چگونه زندگی کنیم؟

خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت (ع) ـ ابنا: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: قالَ لِرَجُلٍ: «اقْنَعْ بِمَا قَسَمَ اللَّهُ لَکَ وَ لَا تَنْظُرْ إِلَی مَا عِنْدَ غَیْرِکَ وَ لَا تَتَمَنَّ مَا لَسْتَ نَائِلَهُ فَإِنَّهُ مَنْ قَنِعَ شَبِعَ وَ مَنْ لَمْ یَقْنَعْ لَمْ یَشْبَعْ وَ خُذْ حَظَّکَ مِنْ آخِرَتِکَ».[1]

امام صادق (ع) به شخصی فرمودند: به آنچه خداوند متعال برای تو مقدَّر کرده قانع باش- منظور این نیست که انسان در خانه بنشیند و هیچ تلاشی نکند بلکه منظور این است که انسان تلاش خودش را بکند ولی بلند پروازی نداشته باشد و از آنچه برای او مقدر شده پایش را فراتر نگذارد، به آنچه نزد دیگری است نظر نداشته باش و چشم مدوزد یعنی چشم و هم ‏چشمی با دیگران را کنار بگذارد، چیزی را که یقین داری به آن نمی‏رسی، آرزو نکن؛ زیرا کسی که قانع باشد، سیر می شود و کسی که قانع نباشد، سیر نمی شود و به فکر بهره آخرتت باش. چرا که دنیا تمام خواهد شد چه قانع باشی و چه قانع نباشی و آخرت است که می‏ ماند و آنجاست که انسان مورد بازخواست قرار خواهد گرفت، کما اینکه رسول گرامی اسلام (ص) می‏فرمایند: «لا تَزولُ قَدَما عَبدٍ یَومَ القیامَهِ حَتّی یُساَلَ عَن اَربَعٍ : عَن عُمُرِهِ فیما اَفناهُ وَ عَن شَبابِهِ فیما اَبلاهُ وَ عَن مالِهِ مِن اَینَ اِکتَسَبَهُ وَ فیما اَنفَقَهُ وَ عَن حُبِّنا اَهلَ البَیتِ»[2]؛ انسان، در روز قیامت، قدم از قدم برنمی‏‌دارد مگر آن که از چهار چیز پرسیده می‏‌شود: از عمرش که چگونه گذرانده است، از جوانی‏‌اش که چگونه سپری کرده، از ثروتش که از کجا به دست آورده و چگونه خرج کرده است و از دوستی ما اهل بیت.

لذا انسان باید در زندگی دنیوی خود قناعت پیشه کند و بیش از آنچه خداوند متعال برای او مقدر ساخته آرزو نکند کما اینکه نقل است: رسول گرامی اسلام (ص) با جمعی از بیابانی عبور می کردند، در اثنای راه به شترچرانی رسیدند. فردی را فرستاده تا قدری شیر از وی بگیرد. شترچران از دادن شیر امتناع کرد و در پاسخ گفت: شیرهای موجود در پستان شترها، برای صبحانه قبیله و شیرهای دوشیده شده برای شام آنهاست. پیامبر (ص) در حقّ او دعا کردند و از خدای متعال خواستند که مال و فرزندان او را زیاد کند. سپس از آن محل گذشته و به گوسفند چرانی رسیدند. پیامبر (ص) کسی را فرستاد تا از او شیر بخواهد. چوپان گوسفندها را دوشید و با شیری که در ظرف داشت همه را در ظرفِ فرستاده پیامبر (ص) ریخت و یک گوسفند نیز به همراه آن برای حضرت (ص) فرستاد و عرض کرد: فعلاً همین مقدار آماده است. اگر اجازه دهید بیش از این تهیه و تقدیم کنم؟ رسول گرامی اسلام (ص) در حق او دعا کرده و از خدای متعال خواستند که به اندازه نیاز او به او روزی عطا فرماید.
 

فردی از اصحاب عرض کرد: ای رسول خدا در حقّ آنکه شیر نداد، دعایی کردید که همه ما دوست داریم و درباره کسی که در حقّ شما محبت کرد و به شما شیر داد دعایی کردید که هیچ‏یک از ما دوست نداریم. پیامبر (ص) فرمودند: «مال اندکی که نیاز زندگی را برطرف سازد، بهتر از ثروت انبوهی است که انسان را غافل نماید». حضرت در ادامه چنین دعا فرمودند: «خدایا به محمد و فرزندان او به اندازه کافی روزی عطا فرما»[3].

منابع:

1. کافی (ط- الحدیث)، ج15، ص533.

2. امالی(صدوق)، ص39؛ خصال، ج1، ص253، حدیث 125.

3. بحار الانوار، جلد72، صفحه61، حدیث4.

سایت شیعه کوئست.