت جمهوری اسلامی ایران در نایروبی انجام می گرفت و موفق شدند برخی از جوانان سنی مذهب را از سنی به شیعه تبدیل کنند.
اسماعيليه
اسماعیلیه از پیروان شیعه هستند که پس از رحلت امام ششم جعفر باقر(ع) در سال ۷۶۵ میلادی از فرقه شیعه اثنی عشری منشعب شدند و در آنجا اعلام کردند که جانشینی باید به پسر بزرگ امام جعفر (ع) یعنی اسماعیل منتقل شود. نام «اسماعیلیان» از آن گرفته شده است.
فرقه‌هایی که بعد از امام جعفر صادق (ع) به امامت فرزندش اسماعيل یا نواده‌اش «محمد بن اسماعيل» اعتقاد پیدا کرده و در مناطق و منابع مختلف به نام‌های گوناگون مانند باطنيه، به اعتبار اعتقاد آنان بر معانی باطنی متون دینی. تعلیمیه، به خاطر اعتقاد اسماعیلیان بر این که مطالب دینی باید به دست امام معصوم و داعیان وی تعلیم شود.
فرقه مشهور اسماعیلیه، باطنیه «تعلیمیه» هستند. اسماعیلیانی که عمدتاً به شاخه نزاری این فرقه تعلق دارند، در بیش از ۲۵ کشور در قاره‌های آسیا و افریقا و اروپا و آمریکا پراکنده‌اند.
«نزاریان» پیروان شاخه‌ای از فرقه اسماعيليه اند که در سال ۴۸۸ قمری در پی اختلاف مستعلی و نزار بر سر جانشینی پدرشان مستنصر (۴۲۷-۴۸۸) خليفه فاطمی، امامت را حق نزار دانستند و به همین دلیل به نزاریان مشهور شدند.
فرقه های شیعه اسماعیلیه در کنیا به دو فرقه کوچک دیگر به شرح زیر تقسیم می شوند:
آقاخان
آقاخان گروهی از «فرقه شیعه اسماعیلیه» هستند که به فرقه شیعه اسماعیلیه نزاریه تعلق دارند. آنها پیروان آقاخان هستند که اصالتاً پاکستانی است اما در لندن و پاریس زندگی می کند و گهگاه از کنیا و شرق آفریقا دیدن می کند. آنها حدود ۱۰.۰۰۰ نفر در کنیا هستند و اعلیحضرت کریم آقاخان چهل و نهمین امام در این خط هستند. پیروان او در شرق آفریقا به اسماعیلیان یا خوجه معروف هستند. طبق دستورات آقاخان، اسماعیلیان باید با هر کشوری که زندگی می کنند، سازگار شوند. بنابراین چرا آنها در هر کجا که هستند وفاداری کامل به رژیم موجود دارند و از مسائل سیاسی دوری می کنند.
اسماعیل ها در کنیا تحت سه شورای استانی در نایروبی، مومباسا و کیسومو سازماندهی میشوند. علاوه بر این، شورای عالی برای کنیا، و شوراهای اجرایی و عالی برای آفریقا وجود دارد که همگی دارای دفاتری در نایروبی هستند. این انجمن دارای فعالیت های تجاری بزرگ در کنیا با بیمارستان های مدرن در نایروبی و مومباسا برای همه جوامع است. آموزش تحت شوراهای استانی با تعدادی مهد کودک، مدارس ابتدایی و متوسطه در شهرهای بزرگ و همچنین بیمارستان دانشگاه آقاخان در نایروبی سازماندهی شده است.
بهره
«بهره» متعلق به «فرقه شیعه مستعلیه اسماعیلیه» است که پسر خلیفه فاطمی، المستعلی را به عنوان جانشین قانونی پدرش المستنصر در سال ۱۰۹۴ میلادی، برخلاف فرقه شیعه نزاریه اسماعیلیه - که آقاخان متعلق به آقاخان است، می شناسد. که نزار را به عنوان جانشین قانونی المستنصر در سال ۱۰۹۴ به رسمیت میشناسد. «پیروان المستعلی» از جانشینی او تا امام بیست و یکم «الطیب» پیروی کردند که در کودکی - به قول خودشان - «مخفی» بود.
بهره ها بر این باورند که امامان آنها، جانشینان آل طیب، در جایی کاملاً مخفیانه زندگی می کنند و در برخی مناسبت های آینده خود را آشکار خواهند کرد. در این بین، جامعه توسط صف نمایندگانی به نام «دای المطلق» (واعظ مطلق) اداره می شود.
معاون فعلی در «دای المطلق» پنجاه و سوم، جناب «مفضل سیف الدین» است. او جانشین پدرش، معاون پنجاه و دوم، «دکتر محمد برهان الدین صاحب» شد، که در ۱۷ ژانویه ۲۰۱۴ در بمبئی، هند درگذشت. دکتر صاحب برای منافع جامعه خود گاه به گاه به کنیا رفت و آمد کرد.
اختلافات در مورد جانشینی «دایس» باعث ایجاد انشعابات زیادی در بین «جامعه بهره» شده است. یکی از این اختلافات در سال ۱۵۸۸ میلادی جامعه را به دو فرقه تقسیم کرده است:
داوود بهره
آنها منحصراً اهل هندوستان هستند و توسط رهبر معنوی آنها که در هند اقامت دارد، عالیجناب «مفضل سیف الدین» رهبری می شوند که امامت را از پدر مرحومش، «دکتر محمد برهان الدین صاحب» به ارث برده است. همه بوهوراها در کنیا و شرق آفریقا، داوودی بوهورا با تعداد اعضای حدود ۷۰۰۰ تا ۸۰۰۰ عضو هستند و به زیر گروه های مختلف تقسیم می شوند.
آنها عمدتاً به تجارت و صنایع دستی می پردازند و تعدادی مدارس ابتدایی و متوسطه راه اندازی میکنند که توسط بنیاد برهانی آنها تأمین می شود.
یکی از مهم‌ترین رهبران آنها «علی‌های مولا جوانجی» بود که در اواخر قرن نوزدهم از گجرات، هند به کنیا آمد و یک امپراتوری تجاری را پایه‌گذاری کرد که عمدتاً در زمینه فلز و شیشه معامله می‌کرد - که منافع تجاری اصلی بهره تا به امروز بود.
در سال ۱۹۰۵، «جوانجی» توسط دولت بریتانیا به عنوان اولین عضو غیر سفیدپوست به نمایندگی از منافع سرخ پوستان در شورای قانونگذاری (Legco) که توسط دولت بریتانیا در همان سال تأسیس شد، منصوب شد.
سليمانيه بورا
آنها ساکن یمن و جنوب عربستان سعودی هستند و رهبر
معنوی فعلی آنها «شیخ حسن المظمینی» است که در نجران
در جنوب عربستان سعودی زندگی می کند. اعضای
این فرقه که در عربستان سعودی و یمن هستند عمدتاً از «قبایل بنی یم» هستند که هم در عربستان سعودی و هم در جمهوری یمن
جمعیت قابل توجهی دارند.
مؤسسات توسعه و آموزشی پیشرو شیعی در کنیا:
سازمان‌های توسعه‌ای شیعه به شرح زیر است:
رسالت مسلمان بلال - کنیا
«رسالت مسلمان بلال - کنیا» یک سازمان خیریه مذهبی شیعه است که از طریق فعالیت های توسعه ای و خدماتی برای بالا بردن سطح زندگی افراد کم شانس در مناطق روستایی کنیا کار میکند. فعالیت شامل موراد زیر می باشد:
حمایت از دانش آموزان فقیر در مقاطع تحصیلی
اجرای طرح های توانمندسازی اقتصادی
اردوهای اقدام بهداشتی
برنامه های مقابله با خشکسالی
اقدامات توسعه ای
برگزاری جشن های مذهبی شیعی
این بنیاد در سال ۱۹۶۴ تأسیس شد، زمانی که «فدراسیون جماعت های خوجه شیعه اثنا عشری آفریقا» کنفرانس خود را در دسامبر ۱۹۶۴ در تانگا، تانزانیا برگزار کرد و قطعنامه ای به اتفاق آراء برای انتقال «آموزه های اسلامی شیعی» به آفریقایی های بومی در شرق آفریقا تصویب کرد.
تلاش های شیعیان برای گسترش تشیع در میان بومیان آفریقا مدت ها قبل از آن قطعنامه انجام شده بود. اما این تلاش‌ها توسط افراد به تنهایی انجام می‌شد و به صورت هماهنگ و سازمان‌یافته انجام نمی‌شد.
این قطعنامه به آنها انگیزه داد تا سازمان هایی را تحت عنوان «رسالت بلال مسلمین» تشکیل دهند که در تانزانیا و کنیا به افتخار همنشین بلال که اولین مؤذن اسلام بود تأسیس شد.
بعداً، «بلال مسلمان میسیون کنیا» به عنوان یک سازمان خیریه مذهبی در ۱۱ نوامبر ۱۹۷۱ ثبت نام کرد.
رسالت مسلم بلال مجلس سالانه محرم را در مقر خود برگزار می کند. این مجلس به پاسداشت و ماندگاری یاد و خاطره شهدای کربلا اختصاص دارد. یک سلسله سخنرانی به مناسبت ایام عزاداری برگزار میشود که در آن گوشه هایی از تاریخ سیاسی شیعه توسط سخنرانان بیان می شود. نه همه سخنرانان مهمان و نه مخاطبان شیعه هستند. تعدادی از علمای اهل سنت نیز برای سخنرانی عمومی دعوت شدهاند. سخنرانی‌ها به صورت ویدئویی ضبط میشوند و برای تماشای مخاطبان بسیار گسترده‌تری منتشر میشوند و از طریق این استراتژی، تاریخ شیعه و نگرانی‌های سیاسی برای غیر شیعیان قابل دسترس‌تر میشود. این مزیت مضاعف در آموزش غیر شیعیان به تشیع و بر این اساس، در نهایت به حداقل رساندن احساسات ضد شیعه در داخل کشور دارد.
بنیاد برهانی
«بنیاد برهانی» یک بنیاد خیریه مستقر در هند است که توسط رهبر معنوی سابق فرقه شیعه «داوودی بهره»، «دکتر محمد برهان الدین صاحب»، برای ترویج آگاهی زیست محیطی، تحقیقات و سایر فعالیت های توسعه ای تأسیس شده است.
فلسفه‌ای که این بنیاد را برانگیخته و هدایت میکند بر این پیام اصلی استوار است که نعمت‌های طبیعت از جانب خداوند متعال به انسان سپرده شده تا زندگی او را غنی کند و این نعمت‌ها توسط محیط زمین و آسمان محافظت میشود که از طریق آن فضاها را فیلتر میکند. نور و انرژی خورشید و زیبایی و لطف ماه و ستارگان.
بنیاد برهانی مانند کارهای خود در هند، چندین پروژه توسعه ای را برای مدت طولانی در کنیا تأسیس کرده است که در آن دومین رئیس جمهور کنیا، «دانیل ترویتیچ آراپ موی» [۱۹۷۸-۲۰۰۲]، حامی این بنیاد در دهه ۱۹۸۰ بود.
برخی از ۵.۲ شیلینگ این بنیاد برای تأسیس مدارس، درمانگاه ها و کارهای خیریه مختلف در نظر گرفته شده است، اگرچه بیشتر کسانی که از فعالیت های این بنیاد بهره مند شدند، اعضای فرقه داوودی «بهره» بودند.
فرهنگستان رسول الاکرم(ص)
«آکادمی رسول الاکرم (ص)» یک مدرسه شبانه روزی و شبانه روزی برای پسران است که یک برنامه درسی یکپارچه ارائه می دهد که ترکیبی از کنیایی ۸.۴.۴ است. نظام تعلیم و تربیت و علوم دینی اسلامی.
این مدرسه در امتداد «جاده کوویندا» در نزدیکی «جاده لانگاتا» در نایروبی، کنیا واقع شده است. در زمینی پنج هکتاری قرار دارد و از امکانات زیر تشکیل شده است:
بلوک اداری، بلوک آموزشی، دو آزمایشگاه علوم، یک آزمایشگاه کامپیوتر، بلوک خوابگاه، سالن چند منظوره، کتابخانه، آشپزخانه، کارگاه چوب، زمین بازی، مزرعه مدرسه و یک مسجد.
آکادمی رسول اکرم (ص) در سال ۲۰۰۴ به عنوان یک مدرسه غیرانتفاعی بازگشایی شد و هدف آن ارائه آموزش های مورد نیاز به دانش آموزان خانواده های کم درآمد و در عین حال پرورش ارزش های اخلاقی و دینی در آنها و به طور خاص هدف قرار دادن دانش آموزان است.
جامعه مسلمان بی بهره این مدرسه توسط متولیان «مؤسسه خیریه منتظر»، یک مؤسسه خیریه اسلامی که توسط ایرانیان حمایت می شود، اداره می شود.
فارغ از آنچه در کلاس تدریس می شود، آکادمی دارای برنامه ای از فعالیت های مذهبی است که از طریق آن ارزش های معنوی و اخلاقی دانش آموزان را پرورش می دهد. آنها شامل سخنرانی، قرائت ادعیه و اعمال عبادی برای نشان دادن رویدادهای مهم در تقویم اسلامی بر اساس آداب و جشن های شیعه اثنا اشعری است.
این مدرسه در مجموع ۱۸ معلم متشکل از فارغ التحصیلان و فارغ التحصیلان دیپلم با تجربه تدریس گسترده استخدام می کند. چهار نفر از آنها علوم اسلامی را تدریس می کنند و بقیه دروس سکولار را تدریس می کنند. در میان معلمان، آنها روسای گروه های ریاضی، علوم، زبان، علوم انسانی، دروس فنی و شیعه شناسی دارند.
آکادمی جعفری
«آکادمی جعفری» یک آکادمی شیعی است که در سال ۱۹۵۴ تاسیس شد و توسط جامعه شیعی خوجه اثنا عشری در مومباسا اداره می شود.
این مدرسه علاوه بر مؤسسه‌ای که انواع مختلف کارگاه‌ها و برنامه‌های حرفه‌ای کوتاه را ارائه می‌دهد، مهد کودک تا سطوح آموزش متوسطه را برای همه جوامع ارائه می‌دهد.
این آکادمی شعبه مشابهی در نایروبی دارد که به نام «Akademi Jaffery Nairobi» شناخته می شود که یک مدرسه خصوصی است که در تلاش است تا در آموزش عالی طراحی شده تا نیازهای دانش آموزان را در یک محیط یادگیری محرک برآورده کند.
هدف این آکادمی آموزش دانش آموزان ۲ تا ۱۸ ساله از اولین قدم های تحصیلی تا سطح A است. برنامه درسی این شاخه بر اساس برنامه درسی ملی بریتانیا است، اما منابع آموزشی فراوانی را که در کنیا ارائه می شود، در نظر می گیرد.
مرکز امیرالمومنین (ع)
این مرکز در Matuga،Kwale واقع شده است. در نزدیکی مومباسا و در سال ۱۹۹۲ به عنوان مرکز شیعی که توسط بنیاد امام مهدی (عج) اداره می شود، راه اندازی شد. این مرکز شامل سه سطح آموزشی است که بر شیعه شناسی Ithna-Ashris تمرکز دارد به شرح زیر می باشد:
سطح ابتدایی:
جایی که دانش آموز در طی سه ماه دروس مقدماتی شیعه را فرا می گیرد. این سطح افرادی را هدف قرار می دهد که گواهینامه های ثانویه خود را قبل از ورود به کالج ها و دانشگاه ها تکمیل کرده اند.
سطح آمادگی:
دو سال طول می کشد. طلبه در این مقطع به فراگیری علوم شرعی و دینی بر اساس تفسیر شیعه می پردازد.
دوره متوسطه:
چهار سال طول می کشد تا دانش آموز به طور عمیق شیعه را بیاموزد تا بتواند اسلام شیعی را در بین جوامع تدریس یا تبلیغ کند.
این مرکز بیش از ۵۰ دانشجو فارغ التحصیل کرده است و موفق به اخذ بورسیه تحصیلی برای ۱۲ دانشجو برای ادامه تحصیل شیعی در سوریه، لبنان و سایر کشورهای عربی شده است.
اولین مدیر این مرکز، «شیخ عبدالله ناصر» بود و از سال ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۴ آن را اداره کرد. «حسنعلی موالبه»، مدیر فعلی، جانشین وی شد. هم «عبدالله ناصر» و هم «موالبه» پس از سنی بودن به عنوان جوامع مناطق ساحلی کنیا، شیعه را پذیرفته اند.
مرکز الصفا
این مرکز در لامو قرار دارد و در سال ۱۹۶۹ به عنوان «مرکز مذهبی اهل سنت» که توسط «شریف مزی موینی» اداره می شد افتتاح شد، اما بعداً به دلیل تصمیم شریف مذکور که در پاسخ به نفوذ مذهبی و مالی از اسلام سنی به اسلام تشیع تغییر کرد، به مرکز شیعی تبدیل شد. توسط برخی از وعاظ و علمای خارجی شیعه که در لامو سکنی گزیدند.
در سال ۱۹۹۳، شریف برنامه درسی سنی موجود در مرکز را به برنامه درسی شیعی تغییر داد، جایی که این مرکز به یک «آکادمی شیعی» تبدیل شد که علوم دینی را بر اساس مذهب شیعه تدریس می کند. بعدها، این مرکز فقط از یک مرکز مذهبی به یک مدرسه تلفیقی ابتدایی تبدیل شد که برنامه درسی ابتدایی عادی کنیایی را علاوه بر مطالعات دینی عربی و شیعی آموزش می‌دهد. این مرکز، اولین تعداد دانش آموزان ابتدایی خود را در سال ۲۰۱۲ فارغ التحصیل کرده است و در نظر دارد یک مدرسه متوسطه را در سال های آینده افتتاح کند. از نظر مالی، این مرکز توسط «بنیاد اهل بیت (ع)» در لامو اداره می شود و فعالیت های آموزشی مذهبی در ماتوندی، مالیندی و با همکاری «مدرسه شیعی امام زین العابدین (ع)» در مومباسا دارد.
کانون اهل بیت (ع)
این مرکز در شهرستان کیلیفی نزدیک مومباسا در منطقه ساحلی کنیا واقع شده است. این کتابخانه علاوه بر دفاتر اداری متشکل از کتب اهل سنت و شیعه است. این کتاب توسط شیخ عبدالله ناصر، یکی از شخصیت‌های برجسته شیعه، اداره می‌شد که در حمایت از کلام و فقه شیعه، کتاب‌های متعددی را به زبان‌های اگلیش و کیسواحیل تألیف و ترجمه کرده بود، از جمله: قرآن کریم.
نتیجه
اسلام شیعه یکی از جریان های اصلی اسلام از قرن اول اسلام است. جوامع شیعی در سراسر جهان پراکنده اند و در برخی از کشورهای خاورمیانه جمعیت بالایی دارند. در کنیا، جامعه شیعه متشکل از پیروان مختلف شیعه است که از آسیا به شرق آفریقا مهاجرت کردند تا فرصت های بیشتری برای فعالیت های تجاری خود پیدا کنند. بعداً، آنها مؤسسات تجاری، مذهبی و آموزشی خود را تأسیس کردند که پس از آن توسعه یافتند تا به همه کنیایی ها صرف نظر از نژاد یا مذهب آنها خدمت کنند.
جامعه شیعیان کنیا چندین مؤسسه توسعه ای و خیریه پیشرو را اداره می کنند که بر سرمایه گذاری های تجاری، رشد اقتصادی، آموزش، بهداشت، کمک، آموزش، بورسیه ها و جوامع توانمندسازی تمرکز دارند:
رسالت مسلمان بلال – کنیا
بنیاد برهانی
آکادمی رسول الاکرم (ص)
آکادمی جعفری
پیشنهاد میکند که جامعه شیعی در کنیا می‌تواند الگویی برای بقیه جوامع کنیا باشد، جایی که یک جامعه کوچک سازمان‌یافته می‌تواند با تلاش‌های سازمان‌یافته و اعضای ماهر، نقش‌های توسعه‌ای و خیریه‌ای مهم ایفا کند.
برای کشف عناصر اجتماعی کنیا و استفاده از آن برای درک متقابل و همزیستی مسالمت آمیز میان قومیت های کنیایی می توان مطالعات بیشتری در این زمینه انجام داد.
.......................
پايان پيام/ ۲۱۳