خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا: امام علی(علیه السلام) در فرازی از خطبه متقین در بیان اوصاف ایشان می فرماید: «پرهیزکار اگر بخندد، صدای خنده او بلند نمی شود». این خصلت، نشانه وقار دارنده آن است. لبخند، خنده بزرگان است، حتی بعضی موقع خندیدن دندان هایشان آشکار نمی شود.
آنها که اعتقاد به مبدأ و معاد دارند و از عاقبت اعمال خود باخبرند، محزونند و این حزن مانع از خنده نامعقول آنها است و در حد حُسن اخلاق و معاشرت و خوشروئی، لبخند می زنند، آنها که نه اعتقادی دارند و نه به عاقبت خود می اندیشند، از حزن در قلب آنها خبری نیست و از این روی فکر می کنند در آسایش هستند در حالی که توهّمی بیش نیست!
رسول خدا(صلی الله علیه وآله) هیچ وقت صدای خنده اش بلند نمی شد و تنها تبسّم می کردند. و گویا همه انبیاء(علیهم السلام) چنین بوده اند. در جریان [داستان] حضرت سلیمان(علیه السلام) با مورچه در قرآن آمده که حضرت سلیمان(علیه السلام) خنده ای تبسّم گونه کردند: «فَتَبَسَّمَ ضَاحِکاً مِّنْ قَوْلِهَا» (۱) و این روش انبیاء، نشانه وقار و توجه آنها به عالم دیگر بود.
روزی نبی گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) از کنار عده ای از جوان های انصار عبور کردند و آنها با یکدیگر گرم صحبت بودند و صدای قهقهه و خنده هایشان بلند بود. حضرت [به آنها] فرمودند: «ای گروهی که چنین می کنید، چه کسی از شما آرزویش فریبش داده و بواسطه این آرزو در عمل کوتاهی کرده [این چنین شخصی] باید از آنچه در قبرها است و آنچه در آنها می گذرد آگاهی و اطلاع یابد و از حشر و نشر عبرت گیرد. یاد کنید مرگ را که نابود کننده لذات است».(۲)
در جای دیگر فرمودند: «لَو تَعلَمُونَ مَا اَعلَمُ لَضَحِکتُمْ قَلِیلًا وَ لیَبکُوا کَثِیراً» (۳)؛ (اگر می دانستید آنچه را که من می دانم کم می خندیدید و بسیار می گریستید).
رسول گرامی(صلی الله علیه و آله) به جبرئیل فرمودند: «چرا میکائیل را هرگز خندان ندیده ام؟ گفت: «مَا ضَحِکَ مِیکَائِیلُ مُنْذُ خُلِقَتِ النَّارُ» (۴)؛ (میکائیل از وقتی آتش خلق شده نخندید)».
امام باقر(علیه السلام) می فرمایند: «حضرت داود(علیه السلام) به [فرزندش] سلیمان(علیه السلام) فرمود: «یَا بُنَیّ اِیّاکَ وَ کَثرَةَ الضِّحکِ فَاِنّ کَثرَةَ الضِّحکِ تَترُک العَبدَ حَقِیراً یَومَ القِیَامَةِ» (۵)؛ (ای فرزندم بپرهیز از خنده زیادی، زیرا زیادی خنده، بنده را در روز قیامت حقیر می کند).
آری از قهقهه بپرهیزید که از شیطان است؛ «اَلقَهقَهَةُ مِنَ الشَّیطَانَ» (۶) و حتی در روایت از امام باقر(علیه السلام) آمده که هرگاه قهقهه زدید بعد از آن بگوئید: «اَللّهُمَّ لَاتَمقُتنِی» (۷)؛ (خدایا مرا مورد غضب خود قرار مده) و این روایت به خوبی نشان می دهد که خنده بلند انسان را در معرض غضب خداوند رحمان قرار می دهد.
پس هرگاه خواستید خنده کنید، تبسّم نمائید که بهترین خنده، تبسّم است؛ «خَیْرُ الضِّحْکِ اَلتَّبَسُّمُ».(۸)
و همین، خنده مؤمن است. (۹) نه فقط در حال شنیدنِ گفتاری خنده آور تبسّم کنید بلکه در همه حال تبسّم را بر چهره خود آشکار کنید، خصوصاً در برخوردها و سخن گفتن ها، در روایت است که رسول گرامی(صلی الله علیه و آله) وقتی سخن می فرمود تبسم می کرد(۱۰) و نیز در روایت است: (کسی که در برابر صورت برادرش متبسّم باشد برای او حسنه است)؛ «مَنْ تَبَسُّمَ فی وَجهِ اَخِیهِ کانَتْ لَهُ حَسَنَةٌ».(۱۱)
در روایت آمده: «وقتی رسول اکرم(صلی الله علیه وآله) خندان می شدند، چشم های مبارکش تنگ می شد و همه خنده او تبسّم بود، به طوری که دندان های حضرت از سفیدی مانند تکه ابری که آماده باران ریختن است آشکار می شد».(۱۲)، (۱۳)
پی نوشت ها:
(۱). سوره نمل، آیه ۱۹.
نظر شما