خبرگزاری بینالمللی اهلبیت(ع) ـ ابنا: در سوره «معارج» از آیه ۲۲ تا ۳۴ مجموعه صفاتی را ضمن بیانِ نه صفت بیان می کند و به دنبال آن وعده بهشت به صاحبان آنها می دهد، این صفات عبارتند از:
مداومت بر نماز، قرار دادن حقّ ثابتی در اموال برای محرومان، ایمان به روز جزا، ترس از عذاب پروردگار، حفظ دامان از بی عفتی، اداء امانت، وفاء به عهد، اداء شهادت به حقّ و محافظت بر آداب و شرایط و روح نماز و به دنبال آن می فرماید: «اُولئکَ فِی جَنّاتٍ مُکْرَمُونَ»؛ (این گروه با عظمت، در باغ های بهشتی گرامی داشته می شوند). تعبیری که هم واجد نعمت های مادی و هم روحانی است. نکته جالب اینکه: این صفاتِ نهگانه از نماز شروع می شود و به نماز پایان می یابد، با این تفاوت که در مرحله نخست از مداومت بر نماز سخن می گوید و در مرحله آخر از محافظت بر آن که تفسیر به حفظ آداب و شرایط و خصوصیات آن شده است، آداب و شرایطی که هم ظاهر نماز را از فساد و بطلان حفظ می کند، هم روح نماز را که حضور قلب است تقویت می نماید و هم موانعی را که سدّ راه قبول آن است؛ همچون خوردن اموال حرام، نوشیدنِ شراب، غیبت و امثال آن، از بین می برد.
به این ترتیب آغاز اعمال خیر، نماز است و پایان آنها نیز نماز می باشد و اتفاقاً از نظر برنامه زمانی نخستین چیزی که بر انسانِ بالغ واجب می شود نماز و آخرین چیزی که تا پایان عمر نیز همراه اوست، نماز است.
جالب اینکه محافظتِ انسان نسبت به نماز طرفینی است، هم او باید نماز را از خلل حفظ کند و هم نماز انسان را از تباهی و فساد محافظت می کند و شاهد آن: «اِنَّ الصَّلوةَ تَنْهَی عَنِ الْفَحْشَاءِ وَ الْمُنْکَرِ» است.
این سخن را با حدیثی از رسول خدا(صلی الله علیه وآله) پایان می دهیم فرمود: «مَنْ حَافَظَ عَلَیْهَا کانَتْ لَهُ نُوراً وَ بُرْهَاناً وَ نَجَاةً یَوْمَ الْقِیَامَةِ» (۱)؛ (هرکس نماز خود را محافظت کند نماز برای او مایه نور و روشنایی و آگاهی و نجات در روز قیامت است).(۲)
پینوشت:
(۱). تفسیر روح البیان، حقی بروسوی، اسماعیل، دارالفکر، بیروت، بی تا، ج ۱۰، ص ۱۶۷.
(۲). گردآوری از کتاب: پیام قرآن، مکارم شیرازی، ناصر، تهیه و تنظیم: جمعی از فضلاء، دار الکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۸۶ شمسی، چاپ: نهم، ج ۶، ص ۱۷۲.
نظر شما