خبرگزاری اهل‌بیت(ع) ـ ابنا: پس از پدیدآمدن چاه زمزم در صحرای مکه برای حضرت اسماعیل(ع)، قبیلهٔ جُرهُم در آن منطقه ساکن شدند. آن‌ها سال‌ها از برکت آب زمزم بهره‌مند بودند، اما به سبب بی‌احترامی به کعبه و ارتکاب گناهان، این نعمت الهی کم‌کم کاهش یافت و در نهایت قطع شد.
باگذر زمان در پی سیل‌های پیاپی، محل چاه زمزم به‌تدریج ناپدید شد. سرانجام، قبیله خُزاعه پس از غلبه بر جُرهمیان، آنان را از حرم بیرون راندند.
در دوران زندگی عبدالمطلب، ایشان چند شب متوالی در خواب ندایی الهی را شنید که وی را به حفر چاهی به نام «زمزم» راهنمایی می‌کرد. نشانه محل این چاه، زاغی سرخ‌پا بود که بر لانه مورچه‌ها منقار می‌زد. عبدالمطلب، با یاری پسرش حارث، محل را شناسایی و چاه را حفر کرد، تا آن‌که به همان نقطه‌ای رسید که در گذشته حضرت اسماعیل(ع) آن را حفر و سنگ‌چین کرده بود.
در دوره‌های مختلف، به‌دلیل خشک شدن موقت آب چاه زمزم، عملیات تعمیق و بازسازی انجام شده است. در قرون اخیر، با افزایش زائران، دهانهٔ چاه مجددا توسعه یافته و آب زمزم پس از تصفیه و خنک‌سازی به نقاط مختلف مسجدالحرام و مسجدالنبی منتقل می‌شود.
.................................
پایان پیام/
نظر شما