آیا طلب شفاعت از اولیای الهی پس از مرگ جایز است؟

خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا: در این جا این سؤال مطرح می شود که مگر پیامبر (صلی الله علیه وآله) با رحلتش تبدیل به خاک و به کلّی نابود می شود یا ـ همان گونه که بعضی از علمای وهّابی در حضور ما اقرار کردند ـ حیات برزخی دارد؟

اگر ندارد، اوّلا: آیا مقام پیامبر (صلی الله علیه وآله) از مقام شهدا که درباره آنها «بَلْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ».(۱)  آمده، پایین تر است؟

ثانیاً: آیا در تشهّد نماز که بر آن حضرت سلام می فرستیم و همه مسلمانان  «السّلام علیک أیّها النّبی...» می گویند، به یک موجود خیالی سلام می کنند؟

ثالثاً: آیا شما معتقد نیستید که در مسجد پیامبر (صلی الله علیه وآله) و کنار قبر مطهّر آن حضرت باید آهسته صحبت کرد، زیرا قرآن می گوید:  «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لاَ تَرْفَعُوا أَصْوَاتَکُمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِیِّ».(۲)  و این آیه را تابلو کرده و کنار قبر پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله) آویزان نموده اید؟

این سخنان ضدّ و نقیض را چگونه قبول کنیم!

رابعاً: مرگ نه تنها پایان زندگی نیست، بلکه تولّد ثانوی و گسترش حیات است،   «وَالنَّاسُ نِیَامٌ فَإِذَا مَاتُوا انْتَبِهُوا»؛ ۰ مردم خوابند هنگامی که مردند بیدار می شوند).(۳)

خامساً: در حدیث معروفی که در منابع معتبر اهل سنّت آمده می خوانیم که «عبدالله بن عمر» از رسول خد (صلی الله علیه وآله) نقل می کند که فرمود:  «مَنْ زَارَ قَبْرِی وَجَبَتْ لَهُ شَفَاعَتِی»؛ (کسی که قبر مرا زیارت کند شفاعت من بر او حتمی است).(۴)

در حدیث دیگری از همان راوی از پیغمبر اکرم (صلی الله علیه وآله) آمده است:  «مَنْ زَارَنِی بَعْدَ مَوْتِی فَکَأَنَّمَا زَارَنِی فِی حَیَاتِی»؛ (هر کس مرا بعد از رحلتم زیارت کند مثل این است که در حیاتم مرا زیارت کرده باشد).(۵)

بنابراین، فرضیّه تفاوت زمان حیات و ممات، یک پندار واهی بیش نیست.

ضمناً از اطلاق این احادیث به خوبی استفاده می شود «شدّ رحال» و حرکت به قصد زیارت قبر پیامبر (صلی الله علیه وآله) در مدینه هیچ اشکالی ندارد.

پی‌نوشت‌ها:
(۱). سوره آل عمران، آیه ۱۶۹ .
(۲). سوره حجرات، آیه ۲.
(۳). عوالی اللئالی، جلد ۴، صفحه ۷۳ .
(۴). دارقطنی محدّث معروف، این حدیث را در کتاب «سنن» خود آورده است. (جلد ۲، صفحه ۲۷۸) جالب این که مرحوم علاّمه امینی آن را از ۴۱ کتاب معروف اهل سنّت نقل کرده است! (الغدیر، جلد ۵، صفحه ۹۳) .
(۵). همان مدرک، علاّمه امینی آن را از ۱۳ کتاب نقل کرده است.