خبرگزاری بینالمللی اهلبیت (ع) ـ ابنا: روایت اول: عن مولینا و مقتدانا الإمام امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (ع): «أَیْ بُنَیَّ لَا تُؤْیِسْ مُذْنِباً فَکَمْ مِنْ عَاکِفٍ عَلَی ذَنْبِهِ خُتِمَ لَهُ بِخَیْر»[1].
گاهی از اوقات انسان وقتی با گناهکاری برخورد میکند او را ناامید میکند و میگوید که امید اصلاح نیست و کار شما تمام است و از واژگانی استفاده میکند که بوی یأس و ناامیدی میدهد و شخص احساس میکند که همه روزنههای امید به روی او بسته شده است، ولی معصومین (ع) چنین رفتاری را نپسندیده و دیگران را از آن منع کردهاند.
امام علی (ع) در روایت مذکور، فرموده است که ای پسرم! گناهکار را ناامید و مأیوس نکن، پس چه بسا گناهکاری که بر گناه خود وقوف کرده است [، یعنی گناه را ایستگاه برای خود قرار دادهاند] ولی ختم به خیر شود و پایان خوبی داشته باشد.
بنابراین، انسان حق ندارد که گناهکار را از رحمت الهی نا امید کند، بلکه باید به دیگران امید بدهد، البته این امید نباید به گونهای باشد که انسان را مغرور کند، بلکه باید در کنار امید دادن، عذاب و عقاب الهی نیز یادآوری شود.
انسانها چند دسته اند؛ گروهی از انسانها از ابتدا خوب بوده اند و تا پایان نیز خوب باقی ماندهاند که انبیاء (ع) و اولیاء الهی از این دسته اند، گروهی از انسانها ابتدا خوب بوده اند، لکن فرجام خوبی نداشته اند و عاقبت به شر از دنیا رفته اند، گروهی بر عکس دسته اول، از ابتدا تا انتها بد بوده اند و در مسیر منحرف قدم برداشته اند و گروهی نیز شروع خوبی نداشته اند و در مسیر گناه و معصیت قدم گذاشته اند، لکن در ادامه زندگی، مورد توجه الهی قرار گرفته اند و راه خود را پیدا نموده اند و جزء اولیاء الهی قرار گرفته اند و عاقبت به خیر از دنیا رفته اند.
عاقب به خیری، دعای بسیاری از اولیاء الهی بوده است. نقل شده است که شخصی وارد حرم امام رضا (ع) شد، سه عالِم را دید که در سه جای مختلف از حرم نشستهاند، از اولی سؤال کرد که بهترین دعایی که در حق خود و دیگران میکنید چه دعایی است؟ پاسخ داد که عاقبت به خیری را از خداوند طلب میکنم، از دومی همین سؤال را پرسید، عالِم دوم نیز همین پاسخ را داد و وقتی از عالِم سوم نیز همین سؤال را پرسید، او نیز در پاسخ گفت که عاقبت به خیری خود و دیگران را از خداوند متعال طلب میکنم.
روایت دوم: عن الإمام امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (ع): «إِیَّاکَ وَ الْعَجَلَةَ بِالْأُمُورِ قَبْلَ أَوَانِهَا وَ التَّسَاقُطَ فِیهَا عِنْدَ زَمَانِهَا»[2].
امام علی (ع) در روایت مذکور، فرموده است که از عجله کردن در انجام امور، قبل از فرا رسیدن زمان آن امور، بپرهیزید، همچنین از اهمال کردن در امور، وقتی زمان آن فرار رسیده است، بپرهیزید.
مولای متقیان، امیر مؤمنان امام علی (ع) در روایت مذکور، دو نکته کلیدی مدیریتی در شئون زندگی فردی و اجتماعی انسان را متذکر شده است که رمز موفقیت انسان در رعایت این دو نکته است؛ یکی پرهیز از عجله در انجام کاری که هنوز وقت آن نرسیده است و دیگری تأخیر و اهمال در انجام کاری که وقت آن رسیده است.
منابع:
1. حسن بن علی، ابن شعبه حرانی، تحف العقول، ص91.
2. همان، ص147 .
سایت شیعه کوئست
نظر شما