خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ابنا: عباس علیهاسلام تنها یک برادر فداکار نبود؛ او امامشناس، موقعیتشناس و صاحب بصیرت در زمانه فتنه بود. او نماد وفاداری همراه با شناخت بود؛ نه تعصب کور. حضرت امامشناس و موقعیتشناس بود و میدانست حق چیست و کجا باید ایستاد. وفاداری واقعی یعنی همین: اطاعت از امام، حتی در گردباد فتنه.
بصیرت یعنی چه؟
در عاشورا که غبار تردید فضای جامعه را پر کرده بود، حضرت اباالفضلعلیهالسلام دل به ظاهر و شعارها نسپرد، بلکه به حقیقت پایبند ماند. او آزادهای بود که اسیر ترس و تعصب نشد و بصیرتش را حفظ کرد؛ یعنی حقیقت را شناخت و بر آن ایستاد.
تحلیل بصیرت حضرت عباسعلیهالسلام
۱- شناخت امام زمان خود
امام حسینعلیهالسلام در نامهای که برای خواص کوفه فرستاد، نوشت: هر کس حقیقت را از من بپذیرد و از من پیروی کند، از خدا پیروی کرده است (۱). حضرت عباسعلیهالسلام دقیقاً چنین کرد. او در کنار امام نماند چون فقط برادرش بود، بلکه چون امام زمان خود را شناخته بود و پیروی از او را اطاعت خدا میدانست. تحلیل بصیرت حضرت عباسعلیهالسلام
۲- فرمانبرداری همراه با معرفت
در روز عاشورا، حضرت عباسعلیهالسلام وقتی به فرات رسید و دست به آب برد، با آنکه تشنه بود، ننوشید. این کار از سر ادب و معرفت به جایگاه امام و اهلبیتعلیهمالسلام بود. او به نفس خود گفت: «ای نفس، بعد از حسین زندگی ارزشی ندارد، نمیخواهم بعد از او زنده بمانی.» (۲)
تحلیل بصیرت حضرت عباسعلیهالسلام
۳- فهم دقیق از حق و باطل
حضرت عباسعلیهالسلام در دوران خلافت امیرالمؤمنینعلیهالسلام پرورش یافته بود؛ دورانی که حق و باطل در هم آمیخته بود. او آموخته بود که ملاک حق، اکثریت نیست، بلکه امام معصوم است. وی فرق نفاق و ایمان را بهخوبی میفهمید. امام سجادعلیهالسلام درباره حضرت عباسعلیهالسلام فرمود: عموی ما عباس، دارای بصیرتی نافذ و ایمانی استوار بود. (۳)
تحلیل بصیرت حضرت عباسعلیهالسلام
۴- فدایی امام
بسیاری از افراد تا صبح عاشورا در اردوگاه امام بودند اما رفتند؛ بعضی به طمع اماننامه، و برخی از ترس. اما حضرت عباسعلیهالسلام وقتی شنید دشمن برای او و برادرانش اماننامه آورده، با خشم پاسخ داد:
«خدا تو و اماننامهات را لعنت کند. مرا امان میدهی در حالی که فرزند پیامبر صلیاللهعلیهوآله امان ندارد!»(۴)
پینوشت:
۱- (لهوف، ص۴۱)
۲- (مقرم، مقتل حضرت عباسعلیهالسلام، ص۲۹۶).
۳- (مناقب آل ابیطالب، ج۴، ص۱۱۲).
۴- (الإرشاد مفید، ج۲، ص۱۰۸)
نظر شما