خبرگزاری بینالمللی اهلبیت (ع) ـ ابنا: ولایت در مکتب اسلام از چنان جایگاه والایی برخوردار است که بزرگان و علمای اسلام از آن به عنوان رکن و اساس توحید و دژ مستحکم الهی یاد کرده اند.نزدیکی و پیوند قلبی و محبّت افراد به هم نوع، ولایت است، و نزدیکی به معنای تصرّف در امور دیگری و تدبیر آن، نوعی ولایت است. بندگی و پیوند معنوی با خدا و نیز عشق و علاقه به اولیای الهی موجب ورود به وادی ولایت می شود.
مدّعیان ولایتمدار فراوانند، امّا ولایت مداران واقعی کم و اندک میباشند. ایستادگی در مقابل دشمن هم، از خصوصیات ولایت است. چون ائمّه ما، الگوی این ایستادگی اند؛ از نمونه کربلا بگیرید تا امامزادههایی که در سختترین شرایط مقاومت کردند و به شهادت رسیدند، تا علیبن موسیالرّضا، علیهآلافالتّحیةوالثّناء که با یک سیاست الهی به جنگ دشمن رفت، تا موسی بن جعفر علیهالصّلاةوالسّلام که سالهای زندان را تحمّل کرد، تا ائمّه ابناءالرّضا علیهمالسّلام که سالیان دراز رنج تبعید را تحمّل کردند. انواع و اقسام تحمل رنج برای خدا،
در میان ائمّه، از اوّل تا آخر و در طول این دویستوپنجاه سال، وجود دارد. در قرآن کریم، «ولایت» حکایت حقیقت آدمی است که استعدادهایش در اثر پیوند با ولایت تامّة الهیّه و حقیقیّة ذات ربوبی او، از راه عبادت و بندگی به منصّة ظهور و بروز رسیده است، تا آنجا که به غایت قصوای منزلت و مقام انسانی، یعنی انسان کامل نائل آمده است. در نتیجه، به مقام ها و منصب های رفیع الهی، شامل نبوّت، رسالت، امامت و مانند آن دست یازیده است، به دلیل اینکه رسالت هر پیامبری به نبوّت وی وابسته بوده است و نبوّت به ولایت او مرتبط است، سمت و سوی پیوند انسان کامل به خدای سبحان، ولایت اوست و سمت ارتباط وی به جامعة بشری رسالت اوست و رابط بین این دو، نبوّت اوست، چه اینکه تفاوت رسالت ها مرهون تفاوت نبوّت ها و امتیاز نبوّت ها در پرتو تفاضل ولایت ها می باشد (ر. ک؛ جوادی آملی، 1369: 13).
نظر شما