نسخه حدیثی برای داشتن فرزندی زیبارو

خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا ـ در قرآن کریم و احادیث، از مفهوم «زیبا و زیبایی»، به «حُسن» و «جمال و جمیل» تعبیر شده است؛ و «حُسن»، یعنی، زیبائی و نیکوئی و یا هر چیزی که شادی آور و خوش آیند باشد. [۱] حسن و جمال به یک معنا هستند؛ [۲] اما «جمال و جمیل» به معنای زیبایی کثیر و زیاد است. [۳] و این کلمه ها در قرآن کریم، به صورت های مختلف (مانند مصدر و اسم) به کار برده شده و زیبایی به این معنا مورد مدح و ستایش قرار گرفته است؛ مانند:
«... قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً...»[۴]: به مردم نیک بگویید.
«إِنْ تَمْسَسْکُمْ حَسَنَة...»[۵]: اگر نیکی به شما برسد، آن ها را ناراحت می‌کند.
«فیهِنَّ خَیْراتٌ حِسان» [۶]: و در آن باغ های بهشتی، زنانی نیکو خلق و زیبایند.
«فَاصْبِرْ صَبْراً جَمیلاً» [۷]: پس صبر کن صبر نیکو. (صبر جمیل، به معنی شکیبایی زیبا و قابل توجه است، و آن صبر و استقامتی است که تداوم داشته باشد، یأس و نومیدی به آن راه نیابد، و توأم با بی تابی و جزع و شکوه و آه و ناله نباشد [۸]).
خلاصه این که این کلمات، در معنای مثبت و نیکو به کاربرده شده و دارای پیام سرورآور و خوشایند برای بندگان خدای متعال است.
بعد از این که درباره حسن و زیبایی مادی و معنوی، توضیحی کوتاه و اجمالی داده شد، پاسخ به پرسش مطرح شده را از هر دو جنبه مورد بررسی قرار می دهیم:

زیبایی معنوی
قبل از این که به زیبایی ظاهری و مادی (مانند زیبایی در چهره) بپردازیم، لازم است که در مورد زیبایی معنوی و باطنی و چگونگی ایجاد این زیبایی در خود، از منظر سخنان پیامبر اکرم (ص) و امامان معصوم (علیهم السلام) استفاده کنیم؛ در این جا به برخی از این روایات اشاره می شود:
۱. امام علی (علیه السلام) : «زیبایی انسان، در بردباری او است».[۹] زیرا بردباری، آن آرامشی که به روح انسان می دهد، اخلاق و رفتار انسان را در برابر مشکلات و بلاها زیبا و نیکو می کند.
۲. امام علی (علیه السلام) : «زیبایی مؤمن، به تقوا و ورع او است».[۱۰]
۳. امام حسن عسکری (علیه السلام) : «زیبایی عقل، زیبایی باطنی (معنوی) انسان است».[۱۱]
۴. پیامبر اکرم (ص) : «هر کس نماز شب بخواند، چهره اش در روز نیکو می شود».[۱۲]
۵. امام علی (علیه السلام) : «... نماز، نورانیت صورت است...».[۱۳]
۶. امام صادق (علیه السلام) : «نماز شب، صورت را نورانی می کند».[۱۴]
 و روایات دیگری که در مورد اعمال وکارهایی که موجب نورانیت و زیبایی معنوی انسان می شود، وارد شده است.

 زیبایی مادی
 در احادیث، علاوه بر زیبایی معنوی، به زیبایی ظاهری و مادی هم اهمیت داده شده  که از راه های مادی به دست می آید. از منظر روایات، در زیبایی مادی چهره عوامل مختلفی مؤثر است. در زیر به برخی از روایاتی که درباره زیبایی ظاهری و مادی و چیزهایی که چهره انسان را زشت می کند، وارد شده، اشاره می شود:
۱. امام صادق (علیه السلام) : «گرفتن مو از بینی، باعث زیبایی چهره است».[۱۵]
۲. امام علی (علیه السلام) فرمودند: پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «برادرم عیسی (علیه السلام) به شهری عبور نمود که در آن مرد و زنی‌ فریاد می‌کردند، حضرت به آنها فرمود: شما را چه می‌شود و چرا فریاد می‌کنید؟ آن مرد عرض کرد: ای پیامبر خدا، این همسر من است و هیچ بدی هم ندارد بلکه زنی است صالحه ولی در عین حال دوست دارم از او جدا شوم. حضرت عیسی (علیه السلام) فرمود: به هر حال بگو چه نقصی در او است که می‌خواهی از وی جدا شوی؟ آن مرد عرضه داشت: بدون این که پیر شده باشد صورتش شکسته و فرسوده شده. حضرت به آن زن فرمود: ای زن دوست داری طراوت صورتت به تو برگردد؟ آن زن عرضه داشت: آری. حضرت فرمود: هر گاه غذا تناول می‌کنی، زنهار پیش از سیر شدن از آن دست بکش؛ زیرا طعام وقتی در شکم و معده زیاد شد طراوت و نشاط صورت را می‌برد. زن به این دستور عمل نمود، طراوت صورتش دوباره بازگشت».[۱۶]
۳. امام صادق (علیه السلام) : حناء بوی بد را از بین می‌برد، چهره را شاداب و با طراوت می‌کند، دهان را خوشبو می‌سازد، فرزندان آدمی را زیبا و خوش سیما می‌کند. [۱۷]
۴. در روایتی از امام موسی کاظم (علیه السلام) آمده است که شستن سر با گِل سرشور، چهره را زشت می کند. [۱۸]
۵. امام صادق (علیه السلام) : «گلابی چهره را زیبا کند».[۱۹]
۶. در روایتی از امام صادق (علیه السلام) آمده است که، گیاه کاسنی، چهره را زیبا می کند. [۲۰]
و روایات دیگری که درباره زیبایی مادّی چهره وارد شده است.
بنابراین، سؤالی که درباره ذکر مطرح کردید، مربوط به امور معنوی می باشد و این طور نیست که با ذکر بتوان چهره مادی انسان را زیبا و عوض کرد، بلکه برای زیبایی مادی ما انسان ها، اموری مادی پیش رو گذاشته شده است.

منبع
[۱] داور پناه، ابوالفضل، أنوار العرفان فی تفسیر القرآن، ج ‌۶، ص ۴۱۲- ۴۱۳، انتشارات صدر، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۵ش؛ قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، ج۲، ص ۱۳۴، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ ششم، ۱۳۷۱ش؛ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص ۲۳۵، دارالعلم الدار الشامیة، دمشق بیروت، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
[۲] التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۲، ص ۱۰۹؛ المفردات فی غریب القرآن، ص ۲۰۲.
[۳] قاموس قرآن، ج ۲، ص ۵۲؛ المفردات فی غریب القرآن، ص ۲۰۲.
[۴] بقره، ۸۳.
[۵] آل عمران، ۱۲۰.
[۶] الرحمن، ۷۰.
[۷] المعارج، ۵.
[۸] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۲۵، ص ۱۷، دارالکتب الاسلامیة، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.
[۹] تمیمی آمدی، عبدالواحد بن محمد، غررالحکم، ص ۲۸۵، ح ۶۳۹۲، انتشارات دفتر تبلیغات، قم، ۱۳۶۶ش: «جمال الرجل حلمه».
[۱۰] غررالحکم، ص ۲۶۹، ح ۵۸۶۲: «جمال المؤمن ورعه».
[۱۱] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج ۱، ص ۹۵، ح ۳۷، مؤسسه الوفاء، بیروت لبنان: «وَ حُسْنُ الْعَقْلِ جَمَالٌ بَاطِنٌ».
[۱۲] طوسی، أبو جعفر محمد بن حسن، ‌ تهذیب الاحکام، ج ۲، ص ۱۱۹، ح ۲۱۷، دارالکتب الاسلامیة، تهران، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق: «مَنْ صَلَّی بِاللَّیْلِ حَسُنَ وَجْهُهُ بِالنَّهَارِ».
[۱۳] شعیری، تاج الدین، جامع الاخبار، ص ۷۲، انتشارات رضی، قم، ۱۳۶۳ش.
[۱۴] حرّ عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج ۸، ص ۱۵۱- ۱۵۲، ح ۱۰۲۷۸، مؤسسه آل البیت، قم، چاپ اول، ۱۴۰۹ق: «صَلَاةُ اللَّیْلِ تُحَسِّنُ الْوَجْه».
[۱۵] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ۶، ص ۴۸۸، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۶۵ش: «أَخْذُ الشَّعْرِ مِنَ الْأَنْفِ یُحَسِّنُ الْوَجْهَ».
[۱۶] شیخ صدوق، علل الشرایع، ترجمه ذهنی تهرانی، سید محمد جواد، ‌ج ۲، ص ۵۹۰- ۵۹۱، انتشارات مؤمنین، قم، چاپ اول، ۱۳۸۰ش.
[۱۷] الکافی، ج ۶، ص ۴۸۴: «الْحِنَّاءُ یَذْهَبُ بِالسَّهَکِ وَ یَزِیدُ فِی مَاءِ الْوَجْهِ وَ یُطَیِّبُ النَّکْهَةَ وَ یُحَسِّنُ الْوَلَدَ».
[۱۸] شیخ صدوق، علل الشرایع، ج ۱، ص ۲۹۲، نشر داوری، قم، چاپ اول.
[۱۹] بحارالانوار، ج ۶۳، ص ۱۷۰: «السَّفَرْجَلُ یُحَسِّنُ الْوَجْه».
[۲۰] بحارالانوار، ج ۶۳، ص ۲۰۸.