پرچم ایمان: حجاب و معنای عمیق آن در آموزه‌های دینی

 خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ

پرسش :

اهمیت و جایگاه حجاب در روایات اسلامی چگونه بیان شده است؟

پاسخ اجمالی:
در روایات معصومین(ع) تأکیدات بسیار ویژه ای بر رعایت حجاب بانوان و لزوم حفظ عفت اجتماعی شده است. برای مثال در گروهی از این روایات با بیان ضرورت حجاب، حدود ثغور آن اعم از سنی که دختران باید حجاب بر سر گذارند یا تعیین محدوده زینت یا مقداری از بدن که باید پوشیده شود، تبیین شده است.
از سویی دیگر، روایات بسیار فراوانی دیگری نیز در تبیین اهمیت حیاء و عفاف در جامعه اسلامی به عنوان دو امری که ارتباط تنگاتنگی با مقوله حجاب دارند، بیان شده است و این بحث از جنبه های مختلفی مورد واکاوی قرار گرفته است.
علاوه بر آن گزارش های تاریخی ای نیز از عملکرد پیامبر اسلام(ص) و حضرت علی(ع) در جامعه معاصرشان به دست ما رسیده که حساسیت ویژه آنها را برای اقامه عملی حجاب و زمینه سازی حکمرانی فضای عفت در جامعه بازتاب می دهد.
در کنار همه اینها سیره عملی بانوانی از اهل بیت(ع) مانند حضرت زهرا(س) و حضرت زینب(س) را داریم که لحظه لحظه حیات شان، ارائه کامل ترین و بهترین الگوی عملی عفاف و حجاب و غیرتمندی بر این فضیلت اخلاقی است.

پاسخ تفصیلی:
لزوم رعایت حجاب و پاسداری از مرزهای عفت و حیا، یکی از مسلّمات و واجبات بلکه از ضروریّات دین‌ اسلام است. در زمان ما همه کسانی که با مسلمانان معاشرت دارند فهمیده اند که یکی از برنامه های تمام فِرَق مسلمین حجاب است که کم کم به یک شعار تبدیل شده و به آن پایبند هستند. (۱)

منشأ این موضوع توصیه ها و تأکیدها و دستورهایی است که در متون مقدس اسلامی درباره «حجاب و عفاف» بیان شده است. در این بین و در کنار آیات قرآن، احادیث به جا مانده از پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) و ائمه معصومین(علیهم السلام) و روایاتی که از سیره آن حضرات حکایت می کند، یکی از مهم ترین منابع استنباط حکم حجاب از منابع اسلامی اند. چرا که این موضوع را از جنبه های مختلفی، مد نظر قرار داده اند به گونه ای که بررسی تمامی آنها به صورت کامل، امری ناشدنی در این نوشته مختصر است. در اینجا فقط به شکلی اجمالی، برخی از آن احادیث و روایات را مورد اشاره قرار می دهیم.

ضرورت رعایت حجاب و حدود و اندازه آن
احادیثی از معصومین(علیهم السلام) به دست ما رسیده اند که صراحتا پوشش بانوان را مورد تأکید قرار می دهند. در حدیثی از امام صادق(علیه السلام) می خوانیم: «لَا یَصْلُحُ لِلْجَارِیَةِ إِذَا حَاضَتْ إِلَّا أَنْ تَخْتَمِرَ إِلَّا أَنْ لَا تَجِدَه» (۲)؛ (دختر بایستی باید بعداز بلوغ خمار [روسری] بر سر نهد مگر اینکه قادر به تهیه آن نباشد). شبیه به این روایت از آن امام، این بیان نیز نقل شده است که: «بر دختری که به سن بلوغ می رسد، روزه و حجاب واجب است».(۳)

محدوده پوشش زنان و کسانی که این پوشش باید در حضور آنها رعایت شود، موضوعی است که این گونه در این بیان نبوی مورد اشاره قرار گرفته است: «نمایان ساختن تمام بدن برای زوج رواست و سر و گردن را می توان در برابر پسر و برادر آشکار کرد، اما در برابر نامحرم باید از چهار پوشش استفاده کرد: پیراهن، روسری، پوششی وسیع تر از روسری که بر روی سینه می افتد و چادر».(۴)

این روایت نیز از آن جهت که بین پوشاندن موی زنان و دیگر زینت های شان ملازمت ایجاد کرده قابل توجه است: یکی از اصحاب امام صادق(علیه السلام) به نام فضیل بن سیار از ایشان روایت می کند که: «سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عَنِ‌ الذِّرَاعَیْنِ‌ مِنَ الْمَرْأَةِ أَ هُمَا مِن الزِّینَةِ الَّتِی قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی:وَ لا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِن؟ قَالَ نَعَمْ وَ مَا دُونَ الْخِمَارِ مِنَ الزِّینَةِ وَ مَا دُونَ السِّوَارَیْن» (۵)؛ (از امام صادق پرسیدم آیا ساق دست های زنان از زینت است؛ زینتی که خدا فرموده است: «باید زنها آنها را آشکار نکنند»؟ آن حضرت فرمود: آری [ساق دست زن باید پوشیده باشد] و نیز آنچه روسری آن را می پوشاند [مثل گردن] و بالاتر از جای دستبند [مثل ساق و آرنج و بازو] نیز از زینت محسوب می شود [که باید پوشیده شود]). شبیه به این بیان امام صادق(علیه السلام)، احادیث دیگری نیز وجود دارند که درباره میزان مجاز پوشیده نبودن زینت زنان وارد شده اند و به صورت ضمنی ضرورت حجاب را ایفاد می کنند. (۶)

این احادیث به صراحت هم لزوم حجاب را برای زنان بیان می کنند و هم حدود و اندازه آن را روشن می سازند.

روایات اسلامی و تبیین اهمیت حیاء و عفاف
حجاب، پیوند تنگاتنگی با مقوله «عفت و حیاء» دارد. چرا که با رعایت حجاب است که این گوهرهای اخلاقی به دست می آید. طبق فرمایش حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام) (نیکوترین پوشش دین حیا است)؛ «أَحْسَنُ مَلَابِسِ الدِّینِ الْحَیَاء».(۷) پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) نیز تصریح می کند که: (خداوند انسان با حیایِ بردبارِ پاک دامنی را که پاکدامنی می ‌ورزد، دوست دارد)؛ «إنَّ اللّهَ یُحِبُّ الحَیِیَّ الحَلیمَ العَفیفَ المُتَعفِّفَ».(۸) بعید نیست که سبب جلب این محبت الهی همان گونه که أمیرالمؤمنین فرموده این باشد که (عفّت، سرآمد هر خوبی است)؛ «العِفَّةُ رَأسُ کُلِّ خَیرٍ» (۹) و به همین دلیل نیز امام حسن(علیه السلام) در تأکید بر حفظ حیا، بی حیایی را برابر با بی دینی دانسته و فرموده باشد که: (آن که حیا ندارد؛ دین هم ندارد)؛ «لَا حَیَاءَ لِمَنْ لَا دِینَ لَه».(۱۰)

ضرورت پافشاری بر عفاف ناشی از اهمیت آن برای نفس آدمی است. امام علی(علیه السلام) در تبیین این اهمیت می فرماید: «العَفافُ یَصونُ النَّفسَ و یُنَزِّهُها عَنِ الدَّنایا» (۱۱)؛ (عفاف نفس را ایمن نگه می دارد و آن را از پستی ها دور و پاک می کند). حتی از آن بالاترۀ عفاف را برترین عبادات معرفی می کند: «افضَلُ العبادَةِ العِفافُ» (۱۲) و در جایی دیگر، این ویژگی نفسانی را به وصف «جوانمردی» می ستاید: «العِفَّةُ أفضَلُ الفُتُوَّةِ» (۱۳)؛ (عفّت، برترین جوانمردی است).

از امام باقر(علیه السلام) نیز وارد شده است که در ترسیم جایگاه عفاف فرمود: «مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَیْ‌ءٍ أَفْضَلَ مِنْ عِفَّةِ بَطْنٍ وَ فَرْج» (۱۴)؛ (هیچ عبادتی در پیشگاه خداوند برتر از عفت در برابر شکم و مسائل جنسی نیست). ایشان در کلامی دیگر، این گونه به آثار و برکات عفاف اشاره می کنند که: «إِذَا أَرَادَ اللَّهُ‌ بِعَبْدٍ خَیْراً عَفَّ بَطْنُهُ وَ فَرْجُه» (۱۵)؛ (هنگامی که خداوند خیر و خوبی برای بنده اش بخواهد به او توفیق می دهد که در برابر شکم و شهوت پرستی عفت پیدا کند)، و در بیانی دیگر با تعبیری بسیار گویا، این گونه عفاف را توصیف می کنند که: «ایُّ جِهَادٍ أَفْضَلُ‌ مِنْ‌ عِفَّةِ بَطْنٍ وَ فَرْج؟»(۱۶)؛ (کدام جهاد بهتر از عفت در شکم و در امور جنسی؟). عاقبتِ مواظبت و مداومت بر این مؤلفه تربیتی، این گونه از سوی امام علی(علیه السلام) بیان شده است که: «مَنْ عَفَّ خَفَّ وِزْرُهُ وَ عَظُمَ عِنْدَ اللَّهِ قَدْرُهُ» (۱۷)؛ (کسی که پاکدامنی ورزد بار گناه او سبک شود و در پیشگاه خداوند قدر و منزلت او بزرگ گردد).

هر آنچه هست، آراستگی به فضیلت عفاف، ویژگی ای است که می تواند سبب تمایز و برتری هر شخص گردد آن چنان که از پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) نیز نقل شده که: «إِنَّ خَیْرَ نِسَائِکُمُ الْوَلُودُ الْوَدُودُ الْعَفِیف» (۱۸)؛ (بهترین زنان شما، زنان زایا و عفیف اند).

این اندازه از تأکید بر ضرورت مراعات کردن مرزهای عفاف در احادیث ائمه معصومین(علیهم السلام) بدون شک جایگاه حجاب را نیز به عنوان مقدمه تحصیل عفاف، برجسته می سازد.

حساسیت معصومین(ع) به اقامه عملی حجاب و حاکمیت فضای عفت در جامعه
حضرات معصومین(علیهم السلام) در کنار بیانات و توصیه های لسانی، به صورت عملی نیز اقداماتی را برای اقامه حجاب در سطح اجتماع و رفع بی عفتی انجام می دادند. از سیره پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) روایاتی نقل شده که دلالت بر حساسیت ایشان بر وضع زنانی است که بعداز نزول آیات مربوط به حجاب، خودشان را با ضوابط جدید پوشش، تطبیق نداده بودند.

از عایشه نقل شده که: «دختر عبدالله بن طفیل که برادر مادری من بود در حالی که زینت کرده بود به خانه ام آمد. در همان هنگام پیامبر(ص) نیز وارد شد و هنگامی که او را دید از او روی برگرداند. عایشه گفت یا رسول الله این دختر، بردار زاده من و خردسال است! پس پیامبر فرمود: هنگامی که زن به دوران عادت ماهانه رسید بر او جایز نیست که جز روی خود موضع دیگری را نمایان کند».(۱۹)

همچنین نقل شده که در حجة الوداع زنی جوان و زیبا از طایفه خثعم برای پرسیدن مسئله ای به محضر مبارک پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) رسید و در آن حال فضل بن عباس پسر عموی حضرت پشت سر ایشان سوار بود. نگاه هایی میان آن زن و فضل رد و بدل شد. پیامبر(ص) متوجه شد که آن دو به هم خیره شده اند و زن جوان به جای آنکه توجهش به جواب مسئله باشد همه توجهش به فضل است که جوانی نورس و زیبا بود. و از این رو رسول اکرم(ص) با دست خود صورت فضل را چرخانید. (۲۰)

امام علی(علیه السلام) نیز هنگام به دست گرفتن زمام خلافت در کوفه مردان عراقی را این گونه سرزنش می نمود که: «یَا أَهْلَ‌ الْعِرَاقِ‌ نُبِّئْتُ أَنَّ نِسَاءَکُمْ‌ یُدَافِعْنَ الرِّجَالَ فِی الطَّرِیقِ أَ مَا تَسْتَحْیُونَ!؟»(۲۱)؛ (ای مردم عراق، به من خبر رسیده که زنان شما در راه ها به مردان تنه می زنند، [چرا عکس العملی نشان نمی دهید] آیا حیا نمی کنید). لحن کلام امام(ع) در این کلمات نشان از این دارد که حضرت، از موضع حکومت و برای محافظت از اخلاق و حیای عمومی چنین سهل انگاری عراقی ها را نواخته است. عتاب آن حضرت با عراقیان به خاطر این موضوع، در جایی دیگر نیز این گونه نمود داشته که: «أَ مَا تَسْتَحْیُونَ وَ لَا تَغَارُونَ نِسَاءَکُمْ یَخْرُجْنَ إِلَی الْأَسْوَاقِ وَ یُزَاحِمْنَ الْعُلُوج!؟ ‌»(۲۲)؛ (آیا شرم نمی کنید و به غیرت نمی آیید که زنان تان راهی بازارها و مغازه ها می شوند و با افراد بی دین برخورد می کنند!؟).

پوشش و منش اهل بیت(ع)، بهترین الگوی حجاب و عفاف
سیره اهل بیت(علیهم السلام) شاهد همیشه زنده جایگاه عفاف و حجاب و قدر و منزلت والای آن در میان آموزه های اسلامی است. نگاهی اجمالی به زندگی حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) ثابت می کند که ایشان هم در مقام صدور راهنمایی های لسانی راجع به این آموزه مهم و هم در سیره عملی خودشان، چه اندازه این حکم الهی را گرامی و محترم می داشته اند. توصیه تربیتی ماندگار ایشان به زنان این بود که «خَیْرٌ لِلِنّساءِ أنْ لا یَرَیْنَ الرِّجالَ وَ لا یَراهُنَّ الرِّجالُ» (۲۳)؛ (بهترین چیز برای زنان آن است که مردان را نبینند و مردان آنها را نبینند).

در ترسیم ویژگی های پوشش خود آن حضرت نیز این روایت خواندنی است که فضیل بن یسار از امام باقر(علیه السلام) این گونه روایت می کند: «ِفَاطِمَةُ سَیِّدَةُ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ مَا کَانَ خِمَارُهَا إِلَّا هَکَذَا وَ أَوْمَأَ بِیَدِهِ إِلَی وَسَطِ عَضُدِه» (۲۴)؛ (فاطمه سیده زنان بهشت است و مقنعه او تا اینجا بیشتر نبود و [امام باقر] با دست تا وسط بازو را نشان داد). لازم به ذکر است که مقنعه مذکور، تنها قسمتی از حجاب سرتاسری مورد استفاده آن حضرت بوده و پوشش ایشان به خصوص در محضر نامحرمان بسیار کامل تر از این بوده است. چرا که در لابه لای گزارش تاریخ از حوادث تلخی که گریبان گیر زندگی آن حضرت بعداز وفات پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) شد می خوانیم که: «…لَاثَتْ خِمَارَهَا عَلَی رَأْسِهَا وَ اشْتَمَلَتْ بِجِلْبَابِهَا وَ أَقْبَلَتْ فِی لُمَةٍ مِنْ حَفَدَتِهَا وَ نِسَاءِ قَوْمِهَا تَطَأُ یُولَهَا» (۲۵)؛ (مقنعه خود را بر روی سر انداختند (پیچاندند) و سرتاسر بدن خود را با چادرشان پوشاندند و همراه با جمعی زنان قبیله خود راه افتادند در حالی که دنباله دامن شان روی زمین کشیده می شد).

روایت قاضی نعمان از امام صادق(علیه السلام) نیز تصویری دیگر از مقام والای حجاب و عفاف آن بانوی مطهر را ترسیم می کند: «اسْتَأْذَنَ أَعْمَی عَلَی فَاطِمَةَ(س)، فَحَجَبَتْهُ. فَقَالَ لَهَا النَّبِیُّ(ص) : لِمَ تَحْجُبِینَهُ وَ هُوَ لَا یَرَاکِ؟ قَالَتْ: یَا رَسُولَ اللَّهِ! إِنْ لَمْ یَکُنْ یَرَانِی، فَإِنِّی أَرَاهُ وَ هُوَ یَشَمُّ الرِّیحَ. فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ: أَشْهَدُ أَنَّکِ بَضْعَةٌ مِنِّی» (۲۶)؛ (مرد نابینایی از فاطمه(س) اذن ورود به منزل گرفت، فاطمه(س) به خاطر او حجاب گرفت. پیامبر(ص) به دخترش فرمود برای چه خود را از فرد نابینایی پوشاندی؟ فاطمه عرض کرد: اگر او مرا نبیند، من او را می بینم و او [اگر چه نابیناست، امّا] بو را تشخیص می دهد. پیامبر فرمود: شهادت می دهم که تو پارۀ تن من هستی).

انتقال این منش از آن حضرت به دیگر بانوان اهل بیت(علیهم السلام) تابلویی هایی بسیار زیبا و ماندگار را از حجاب و عفاف برای ما به یادگار گذاشت. زینب کبری(سلام الله علیها) یکی از مهم ترین وارثان اخلاق فاطمی شد. همان بانوی والا گوهری که هیچ کس از مردان در زمان پدر و برادرانش او را ندید، جز در واقعه‌ کربلا. (۲۷) عفاف فاطمی در شخصیت زینب کبری(س) طی حوادث دردناک عاشورا و بعد از آن، به شکل غیرتمندی و تعصب بر حجاب ظاهر شد. او بود که در مجلس یزید بدون هیچ واهمه ای این گونه فریاد برآورد که: «ای پسر آزاد شده های [جدمان پیامبر اسلام]! آیا این از عدالت است که زنان و کنیزکان خویش را پشت پرده بنشانی، و دختران رسول خدا(ص) را به صورت اسیر به این سو و آن سو بکشانی!؟ نقاب آنان را دریدی و صورت های آنان را آشکار ساختی!».(۲۸)

پی نوشت:
(۱). ن. ک: کتاب النکاح، مکارم شیرازی، ناصر، انتشارات مدرسه الامام علی بن ابی طالب(ع)، قم، ۱۴۲۴ هـ ق، چاپ اول، ج ‌۱، ص ۵۳.

(۲). الکافی، کلینی، محمد بن یعقوب، محقق / مصحح: غفاری، علی اکبر، آخوندی محمد، دارالکتب الإسلامیة، تهران، ۱۴۰۷ هـ ق، چاپ چهارم، ج ۵، ص ۵۳۲.

(۳). وسائل الشیعة، شیخ حر عاملی، محمد بن حسن، مؤسسة آل البیت(ع)، قم، ۱۴۰۹ هـ ق، چاپ اول، ج ۴، ص ۴۰۹.
شاید این مطالب را هم بپسندید:

آن سوی نفی الزام حجاب

محجبه‌های مخالف گشت ارشاد چه کسانی هستند؟ / پشت پرده عملیات اسلام زدایی «شبکه اسخاکه» در ایران + تصاویر

نامه استاد قرائتی به دختران ایرانی | خانم ها این نامه را بخوانند

غفلت ۴۳ ساله صداوسیما و حوزه‌های علمیه درباره حجاب

(۴). تفسیر الصافی، فیض کاشانی، محمد محسن بن شاه مرتضی، محقق / مصحح: اعلمی، حسین، مکتبه الصدر، تهران، ۱۴۱۵ هـ ق، چاپ دوم، ج ۳، ص ۴۳۰.

(۵). الکافی، همان، ج ۵، ص ۵۲۱.

(۶). وسائل الشیعة، همان، ج ۲۰، ص ۲۰۱ و ۲۰۲.

(۷). غرر الحکم و درر الکلم، تمیمی آمدی، عبد الواحد بن محمد، محقق / مصحح: رجائی، سید مهدی، دار الکتاب الإسلامی، قم، ۱۴۱۰ هـ ق، چاپ دوم، ص ۱۹۳.

(۸). الکافی، همان، ج ۲، ص ۱۱۲.

(۹). غرر الحکم و درر الکلم، همان، ص ۶۲.

(۱۰). کشف الغمة فی معرفة الأئمة، اربلی، علی بن عیسی، محقق / مصحح: رسولی محلاتی، سید هاشم، نشر بنی هاشمی، تبریز، ۱۳۸۱ هـ ق، چاپ اول، ج ۱، ص ۵۷۱.

(۱۱). غرر الحکم و درر الکلم، همان، ص ۱۱۰.

(۱۲). الکافی، همان، ج ۲، ص ۷۹.

(۱۳). غرر الحکم و درر الکلم، همان، ص ۳۷.

(۱۴). الکافی، همان، ج ۲، ص ۷۹.

(۱۵). عیون الحکم و المواعظ، لیثی واسطی، علی بن محمد، محقق / مصحح: حسنی بیرجندی، حسین، دار الحدیث، قم، ۱۳۷۶ هـ ش، چاپ اول، ص ۱۳۱

(۱۶). المحاسن، برقی، احمد بن محمد بن خالد، محقق / مصحح: محدث، جلال الدین، دار الکتب الإسلامیة، قم، ۱۳۷۱ هـ ق، چاپ دوم، ج ۱، ص ۲۹۲.

(۱۷). غرر الحکم، همان، ص ۶۲۵.

(۱۸). الکافی اسلامیه، ج ۵، ص ۳۲۴.

(۱۹). الدر المنثور، السیوطی، عبد الرحمن بن أبی بکر جلال الدین، دار الفکر، بیروت، بی تا، ج ۶، ص ۱۸۰.

(۲۰). صحیح البخاری، البخاری، محمد بن اسماعیل، تحقیق: محمد زهیر بن ناصر الناصر، دار طوق النجاة، بیروت، ۱۴۲۲ هـ ق، ج ۸، ص ۵۱.

(۲۱). الکافی، همان، ج ۵، ص ۵۳۷.

(۲۲). همان، ج ۵، ص ۵۳۷.

(۲۳). وسائل الشیعة، همان، ج ۲۰، ص ۶۷.

(۲۴). مکارم الأخلاق، طبرسی، حسن بن فضل، نشر الشریف الرضی، قم، ۱۴۱۲ هـ ق، چاپ چهارم، ص ۹۳.

(۲۵). بحار الأنوار، مجلسی، محمد باقر بن محمد تقی، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۰۳ هـ ق، چاپ دوم، ج ۲۹، ص ۲۱۶.

(۲۶). دعائم الإسلام، ابن حیون، نعمان بن محمد مغربی، محقق / مصحح: فیضی، آصف، مؤسسة آل البیت(ع)، قم، ۱۳۸۵ هـ ق، چاپ دوم، ج ۲، ص ۲۱۴.

(۲۷). عوالم العلوم و المعارف والأحوال من الآیات و الأخبار و الأقوال (مستدرک سیدة النساء إلی الإمام الجواد)، بحرانی اصفهانی، عبد الله بن نور الله، محقق / مصحح: موحد ابطحی اصفهانی، محمد باقر، مؤسسة الإمام المهدی(عج)، قم، ۱۴۱۳ هـ ق، ص ۹۵۰.

(۲۸). بحار الانوار، همان، ج ۴۵، ص ۱۳۴.