خبرگزاری بینالمللی اهلبیت (ع) ـ ابنا: قال مولانا امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (ع): «إِنَّ الدُّنْیَا دَارُ صِدْقٍ لِمَنْ صَدَقَهَا وَ دَارُ عَافِیَةٍ لِمَنْ فَهِمَ عَنْهَا وَ دَارُ غِنًی لِمَنْ تَزَوَّدَ مِنْهَا وَ دَارُ مَوْعِظَةٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِهَا»[۱].
در آیات قرآن کریم و کلمات ائمه معصومین (ع)، دو دیدگاه نسبت به دنیا بیان شده است؛ در برخی از تعبیرات و روایات، نسبت به دنیا شدت عمل نشان داده شده است و از آن با تعابیری مانند «فتنه» یاد شده است، اما در برخی دیگر از تعبیرات، به خوبیهای دنیا اشاره شده است. البته خوبیها و بدیها به نحوه رفتار انسانها بستگی دارد لذا دنیا ذاتاً بد یا ذاتاً خوب نیست؛ به تعبیر دیگر اگر انسان در دام دنیا گرفتار شود و تمام آبرو و حیثیت خود را در جهت به دست آوردن دنیا مصرف کند، چنین دنیایی قطعاً پست و مذموم خواهد بود. اما اگر انسان با شناخت مناسب و آگاهی کافی با دنیا تعامل داشته باشد، این دنیا محل ورود ملائکه، انبیاءالله و اولیاءالله خواهد شد و بسیاری از درجات عالیهای که انسان روز قیامت کسب میکند در سایه همین تعامل خوب با دنیا خواهد بود.
امیرالمؤمنین علی (ع) نیز در روایت مذکور به همین موضوع اشاره کرده و فرموده است که دنیا سرای راستی است برای کسی که با آن راست بگوید و سرای ایمنی (از عذاب الهی) است برای کسی که آن را درست فهم کند و سرای توانگری است برای کسی که از آن توشه بردارد و سرای پند است برای کسی که از آن پند گیرد.
طبق فرمایش حضرت علی (ع)، اگر با دنیا به خوبی برخورد شود، دنیا محل صدق و راستی، عافیت، توانگری و غنا خواهد بود؛ به عنوان نمونه اگر انسان در دنیا طمع و حرص داشته باشد پیوسته در رنج و عذاب خواهد بود اما اگر قناعت پیشه کند، زندگی او همراه با آسایش و آرامش خواهد بود. حتی این دنیا میتوانند محل توانگری و خانه ثروت انسان باشد و به تعبیر روشنتر انسانی که در پرتو زندگی در دنیا تلاش میکند تا اندوختههای معنوی خود را افزایش دهد و دین خود را تقویت میکند، غنیترین افراد خواهد بود زیرا در سرای جاودان آخرت، تنها سرمایهای که برای حال انسان مفید میباشد، همین اندوختههای معنوی است.
آیا شما در جاهای همان کسانی نیستنید که پیش از شما بودند و عمرشان درازتر و آثارشان پاینده تر... بود و سپس بی هیچ توشه ای که آن ها را به مقصد رساند و بی هیچ مرکبی که راه را درنورد کوچ کردند؟ آیا شنیده اید که دنیا خود را فدای آنان کند؟... و آیا جز گرسنگی توشه ای به آنان داد؟... آیا چنین دنیایی را بر می گزینید؟[۲]
آگاه باشید! که در روزگار هستید که مرگ در پی آن است، پس هر که در روزگار آرزو و پیش از سرآمدن مهلت، به کار نیک بپردازد، کارهایش به او سود می بخشد و از فرا رسیدن مرگ زیان نخواهد دید و هر کس در روزگار آرزو قبل از سر آمدن مهلت در آن کوتاهی کند، کارهایش زیان بخش و از فرا رسیدن مرگ زیان خواهد دید.[۳]
منابع:
۱. علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج70، باب 122، ص129.
۲. نهج البلاغه، خطبه 111.
۳. نهج البلاغه، خطبه 28.
سایت اهل بیت(ع).
سایت شیعه کوئست.
نظر شما