مخالفت اسلام با ارتباط و دوستی های انسانی و غیرجنسیتی دختر و پسر!؟

دو جنس مخالف و نامحرم مثل آتش و پنبه هستند:
دو جنس مخالف و نامحرم مثل آتش و پنبه هستند و همانطور که بعضی از دوستی های دختران و پسران در حدّ صحبتهای متعارف و مراوده های اجتماعی ممکن است منجر به مفسده نشود، بسیاری از این دوستی ها هم منجر به مفسده می شود و اگر مراقب سطح روابط خود نباشند و به ضروریات اکتفا نکنند حتما اتفاقی خواهد افتاد. لذا گرچه صرف صحبت کردن آنها حرام نیست اما دعوت به سوی این رابطه ظاهراً مشروع، مفاسد زیادی در بر دارد. در بسیاری از این ارتباط ها، دختر و پسر هر چند به بهانه های گوناگون با هم آشنا می شوند امّا کم کم بر اساس تسلّط طبیعی غرایز نگاه و سخن و رفتارشان رنگ و بویی دیگر گرفته و چه بسا بعد از مدتی به یکباره متوجه می شوند عواطف و احساسات و عفت و طهارت آنان بازیچة هوس قرار گرفته است.

اگر سری به مجلات و روزنامه هایی که در این رابطه تجربه های دیگران را منعکس می کنند زده شود آمارهای زیادی از سرانجام تلخ این ارتباط ها مشاهده می شود. از این رو جامعه اسلامی به تبع قانون اسلام تأکید دارد که هرگونه ارتباط تحت ضابطه و در کادر رسمی آن یعنی ازدواج باشد. در سایه ازدواج از هرج و مرج جنسی و بی بند و باری -که امروزه جوامع غربی شاهد آن است- جلوگیری می شود و به نیاز طبیعی نیز پاسخ داده می شود. (۲)

اما ارتباط بدون ضابطه و بدون اینکه قصد جدی برای ازدواج دائم باشد، صحیح نیست. زیرا تجربه نشان داده که غریزه سرکش جنسی هرگز آنها را در یک مرحله محدود نمی کند؛ بلکه غالباً به مراحل دیگر می کشاند که سبب مشکلات عظیم برای جامعه می گردد و ممکن است یک فرد بی آنکه قصد جدی برای ازدواج دائم داشته باشد با چند نفر نیز رابطه برقرار کند که مفاسد آن بر کسی مخفی نیست. (۳)

ارتباط نا مشروع انسان را از اعتقاداتش نیز دور می کند:
از آنجا که وقتی انسان دوستی‌ پیدا کرد، دلش می خواهد هر چه او می گوید، انجام دهد؛ لذا در دوستی و عشقهای مجازی بین دو جنس مخالف وقتی پسری عاشق دختری نااهل یا برعکس دختر عاشق پسری نااهل شود، چه بسا این عشق و محبت کاذب انسان را کور و کر می کند و حتی پا روی اعتقادات و اصول مسلم و پذیرفته شده عقلی و نقلی می گذارد، و دست به گناه آلوده می کند و محدودیت های مرزهای الهی را می شکند. چه بسا پسر جوان به خاطر محبوبش بی نماز و بی اعتقاد می شود و فکر می کند اگر در برابر این دوست معشوقش نماز خواند و ظواهر دین را رعایت کند، امّل و غیر مترقی است و چه بسا دختر بواسطه این که پسری را دوست می دارد و او نااهل است و خانواده اش بی حجاب است، دست از حجاب خود می کشد و حریم عفّت را می شکند! (۴)

در نتیجه با توجه به این آسیب های احتمالی که بر ارتباط زنان و مردان نامحرم مترتب است، ضرر این رابطه ها حتما بیشتر از فواید آنهاست. یعنی اگرچه ممکن است بعضی از این دوستی ها منجر به ازدواج شود، اما از آنجا که به تجربه ثابت شده این ارتباطات سبب بسیاری از ناهنجاری های اجتماعی و اخلاقی است، دین مبین اسلام با پیش بینی آن ناهنجاری ها، از اساس مردم را از شکل گیری شان بر حذر داشته است و زنان و مردان را موظف به رعایت برخی حریم ها در ارتباط با نامحرم کرده است. این حریم ‌ها به ظاهر ممکن است در مواردی خصوصا برای زنان محدودیت جلوه کند، ولی برای حفظ کرامت و شخصیت متعالی زن و ایجاد بستری مناسب، برای تحقق اصلی ترین نقش زنان، یعنی نقش تربیتی آنان در پرورش نسل آینده، اهمیت دارد.

پی نوشت ها: