خبرگزاری بین المللی اهل بیت علیهم السلام ابنا- عصر ظهور، دوران رویش و نوزایش اخلاقی،فکری،اعتقادی و سیاسی انسان و حاکمیت قانون الهی، نظم اخلاقی، خردورزی فاضله و طهارت نفس و جامعه است و این با بصیرت اخلاقی به دست می‌آید. با دستیابی انسان به رشد فکری و اخلاقی، تمامی ظرفیت‌ها و توانایی‌هایش شکوفا می‌گردد و بسترهای فروروی او در ناراستی‌ها، آلودگی‌ها و تباهی‌ها برچیده می‌شود.
بصیرت اخلاقی، خردورزی فاضله‌ای است که از اخلاق الهی و طهارت روح و تعلیم و تربیت واقعی به دست می‌آید و بر روشن بینی و نیک اندیشی انسان، اثری عمیق دارد.
این نوع بصیرت، در شناخت حق ازباطل، عیوب فرد و جامعه، شناخت احکام الهی و موانع رشد و راه نجات و رستگاری، به انسان یاری می‌رساند.
در پرتو این رویکرد، بین جنبه‌های عقلی و فطری انسان و تربیت و تزکیه او در جهت رشد و تعالی معنوی و روحی پیوند برقرار می‌شود و انسان با دو بال عقل و اخلاق و دانایی و پارسایی، قله‌های کمال را در می‌نوردد و مشکلات ناشی از رذایل اخلاقی و فزون خواهی را از خود و جامعه می‌زداید.
اما گاهی سوأل می‌شود، آیا امکان اصلاح کامل جامعه بشری وجود دارد؟ در عصر ظهور، با چه ساز و کاری بصیرت اخلاقی بدست می‌آید؟
با مراجعه به روایات و تفاسیر، به روشنی درمی‌یابیم که با ظهور حجت حق و امام کل، حضرت مهدی(عج) تغییرات و دگرکونی‌های فراوانی در اخلاق، رفتار و پندار انسان‌ها صورت می‌گیرد.
او با شیوه‌ها و سازوکارهای متنوع و فراگیری که در جهت هدایت، تربیت، اصلاح و تعلیم آنان اتخاذ می‌کند، زمینه‌های رشد فکری و اخلاقی، علمی،عبادی، حکومتی و... در سطوح و لایه‌های مختلف، به پاک زیستی و بهسازی فراگیر و همه جانبه انسان‌ها همت می‌گمارد و متناسب با نیازهای جمعی و فردی، برنامه‌های تربیتی و هدایتی خود را اجرا می‌کند.
مهم‌ترین هدف در رساندن انسان به «بصیرت اخلاقی» بالا بردن زمینه‌های خردورزی و فضیلت‌شناسی، زدودن حجاب‌های ظلمانی فکر و روح، آشنایی و پیوند با مبدأ و فرجام بشر و رسیدن به کمال نهایی(عبودیت و قرب الهی) است.
تعلیم و تربیت در عصر انتظار، به یقین باید بر اساس اندیشه کامل و جامع مهدویت و بهره مندی از معارف و ذخایر بی‌کران علمی آن باشد؛ یعنی، الگوی اصلی آن، آینده نگرانه و مبتنی بر آموزه‌های تربیتی «مهدویت» باشد.
رسول خدا (ص) می‌فرماید:
طوبی لِمَن أدرَکَ قائِمَ أهلِ بَیتی وهُوَ مُقتَدٍ بِهِ قَبلَ قِیامِهِ ، یَأتَمُّ بِهِ وبِأَئِمَّهِ الهُدی مِن قَبلِهِ ، ویَبرَأُ إلَی اللّه ِ عَزَّوجَلَّ مِن عَدُوِّهِم ، اُولئِکَ رُفَقائی وأکرَمُ اُمَّتی عَلَیَّ1
«خوشا به حال کسی که قائم اهل بیت را درک کند و پیش از قیامش به او اقتدا نماید، از او و از امامان هدایتگر پیش از او پیروی کند و از دشمنان آنان به خدای عز و جلپناه و بیزاری جوید، اینان رفیقان من و گرامیترین افراد امّت من در نزد منند.»
و در روایت دیگری « یأتم به فی غیبته قبل قیامه...»؛ « وهو مقتد به قبل قیامه یأتم به و بأئمه الهدی من قبله...» آمده است که نشانگر لزوم اقتدا و تأسی به امام زمان است و این امر جامعه منتظر را در مسیر جامعه آرمانی قرار می‌دهد، زمینه‌ها و بسترهای لازم را برای شکل‌گیری جامعه موجود فراهم می‌سازد و به عنوان جامعه صالح، در تحقق اهداف و برنامه‌های جهان شمول اسلام می‌کوشد.
در این مقاله، با ارائه چندین الگوی تربیتی، درصدد بیان این نکته هستیم که بهترین الگو برای رسیدن به تعلیم و تربیت مطلوب،«آموزه‌های مهدویت» و «نظام تربیتی» آن است.
شناخت این ویژگی‌ها و الگوها_ که اصول راهبردی در تربیت انسان‌ها به شمار می‌رود_ راه‌های نوینی را برای استفاده از شیوه‌های مناسب تربیتی می‌گشاید و در ضمن در تربیت نسل منتظر و شکل گیری جامعه منتظر نقش اساسی ایفا می‌کند.
نسل منتظر، نسلی است که سه راه اساسی فراروی خود دارد:
۱_در انتظار ظهور منجی موعود و تشکیل حکومت جهانی مهدوی است؛
۲_خود و جامعه را در مسیر و طریق شکل گیری آن جامعه موعود قرار می‌دهد؛
۳_وظایف و مسئولیت‌های دشوار و سنگین خود را در عصر غیبت می‌شناسد و به آنها پایبند است.
تربیت چنین نسلی، تنها در سایه سار اندیشه متعالی مهدویت و انتظار پویا امکان پذیر است و نظام‌های تربیتی فعلی، توان انجام آن را ندارد.
پی نوشت:
1-بحار الأنوار ج51 ص72
نظر شما